ppars متعلق به خانواده گیرنده های هسته ای وابسته به لیگاند می باشند، که در حضور لیگاند فعال شده و در تنظیم بیان ژن های درگیر در متابولیسم سلولی، تمایز سلولی، آپوپتوز و التهاب نقش دارند. ppars شامل 3 ایزوفرم ?، ?، ? و ایزوفرم ? خود نیز شامل 2 ایزوفرم ?1 , ?2 می باشد. ppar?در حضور لیگاند فعال شده و با اتصال به گیرنده x رتینوئیک اسید، تشکیل هترودایمر داده و به عناصر پاسخ دهنده به ppar در پروموتور ژن های هدف متصل و بیان ژن های مورد نظر را کنترل می کند. لیگاندهای ppar? 2 نوع می باشند، لیگاندهای طبیعی که شامل پروستاگلاندین و متابولیت های اسیدهای چرب و مصنوعی، که شامل تیازولیدین دیون ها مانند rosiglitazone و ciglitazone می باشند. سلول های بنیادی جنینی موش ، سلول های پرتوانی هستند که منشا آن ها از توده داخلی بلاستوسیست می باشد. از مهم ترین ویژگی این سلول ها خودنوزایی می باشد که به آنها توانایی تکثیر نامحدود و تمایز به هر سه لایه جنینی را می دهد و این ویژگی آن ها را به مدل مناسبی برای بررسی تکوین انواع رده های سلولی تبدیل کرده است. عوامل مختلفی بر خودنوزایی این سلول ها تاثیر گذار است از جمله این عوامل lif است که یک سایتوکین متعلق به خانواده اینترلوکین ها می باشد. lif مانع تمایز سلول های بنیادی جنینی موش می شود. با توجه به نقش های ppar? در انواع سلول ها و بافت ها، بررسی نقش ا ین گیرنده هسته ای در خودنوزایی سلول های بنیادی جنینی موش و تمایز این سلول ها به سلول های عصب دارای اهمیت بالایی می باشد. نتایج این مطالعه نشان داد که غیر فعال کردن ppar? به وسیله آنتاگونیست آن (gw9662) در حضور lif و هم در عدم حضورlif سبب کاهش تکثیر سلول های بنیادی جنینی شد در حالی که فعال کردن ppar? بوسیله آگونیست های آن (rosiglitazone و ciglitazone)، تکثیر سلول های بنیادی جنینی موش را در محیط حاوی lif افزایش داد. با حذف lif از محیط کشت ، در حضور آگونیست ها تکثیر این سلول ها کاهش یافت. همچنین بررسی توانایی تمایز سلول های بنیادی جنینی موش به سه لایه زاینده جنینی (اکتودرم، مزودرم و آندودرم) در حضور آنتاگونیست و آگونیست نشان داد که این تیمار ها بر روی توانایی تمایز سلول های بنیادی جنینی موش به سه لایه زاینده جنینی تاثیری ندارد. درطی بررسی نقش ppar? در روند تمایز عصبی نشان داده شد که غیرفعال کردن این گیرنده به وسیله آنتاگونیست، سبب کاهش بیان مارکر های نورونی در هر دو مرحله تشکیل سلول های پیش ساز عصب و مرحله انتهایی تمایز عصبی شد. غیر فعال کردن ppar? همچنین موجب کاهش بیان مارکر گلیالی در مرحله تشکیل سلول های پیش ساز عصب شد، ولی تاثیری بر بیان مارکر گلیالی در تیمار با آنتاگونیست در مرحله انتهایی تمایز نداشت.