در این تحقیق رابطه تعادلی و بلند مدت پنج متغیر تولید ناخالص داخلی، سرمایه گذاری بخش خصوصی، سرمایه گذار ی بخش دولتی، وام خارجی و واردات و همچنین تاثیرگذاری آنها بر یکدیگر در کشور ایران و در بازه زمانی 1385-1350 مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد. به این منظور مدل خود رگرسیون برداری (var) استفاده شده است. در ابتدا ایستایی متغیر ها با استفاده از آزمون دیکی فولر بررسی می شود. بعد از آن از تحلیل آزمون جوهانسون برای بررسی همگرایی بین پنج متغیر استفاده می شود. نتایج این تحقیق نشان می دهد که بدهی خارجی تاثیر مثبتی بر تولید ناخالص داخلی و همچنین تاثیر مثبتی بر سرمایه گذاری بخش خصوصی دارد. که به این دلیل می تواند باشد که از بدهی (وام) جهت واردات کالاهای سرمایه ایی استفاده شده است و این امر باعث بالا بردن توان تولیدی کشور و رشد اقتصادی شده است. همچنین سرمایه گذاری بخش دولتی رابطه منفی با سرمایه گذاری بخش خصوصی دارد. که در اقتصاد ایران سرمایه گذاری دولتی نتوانسته باعث شود بخش خصوصی فعالیت خود را افزایش دهد که این می تواند به دلایلی از جمله نبود زیرساخت های لازم برای فعالیت کارآمد بخش خصوصی و غیره باشد. در صورت مدیریت صحیح وام های خارجی، امکان رشد و توسعه اقتصادی میسر می گردد. همچنین سرمایه گذاری های زیربنایی دولتی منجر به شرکت وسیعتر بخش خصوصی در فعالیت های اقتصادی می شود و باید توجه کرد که در سرمایه گذاری های دولتی به سرمایه گذاری های عمرانی توجه بیشتری گردد تا زمینه ساز فعالیت های گسترده تر آتی بخش خصوصی شود. اگر با ورود کمک خارجی کمبود پس انداز بهبود یابد، نتیجه آن خواهد شد که سرمایه گذاری و تولید بیشتر شود و از حاصل آن، درآمد و سپس پس انداز نیز افزایش یابد و این دور تسلسل همچنان تا بهبود کامل وضعیت اقتصادی و در نتیجه رشد و توسعه اقتصادی مطلوب ادامه یابد پس بنابراین باید از وام ها جهت سرمایه گذاری داخلی استفاده شود. وام های بلند مدت، با بهره ی ثابت و به طور کلی استفاده از وام های امتیازی مرجح بر وام های تجاری کوتاه مدت، در تامین مالی توسعه می باشد و آسیب پذیری کشور را در مقابله با شوک های نامساعد بین المللی کمتر می کند