امروزه با پیدایش کانون جمعیتی بزرگ و کلان شهر نشینی، نیاز فراغتی انسان همچون گذشته به صورت طبیعی و خود به خود ارضاء نمیشود.یعنی امور ساده ای مانند قدم زدن در قهوه خانه، نشستن با دیگران، صحبت کردن،شنیدن صدای آب رودخانه، گشتی در باغ میوه، میوه ای را به درخت دیدن و نظایر آن به طور عادی برای شهرنشینان در دسترس نیست. همچنین گسترش روز افزون صنعت جهانگردی و گردشگری در دنیا و تبدیل آن به یک صنعت موفق و نیز با توجه به نیاز روز افزون ایران به گسترش گردشگر خارجی با داشتن پتانسیل های طبیعی و مصنوعی،ایجاب میکنداقدامی آگاهانه در این زمینه صورت گیرد. اما به دلیل عدم وجود نحوه برخورد هوشمندانه و نادیده گرفتن کیفیت محیط طبیعی با ساخت و سازهای عجیب و نابسامان به آلودگی بصری این گونه محیط منجر شده است،که در نهایت باعث تخریب تدریجی محیط طبیعی میگردد .مشاهده این گونه آسیب ها به طبیعت و نبود الگویی مناسب جهت ساماندهی باعث شکل گیری خطوط و اهداف طرح گردید. در جهت رسیدن به اهداف مورد نظر ،چنین مجموعه ای باید با احترام به طبیعت و قوانین سایت مورد نظر وکمترین دخل و تصرف نابهنجاردرآن، به ایجاد فضایی متفاوت با زندگی شهری بپردازد.برای نیل به این هدف مجموعه اقامتی تفریحی ده بالا در طبیعت کوهستانی، باحفظ مناظر طبیعی،درجهت خدمت رسانی به مخاطبان خود در زمینه پر کردن اوقات فراغت آنها وفراهم کردن امکانات تفریحی ،تفرجی، طرح و برنامه ریزی شده است.درروند رساله ابتدا به بررسی مفاهیم وتعاریف،واژه شناسی اوقات فراغت و تفریح وتفرج وگردشگری و جهانگردی و نیز مجتمع اقامتی و عوامل سازنده آن پرداختیم.سپس مطالعاتی پیرامون رویکرد موضوع (طبیعت گرایی) و سیر تحولات آن و ارتباط آن با زیبایی و معماری انجام گرفت ، درادامه با بیان شناخت حاصل از بسترو اقلیم و نیز بررسی معماری بومی روستا ، زیربنای طرح و شالوده آنرا شکل داده ایم.در نهایت با استنتاج و آنالیزداده هاواطلاعات حاصل از موارد بررسی شده و شناخت حاصل ازتأثیراقلیم،میزان گردشگر،معماری منطقه، شرایط توپوگرافی و...بر فرم بنا و معماری آن گام نهادیم. سپس با بدست آوردن فضاهای مورد نیاز و معرفی برنامه ریزی فیزیکی به بیان گزینه های مختلف و درآخر به معرفی طرح نهایی و بیان جزییات آن پرداخته ایم. کلمات کلیدی: مجتمع اقامتی ، طبیعت، معماری بومی ،، منطقه نمونه گردشگری ده بالا

خانه های سنتی یزد میراث بس ارزشمندی هستند که شاکلۀ اصلی شکل گیری بافت تاریخی یزد را تشکیل می دهند. این ابنیه متأثر از ظهور تجدد و تغییر سبک زندگی مردم، به مرور در حال متروک شدن و تخریب می باشند که لازم می آید تا برای حفاظت از خانه ها و ارزش های مندرج در آنها، اقدامات مرمتی و احیا صورت گیرد. اما در دهۀ اخیر(1392-1382) موج گسترده ای از مرمت و احیای نامطلوب و غیراصولی در خانه های بافت تاریخی شهر یزد رواج یافته و در حال گسترش می باشد که با نام حفاظت و مرمت برای بهره برداری حداکثریِ مادی از بنا، بنیان های معماری، فرهنگی و ارزشی این میراث ارزشمند را ویران می سازد و چه بسا اگر این روند ادامه یابد ماهیت مرمت و اصالت معماری ما نیز دچار استحاله خواهد شد. نوشتار حاضر این گونه مرمت بی کیفیت را با نام «مرمت بازاری» معرفی نموده و در حد توان می کوشد تا با پاسخ به این پرسش ها که مرمت هایی از این دست در چه زمینه ای صورت می گیرد و دارای چه شاخص هایی می باشد فتح بابی نموده و نظرها را به این آسیب پنهان جلب نماید تا با آگاهی نسبت به آن بتوان مرمت مطلوب را از غیرمطلوب تشخیص داد و به دنبال آن، ارزش ها و اصالت های معماری را حفظ نمود. روش تحقیقی که برای این منظور انتخاب گردیده، توصیفی و تحلیل محتوا می یاشد که با استناد به کلام حکمای ایرانی – اسلامی، مسیر استدلالی که عقل برای انجام یک فعل انسانی چون مرمت طی می کند به عنوان روش شناخت مرمت بازاری و همچنین یافت شاخص های آن اتخاذ شده است. رسالة حاضر در ابتدا به آسیب شناسی «پدیدۀ بازاری شدن» در جامعه و نیم نگاهی به ریشه های پیدایش آن می پردازد، سپس گوشه ای از ارزش های خانۀ سنتی که مجهول ماندن آن در جامعه، منجر به متروک شدن خانه های سنتی و همچنین پیدایش «مرمت بازاری» شده است را مورد شناسایی قرار می دهد. در ادامه از طریق برقراری تناظر مابین حفاظت در بنا و حیات انسان و همچنین تأمل در اعمال انسانی که مرمت نیز از جملۀ آنهاست، زمینه و شاخص های مرمت بازاری شناخته و برجسته می شود. در این راستا چهار خانۀ علومی، بلند، شفاهی و تهرانی واقع در بافت تاریخی یزد ـ به عنوان نمونه های موردی ـ از این منظر مورد بررسی قرار می گیرند. حاصل این کنکاش در نهایت تبیین ویژگی هایی از مرمت بازاری است که از آن طریق می توان اصل را از بدل تمییز نمود و از اهم نتایج دیگر، می توان معرفی گونه های مرمت بازاری و همچنین پیشنهادسه رکن اعتقاد، تخصص و عملجهت تحقق مرمت مطلوب را بیان نمود.