بخش اول این نوشته بعنوان " مقدمات تاریخی " شامل نگرشی کلی و کوتاه به تاریخ ایران در سده سیزدهم هجری قمری و بیان انقلاب مشروطیت ایران است که درابتدای ربع دوم قرن چهاردهم به وقوع پیوست . بخش دوم با عنوان " شعر و شاعران " زندگ و شعر نه تن از شعرایی که بدلیل تاثیر پذیری از فضای انقلابی، سخن خود را با مضامین جدید روز آمیختند، بررسی میکند و نیز به گروهی دیگر از شعرای این دوران که در کنار جریان تجددگرایی ادبی، همچنان در بستر طبیعی و مالوف ادبی سنتی،به سیر خود ادامه داده اند، می پردازد. سرانجام با پشت سر نهادن دوران پرجوش و خروش مشروطیت ، از اولین نسل شعرای بعد، به صورتی گذرا، یاد میشود پرداختن به این گروه صرفا برای نشان دادن تاثیر تلاشها به تکاپوهای نوجویان انقلابی است که پس از گذر از تندابهای انقلاب ، به صورت شعری نفیس که از ب جهات به افقهای جدید نظر دارد جلوه گر میکند . بدین ترتیب ، این واقعیت که سرفصل ادبیات جدید ایران، با کار شعرا و ادبای دوران مشروطیت آغاز میگردد، نمایانده میشود .