این تحقیق در راستای پروژه پرورش دو بار در سال بر روی میگوی پاسفیدغربی litopenaeus vannamei در مجتمع کشت وصنعت خلیج نای بند در سال 1389 انجام گرفت. دوره اول پرورش در اواسط فروردین ماه شروع و پس از پرورش به مدت 100-90 روز، برداشت استخر ها در اواسط تیرماه صورت گرفت. از اواسط تیرماه تا اواسط مرداد ماه به دلیل بالا بودن دمای آب استخرها، کار پرورش تعطیل و فقط کارهای مربوط به آماده سازی استخرها برای دوره دوم انجام گرفت. دوره دوم از اواسط مرداد ماه شروع و پس از پرورش به مدت 115-110 روز، برداشت استخر ها در اوایل آذرماه انجام گرفت. مدیریت آب استخر ها در دوره اول و دوم بر اساس حذف جلبک های مضر و حفظ تراکم جلبک های مفید در حد نرمال، انجام گرفت. در طول دوره اول و دوم پرورش ، فاکتورهای فیزیکی و شیمیایی آب استخرها در حد نرمال و به دلیل بهبود وضعیت بهداشتی استخر ها هیچ گونه علائمی از بیماری های خاص مشاهده نشد. وزن میگو برداشت شده، بازماندگی، میزان برداشت و ضریب تبدیل غذایی در دوره اول به ترتیب 5/13 گرم، 80 درصد، 3200 کیلوگرم و 2/1 بوده است. این فاکتورهای در دوره دوم به ترتیب 5/17 گرم، 85 درصد، 4500 کیلوگرم و 09/1 بوده است. پایین بودن ضریب تبدیل غذایی در دروه دوم هم حاکی از مساعد بودن شرایط پرورش در دوره دوم نسبت به دوره اول بوده و پرورش در دوره دوم اقتصادی تر بوده است.

در این مطالعه اثر استفاده از کنسانتره پروتئین سویا (spc) (hp300) در جیره غذایی بر عملکرد رشد، بازماندگی و ترکیب بدن ماهی پاکوی قرمز (piaractus brachypomus) مورد ارزیابی قرار گرفت. ماهیان انگشت قد پاکوی قرمز با میانگین وزنی 23/0 ± 01/2 گرم به مدت 8 هفته با 4 جیره غذایی ایزونیتروژنیک و ایزوکالریک با پروتئین 34/0 ± 35/32 درصد و انرژی 25/0 ± 58/18 کیلوژول در گرم غذا، تغدیه شدند. در این آزمایش چهار تیمار وجود داشت و هر تیمار دارای سه تکرار بود، در هر تکرار تعداد 15 عدد بچه ماهی پاکوی قرمز به صورت کاملا تصادفی توزیع شد. جیره غذایی شاهد با 50 درصد آرد ماهی و 50 درصد آرد سویا فرموله شد (0spc)، درحالی که سه جیره غذایی دیگر حاوی 50 (50spc)، 75 (75spc) و 100 درصد (100spc) کنسانتره سویا به عنوان منبع اصلی پروتئین بودند. نتایج نشان داد که از لحاظ فاکتورهای رشد، اختلاف معنی دار آماری بین تیمارهای غذایی مختلف وجود دارد (p<0.05). ماهیان تغذیه شده با تیمار50spc وزن بدست آمده (wg)، نرخ تبدیل غذایی (fcr)بهتر و ضریب رشد ویژه (sgr) بیشتری نسبت به ماهیان تغذیه شده با سایر تیمارهای غذایی داشتند و از این لحاظ با دیگر تیمار ها دارای اختلاف معنی دار آماری بودند (p<0.05). تیمار غذایی 100spc، wg و per پایین تر و fcr نامناسب تری نسبت به بقیه تیمار ها داشت و از این لحاظ با دیگر تیمار ها دارای اختلاف معنی دار آماری بود (p<0.05). از لحاظ ترکیب شیمیایی بدن اختلاف معنی دار آماری بین تیمارهای مختلف غذایی مشاهده شد (p<0.05) و تیمار 50spc، پروتئین خام و رطوبت بیشتری نسبت به سایر تیمارهای غذایی داشت و از این نظر با دیگر تیمار ها دارای اختلاف معنی دار آماری بود (p<0.05). تیمار 100spc دارای درصد پروتئین بدن کمتری نسبت به دیگر تیمار ها بود و از این لحاظ با دیگر تیمار ها اختلاف معنی دار آماری داشت. نتایج این مطالعه نشان می دهد که کنسانتره پروتئین سویا می تواند تا 50 درصد در جیره غذایی ماهی پاکوی قرمز با رشد و بهره وری غذایی خوب جایگزین شود و اجازه تولید یک جیره بدون داشتن اثرات نامطلوب در رشد را ممکن می سازد.

با توجه به اهمیت کرم پرتار perinereisnuntiaدر جیره غذایی مولدین میگو، دست یابی به تکنیک زیستی تکثیر و پرورش اقتصادی این گونه از اهداف مهم صنعت میگو می باشد.مطالعه حاضر با هدف امکان سنجی پرورش کرم پرتار perinereisnuntiaدر شرایط اسارت و بررسی برخی ویژگی های تولید مثلی و عوامل موثر بر رشد و بازماندگیاز سال 1391 تا 1392 انجام پذیرفت. نمونه ها از منطقه بین جزر و مدی ساحل بندرعباس، ایستگاه خواجه عطا، طی نمونه برداری های ماهانه تهیه شدند. برخی ویژگی های تولیدمثلی نظیر هماوری، مراحل رسیدگی جنسی و نسبت جنسی در آنها تعیین شد. علاوه براین، اثر چهار تیمار غذایی مختلف شامل غذای تجاری میگو، غذای حاوی مکمل اسپیرولینا، جلبک سبز انترومورفا و جلبک سبز کاهوی دریایی بر میزان رشد و درصد بازماندگی در 480 کرم پرتار در مورد بررسی قرار گرفت. همچنین اثر سه نوع محیط بستر شامل بسترهای غرق آبی، جزر و مدی و مرطوب و اثر چهار تیمار شوری شامل 0، 10، 20 و 35 قسمت در هزار بر رشد و بازماندگی به صورت جداگانه بترتیب در 240 و 480 کرم پرتار در شرایط اسارت مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشاندادکه بیشترین میانگین قطر تخمک مربوط به کرم در آخرین مرحله رسیدگی جنسی (مرحله iv) و به میزان 255 میکرومتر است. میانگین هماوری مطلق برای این کرم پرتار در آبهای ساحلی بندرعباس 45/94716±48/192344 عدد تخمک به ازای هر کرم بالغ محاسبه شد. نسبت جنسی 1:1 بوده و مشخص شد که فصل تولید مثل کرم پرتار perinereisnuntia در شرایط آب و هوایی بندرعباس، بهار است. نتایج آزمایش تغذیه ای نشان داد که تیمارهای تغذیه شده با غذای تجاری میگو و غذای حاوی اسپیرولینا دارای وزن نهایی بیشتری نسبت به سایر تیمارها بودند (05/0>p). تیمارهای تغذیه شده با جلبک انترومورفا و کاهوی دریایی دارای درصد بازماندگی بیشتری نسبت به سایر تیمارها بودند (05/0>p). نتایج آزمایش تاثیر نوع محیط بستر بر رشد و بازماندگی، حاکی از بالاتر بودن وزن نهایی در تیمارهای دارای بستر جزر و مدی و غرق آبی نسبت به تیمار دارای بستر مرطوب بود (05/0>p). در حالی که تیمار بستر مرطوب دارای درصد بازماندگی بیشتر نسبت به تیمارهای با بستر جزر و مدی و غرق آبی بود (05/0>p). در نهایت تیمارهای شوری 20 و 35 در هزار دارای وزن نهایی و درصد بازماندگی بیشتری نسبت به سایر تیمارها بودند (05/0>p).با توجه به نتایج این مطالعه، بالا بودن میزان هماوری کرم پرتار perinereisnuntiaاین گونه را به یک گونه مناسب جهت تکثیر تبدیل می کند. همچنین با در نظر گرفتن بازماندگی، وزن نهایی ، صرفه اقتصادی پرورش، جهت پرورش کرم پرتار جلبک انترومورفا و کاهوی دریایی بعنوان غذا، بستر جزر و مدی، شوری آب 20 و 35 در هزار پیشنهاد می شوند.