این پایان نامه با استفاده از روش تحقیقِ تحلیلی- تاریخی به تحلیل موضوعی بیست و سه نمایشنامه از شش نمایشنامه نویس ایران (بهرام بیضایی، علیرضا نادری، محمد یعقوبی، محمد چرم شیر، محمد رحمانیان و نغمه ثمینی) در فاصله ی سال های 1385-1375 می پردازد و سعی دارد تا با استفاده از این نمایشنامه ها به شناختی از بیشترین مضامین و تم های مورد استفاده ی نمایشنامه نویسان در طول این یک دهه دست یابد. در طول این تحقیق، آشکار می شود که بازتاب جریان های سیاسی روز، احقاق حقوق زنان، خانواده، عدالت و عدالت طلبی، تقابل انسان امروزی ایرانی با هویت گذشته ی خویش، نمایش تعصّبات، آزادی و تجدّد طلبی از مهمترین مضامین مورد استفاده ی این نمایشنامه نویسان در طول این یک دهه بوده است. در فصل اول این پایان نامه تعاریف متفاوت "تم" و مهمترین منتقدان نقد مضمونی معرفی می شوند. در فصل دوم به تحلیل موضوعی نمایشنامه های بهرام بیضایی پرداخته می شود و در فصل سوم نمایشنامه های محمد چرم شیر، محمد رحمانیان و علیرضا نادری تحلیل موضوعی می شوند. نهایتاً در فصل پایانی پایان نامه نمایشنامه های محمد یعقوبی و نغمه ثمینی مورد تحلیل موضوعی قرار می گیرند.

پژوهش حاضر، به تحلیل روایت نمایشی در تاریخ بیهقی با نگاهی به هفت داستان از این کتاب،می پردازد. در فصل اول به طور مختصر واژه های درام و روایت تعریف شده است و در پایان هر بخش از این فصل از تاریخ بیهقی مثال هایی آورده شده است.تاریخ بیهقی را نمون? کامل بلاغت طبیعیِ زبان فارسی به شمار آورده اند. بلاغت در آثار ادبی،باعث اثر گذاری بر مخاطب می شود؛ و آن چه بیهقی را از سایرین متمایز ساخته دغدغ? او برای اثرگذاری بر خوانندگان است. بیهقی در کنار دقت و سواسی که در بازتاب دادن واقعی رویداد های تاریخی دارد،به خوانندگانِ کتابش نیز می اندیشد.مخاطب اندیشی بیهقی موجب شده است تا او برای ایجاد کشش و همچنین برای باور پذیر کردن محتوای کتابش از شگردهایی بهره جوید. این شگرد های در عصر بیهقی از ویژگی های داستان نویسی محسوب نمی شده اند، اما امروز،در بعضی از مکتب های ادبی جهان،به رسمیت شناخته شده اند. هرچند میان تاریخ و داستان و نماشنامه تفاوت های فراوانی قایل شده اند؛می توان، با استفاده از بعضی اصول مکتب های ادبی رئالیسم و ناتورالیسم،حوادث واقعی تاریخی را در قالب رمان ها یا نمایشنامه های جذاب،عرضه کرد.آن چه شیو? روایت تاریخ بیهقی را از دیگر تاریخ نویسان مجزا می کند، دقت در جزئیات، توصیف تفصیلی فضای صحنه ها،استفاده از دیالوگ، و همچنین بهره بردن از تک گوییِ نمایشی است و این دلایل باعث شده است که روایت ِ تاریخ بیهقی روایتی دراماتیک باشد .

این پایان نامه به بررسی روش های آگوستو بوال در شکل گیری متن نمایشی مبتنی بر مشارکت مخاطب می پردازد. ابتدا در بخش اولیه به آشنایی با آگوستو بوال، تئاتر سرکوب شدگان، روش ها و تکنیک های مختلف در این تئاتر پرداخته شده و در بخش بعد خاستگاه این تئاتر، نقد های بوال به تئاترحماسی برشت و نظریات ارسطو مورد باز بینی قرار میگیرد و درنهایت کاربردها، دستاوردها و نتایج تئاتر سرکوب شدگان در زادگاه آن یعنی برزیل، دیگر نقاط جهان و در نهایت ایران معرفی می گردد. در این پژوهش اصلی ترین مساله تکیه بر یافتن رابطه ای میان درام و پراکسیس اجتماعی است. با در نظرگرفتن این امر که تجربه های زیبایی شناسانه و اجتماعی از هم جدا نبوده و یک رویداد زیبایی شناسانه قابلیت های فراوانی برای کمک به بهبود جامعه دارد، بررسی می گردد که چگونه بوال سعی درخلق درامی در برابر درام سنتی دارد که موجب تکثرگرایی هنر نمایش گشته و آن را از وابستگی مطلق به نهادها و سازمانها فارغ می سازد. همچنین نشان داده خواهد شد که چگونه در تئاتر ستمدیدگان فرصت همزمان فکر و عمل برای مخاطبان فراهم آمده و ارتباط یک طرفه و آمرانه میان بازیگران و تماشاگران، معلمان و شاگردان، والدین و فرزندان، مردان و زنان و درنهایت مسئولان و شهروندان به گفتمانی سازنده و راهگشا بدل می گردد.

پژوهش حاضر، با اتکا به دوره تاریخی و روابط بینافرهنگی در بوف کور و از منظر نقد تکوینی به انجام خواهد رسید، صادق هدایت اولین نویسنده ایرانی دارای سبک نگارش مدرن است و از جمله آثار مهم او می توان به بوف کور و سگ ولگرد اشاره کرد. نظر به شخصیت خاص و آثار خاص هدایت و تقدم او در این عرصه، بسیاری از صاحبنظران واوی های مختلفی با دیدگاههای جامعه شناسانه، رواشنناسانه و ... داشته اند. تاریخچه زندگانی، سفرها و عقاید نویسنده ای به نام هدایت و با تکیه بر منظر نقد تکوینی از منظر بررسی های موجود که بر ارجاعات خاص و موردی، نظیر تأثیرات تاریخی روابط بینافرهنگی (از جمله فرهنگهای اروپایی، هندی و ایران باستان) شروع و با واکاوی دقیق و زمان مدار آثار هدایت، ابتدا به نحوه تأثیرپذیری وی از این فرهنگها و وقایع و نیز یافتن معادل های ذهنی، بصری یا معنایی برای سوژه های داستانی خود و به طور خاص رمان بوف کور، در مرتبت چگونگی درهم آمیزی و ساخت نشانه و کاربرد آنها و نیز هدف حمل معانی در اینگونه آثار را تا نزدیکی به مرتبت و دلیل واقعی نویسنده از نگارش آثار را مورد بررسی قرار می دهد.

تحلیل های بینامتنی در سینما چند دهه ای است توجه اندیشمندان را به خود جلب کرده است؛ اما در سینمای ایران و مطالعات بینامتنی کمتر پژوهش بینامتنی را می توان یافت. به این منظور پژوهش حاضر به تحلیل روابط بینامتنی فیلم های سینمای ایران از 1370 تا 1390 خواهد پرداخت. تحلیل روابط بینامتنی در کل همواره مضمون گرا بوده و در نتیجه اغلب از بررسی ساز و کارهای بینا-متن چشم‎پوشی شده است. در پژوهش حاضر ابتدا با تمایز ارجاع متن به درون‎متن و برون متن در سینما خصوصا با نگاهی به فیلم‎های مهرجویی و فرمان‎آرا روابط مختلفی طرح می گردد و سپس جلوه های مناسبات بینامتنی با الهام از نظریات ژنت، اکو و هنسن با نگاهی به سینمای ایران خصوصا فیلم‎های کیارستمی ارایه خواهند شد. این ساز و کار بینامتنی دسته بندی گردیده و سعی شده اغلب ویژگی-های فیلم که در سینمای ایران نمود داشته است در نظر گرفته شود. کاربست بینامتنیت از زمان ظهور آن تا به حال بیشتر در مورد ادبیات و خط تمایز آن تنها رمان‎های چندرسانه‎ای بوده‎ است؛ اما در مورد هنرهای گوناگون خصوصا سینما به نظر می‎رسد به خوبی نتوانسته است -خصوصا در حوزه نقد- وضعیت تراگفتمانی تکنیکی و رسانه‎ای را توجیه کند تا این‎که بینارسانه در ادامه آن ارائه شده است. بینارسانه حکایت از تعامل خصوصیات مختلف رسانه‎های گوناگون در کنار یکدیگر با حفظ همه‎ی ویژگی های نشانه ای آن‎ها و سپس تراموقعیتی دارد که ویژگی های اولیه به حالت تعویق و تعلیق درمی آیند. مهم‎ترین ویژگی این تلاقی رسانه‎ای استقرار یک ماده‎ و فرم بیان در کنار ماده‎ و فرم بیانی دیگر است. به همین منظور پس از بازخوانی بینامتنیت، مرزهای تمایز متن و رسانه و در نهایت جلوه‎های حاصل از تعامل رسانه‎ها، جهت دست‎یابی به نظریه‎ی منسجمی در مورد بینارسانه مورد بررسی قرار می‎گیرد.

در این پژوهش با اتخاذ روش توصیفی- تحلیلی تلاش شده تا با بهره گیری از یکی از آموزه های نقد ادبی مدرن یعنی بینامتنیت به تحلیل کاربردهای نمایشی آن در حوزه درام معاصر ایران پرداخته شود. رویکرد بینامتنی یکی از مهمترین شیوه های مواجه و قرائت متون ادبی و نمایشی متأخر محسوب می شود . بر اساس این رویکرد متن ها هیچگاه به صورت مستقل خلق نمی شوند ، بلکه همواره در شبکه ای از متون دیگر شکل می گیرند. بسیاری از آموزه های میخائیل باختین نظیر منطق مکالمه ای و چندآوایی همواره مورد استفاده بسیاری از نظریه پردازان و تحلیل گران ادبی و هنری قرار گرفته است. مسئله اصلی این تحقیق سنجش ظرفیت های بینامتنی درام ایران در دو دهه اخیر با تمرکز بر نمونه آثاری از نمایشنامه نویسانی چون محمد چرمشیر، پری صابری و محمد یعقوبی می باشد. پژوهش حاضر در عین حال سعی دارد تا به یک ارزیابی علمی از تحقق قابلیت های چندآوایی در این آثار این نمایشنامه نویسان بپردازد. با توجه به بررسی های انجام شده می توان گفت روابط بینامتنی در درام دو دهه اخیر ایران قابل مشاهده است و نمایشنامه نویسان در برخی موارد به تعامل با دیگر متون پرداخته اند. در این پایان نامه مهمترین شاخص هایی که مورد تحلیل بینامتنی قرار گرفته اند عبارتند از: ارجاعات زبانی (گفتارهای نمایشی، فرادرام، چند زبانی ) ، ارجاع به متون دیگر (نقل قول ، تلمیح)، بهره گیری از سبک های ادبی و هنری ، شیوه روایت گری، ارجاع رسانه ای و ارجاع به اشخاص شناخته شده است. این امر نشان می دهد که چگونه آموزه هایی از رویکرد بینامتنی قادر است علاوه بر تحلیل رمان در کالبدشکافی درام معاصر ایران نیز مفید باشد .

هدف از رساله ی حاضر با عنوان « گونه شناسی ادبیات نمایشی ایران در سالهای 1320-1300» بررسی و تقسیم بندی نمایشنامه های عصر پهلوی اول (1300 تا 1320) با رویکرد گونه شناسانه است. از آن جا که از تاثیرات مهم و قابل ذکر از وجود ژانر درک بهتر اثر به همراه قواعد و قوانین موجود در دسته بندی کردن از طریق آن است، این کار به ما کمک می کند تا آثار این دوره را بهتر بشناسیم.ناگفته نماند که در این پژوهش علاوه بر شناسایی گونه ها، نحوه ی شکل گیری آنها نیز مورد توجه قرار می گیرد. آغاز قرن چهاردهم که برابر بود با شکل گیری حکومت پهلوی اول به حاکمیت رضا شاه در سالهای 1300 تا 1320، تحولات و دگرگونی هایی در ادبیات ایران، به خصوص ادبیات نمایشی رخ داد. یکی از مهمترین دلایل این تغییرات، نگرش رضاشاه بود که آموزش فرهنگ و هنر را برای دستیابی به اهداف بلند مرتبه لازم و ضروری می دانست. بر این اساس شاید بتوان با شناسایی و شفاف ساختن نکات مبهم در مورد آثار ادبیات نمایشی تولید شده در آن دوران، به دسته بندی جدیدی دست یافت. بنابراین نخست اوضاع و احوال سیاسی و اجتماعی و سپس ادبی و خصوصا ادبیا نمایشی آن دوران بیان می شود تا بستری برای تحلیل های بعدی فراهم شود. پس از آن آثار شهرزاد، یقیکیان، نصر و مقدم از منظر گونه شناسیتحلیل شده است که به صورت اجمال بر اساس تحلیل های گونه شناسانه ی ایشان می توان گفت بخش عمده ای از نمایشنامه های آن دوران،تراژدی، تاریخی و باقی ملودرام و یا کمدی های اجتماعی هستند. بخش دیگری نیز اقتباس صرف از داستان های کهن تاریخی و یا افسانه های تخیلی دارند. استفاده ی مناسب از عناصر سنتی در نمایش هایی به سبک غربی به شمار می رود. و در تمام آنها توجه به مسئله ی زنان، موضوع خیانت زنان و پیام های اخلاقی به زبان ساده بیان شده است.

مطالع? تحلیلی یکی از روش های علمی و هدفمند پژوهش و تحقیق دربار? پدیده هاست. مطالعه درباره قصه های قرآن و بررسی تحلیلی جنبه های دراماتیک آنها امکانی فراهم می آورد تا از قابلیت های گسترد? دینی، فرهنگی، اخلاقی و اجتماعی قصه ها در راستای انسان سازی که هدف نهایی تعلیم و تربیت الهی است استفاده شود. روش این تحقیق پژوهشی، توصیفی- تحلیلی بوده و با بررسی اسناد و مدارک موجود از طریق کتابخانه ای و بر مبنای تحقیق کیفی و تحلیل متون انجام یافته است. مطالع? تحلیلی جنبه های دراماتیک در قصه های قرآن از سه بخش تشکیل شده است:1. مطالع? تحلیلی به عنوان ابزار و روش کار. 2.ساختار دراماتیک بعنوان عناصر تکنیکی و فنی پژوهش. 3. قصه های قرآن بعنوان منبع مورد تحقیق که باید پرسش های اساسی پژوهش یعنی قابلیت تبدیل شدن قصه ها به نمایشنامه با توجه به داشتن عناصر درام، وجوه شخصیت پردازی، گفتگو و فضای صحنه ای را پاسخگو باشد. مهمترین نتایج حاصل از بررسی و مطالعه عناصر دراماتیک و انطباق آن با قصه های قرآنی عبارتند از: 1. قصه های قرآن با توجه به ظرفیت های دراماتیک موجود در آن قابلیت تبدیل شدن به نمایشنامه را در کامل ترین شکل خود داراست. 2. عناصر موجود در قصه های قرآن مثل شخصیت پردازی، گفتگو(دیالوگ)، فضا سازی و صحنه سازی و عناصر دراماتیک امکان اجرایی در تئاتر را دارند. 3. قصه هایی چون یوسف، ابراهیم، آدم و حوا، اصحاب کهف و ... قابلیت بیشتری برای تبدیل شدن به نمایشنامه را دارند. 4. شخصیت پردازی، گفتگو، پیرنگ داستانی، تعلیق، گره گشایی وفضای نمایشی در قصه های قرآنی به وضوح دیده می شود. با بازگشت به فرهنگ قرآن و با پژوهشهای اساسی و بنیادین در حوز? ادبیات نمایشی و کارکردهای این هنر در قصه های قرآن و سایر منابع دینی، ملی و تاریخی در جهان درام دارای نشانه و جایگاهی در خور تحسین خواهیم بود.در بررسی و تحلیل 34 قص? قرآنی کم و بیش با وجوه ساختاری این قصه ها و کارکردهای دراماتیک آن ها آشنا شدیم. شخصیت و شخصیت پردازی، کنش، قهرمان پروری، گفتگوی نمایشی، تحول شخصیت ها، کشمکش، فضای نمایشی، گره افکنی، بحران و تعلیق را در قصه های مورد نظر بررسی کرده و به این نتیجه رسیدیم که قصه های قرآن از جنبه های دراماتیکی برخوردار هستند. این وجوه نمایشی در بعضی از قصه ها از درصد بالایی برخوردار است و در بعضی قصه های دیگر کمرنگ تر به نظر می رسد.

چکیده پژوهش حاضر با بهره گیری از برخی آموزه های زبان شناسی معاصر به تحلیل گفتمان های دراماتیک در آثار نمایشی اکبر رادی می پردازد. گفتمان دراماتیک از یک سو به کنش به عنوان شاخصه اصلی تئاتر و درام و از سوی دیگر بر حضور مداوم و همواره سه عامل گوینده، شنونده و مخاطب در اکنون و این جای دراماتیک نظر دارد. گفتمان دراماتیک به ردیابی عناصر کلامی و غیرکلامی می پردازد که در پی ساخت جهانی است که وجود ندارد. می توان گفت هم? آنچه متعلقات دنیای درام است چه کلامی و چه غیر کلامی مانند بیان امیال و آرزوها، جمله های شرطی و امری، انتصابها که می تواند چنین جهانی را بسازند مربوط به گفتمان دراماتیک است. کنش های کلامی و غیرکلامی، تنش دراماتیک و مدیریت نوبت گفتار، از جمله عناصری اند که در مجموع? گفتمان نمایشی می توانند در حوز? ساخت جهان ممکن قرار بگیرند. چارچوب نظری این تحقیق یافته های نشانه شناسان متأخری مانند کر الام و به خصوص کتاب "نشانه شناسی تئاتر و درام" او را در بر می گیرد. این پژوهش علاوه بر تعریف اصطلاح گفتمان دراماتیک به ردیابی عناصر آن در آثار نمایشی اکبر رادی می پردازد تا از این طریق بتواند به مناسبتهایی تازه میان زبان، نشانه شناسی و درام ایران دست یابد. زبان رادی و گفت وگوهای شخصیتهای نمایشنامه های او در بیشتر موارد به گونه ای است که عاملیت گوینده و شنوند? گفتار در آن برجسته است و از این راه می توان لایه های معنایی فراوانی را از بطن گفت وگوها، حرکات و ژست ها دریافت کرد. در نهایت این پژوهش قصد دارد تا درک بهتری از مناسبات زبانی نمایشنامه های ایران ارائه دهد. روش اصلی این تحقیق توصیفی-تحلیلی است و با تمرکز بر مجموعه آثار نمایشی اکبر رادی به تبیین شاخص های گفتمانی موجود و کاربردهای دراماتیک آن ها خواهد پرداخت.

چکیده روایت به عنوان محملی برای داستان گویی و نقل آگاهی در قرن بیستم از اهمیت بالایی برخوردار بوده و هست. گروهی آن را بر اساس نقش مایه های کنشی و گروهی بر اساس پارامترهایی چون زمان و گروه دیگری بر اساس کارکردهای نشانه شناسانه و غیره بررسی می کنند .موضوع این پژوهش بررسی روایت با داشتن رویکردی ساختاری به این مقوله است و مساله اصلی که در فصل آخر به آن پرداخته می شود، تحلیل تاثیرات روایت غربی غیر کلاسیک بر آثار فرمان آرا و همین طور روایت شرقی در آثار بهرام بیضایی می باشد . از این رو این پایان نامه ضمن قائل بودن به انواع روایی شرقی و غربی در فرضیات، در کنار بررسی انواع روایی سینمایی جهان به مقوله زبان در آثار بهرام بیضایی و همین طور وجه تمایز ساختار روایی شرقی و غربی آثار دو فیلم ساز نیز می پردازد. همچنین این پایان نامه ضمن گردآوری شواهدی برای ارائه ادله کافی از وجود روایتی شرقی و بررسی آن در تقابل با روایت غربی به شکل تحلیلی–تطبیقی به تجزیه و تحلیل مطالب و همین طور ساختار فیلم ها می پردازد. و در نهایت به این نتیجه که انواع جهان بینی بشری خود را به صورت انواع روایی کلاسیک، مدرن، پست مدرن، ساختار شبکه ای و یا از دسته بندی متفاوتی از نوع شرقی و غربی بروز می دهند، می رسد. روایت و ساختار روایی که محمل دگرگونی سوژه است، خود به عنوان دستاورد فهم دگرگون سوژه دگرگون شده، هر روزه در اشکال نوین تری بروز می یابد. به این ترتیب دیالکتیک بی پایان جهان بینی، آگاهی از یک سو و شکل داستان گویی و یا شکل انتقال اطلاعات را از سوی دیگر امتداد می بخشد.

در این پژوهش با اتخاذ روش توصیفی- تحلیلی تلاش شده تا با مقایسه ی جنبه های نمایشی داستان های مارگریت دوراس و زویا پیرزاد، قابلیّت تبدیل این متون ادبی متأثر از رمان نو، به متون نمایشی بررسی شود. جنبه های نمایشی رمان نو، برگرفته از شیوه های متأخر داستان نویسی از قبیل الگوهای جدید شخصیّت پردازی، روایت هایی با جهش زمانی و استفاده از دیالوگ برای پیشبرد روایت، توسط سردمداران این جنبش ادبی قرن بیستم فرانسه می باشد. این ویژگی های ساختاری و محتوایی در رمان نو، متأثر از سینمای مدرن و تأثیرگذار بر درام پس از جنگ جهانی دوم بوده است. از یک سو، حضور موثر و پررنگ شخصیّت های زن در آثار دوراس و نزدیکی فضای داستانیِ نوشتار وی به دنیای نمایشی و از سوی دیگر، پرداختن به جنبه های روزمرّه و شبه نمایشیِ زندگی زنان و اقلیّت های مذهبی در رمان های زویا پیرزاد، امکان تطبیق جلوه های دراماتیک در داستان های این دو نویسنده را فراهم آورده است. پژوهش حاضر سعی دارد تا با انتخاب جنبه های نمایشی مدرن در داستان های مارگریت دوراس و زویا پیرزاد و با بررسی ویژگی های خاصّ رمان نو در مقایسه با ادبیات کلاسیک، نشان دهد به چه میزان این متون ادبی ظرفیّت نمایشی دارند. در انتها نیز، یافته های این تحقیق از جمله حرکت شخصیّت اصلی زن، زمان پریشی در روایت و نقش اشیاء در نمونه های مطالعاتی، همراه با نمودارها و جداول ارائه شده است.

در این پژوهش از منظر تحلیلی به تاریخ صد سال? تئاتر در مشهد پرداخته شده است. نخست به گونه های اجرایی موجود در مشهد قدیم پرداخته شده و نمونه های مختلفی از این گونه های اجرایی را بررسی کرده ایم. سپس به چگونگی ورود تئاتر غربی از طریق مهاجران قفقازی به مشهد پرداخته ایم و سیر جان گرفتن این هنر در بین مردم را بررسی کرده ایم. دوره های اوج گیری تئاتر گلشن، به عنوان تئاتر دائمی مشهد در ده? 40 ، و دور? افول این تئاتر را از منظر تاریخی بررسی کرده ایم. سپس به تأثیر تأسیس مرکز آموزش تئاتر مشهد بر روند کلی تئاتر این شهرستان پرداخته ایم. با بررسی اجراهای انجام شده در این دوره دریافتیم کهمی توان این دوره را دور? طلایی تئاتر مشهد نامید. سپس با تحلیل این دوره های افول و اوج، تصویب سریع متون تئاتری، تمرکز گروه های دائمی تئاتر و سپردن مسوولیت تئاتر مشهد به افراد تئاتری را به عنوان دلایل اوجگیری تئاتر مشهد در تاریخ ارائه داده ایم.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

یکی از مهمترین مراکز فعال در زمینه های فرهنگی و هنری برای گروه سنی کودک و نوجوان در ایران ، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان است . فعالیت های این مرکز در مناطق مختلف کشور گسترش دارد. این فعالیت ها به صورت ثابت و متمرکز ، در مراکز فرهنگی و هنری و به صورت موقتی و سیار در مناطق دور افتاده و محروم و با تهیه و اجرای برنامه هایی برای اجتماعات مصیبت زده در اثر مصائب ناشی از جنگ و مصائب طبیعی نظیر سیل و زلزله ، انجام می گیرد. مرکز تاتر کانون یکی از بخش های فعال و تاثیرگذار کانون و نمایش عروسکی یکی از جذابترین و موثرترین انواع نمایش های آن است که باعث شادی تفریح و آموزش گروههای مختلف سنی خردسال ، کودک ، نوجوان و حتی بزرگسال می شود. پس از پیروزی انقلاب اسلامی ، به دلیل شرایط و نیازهای جدید جامعه ، تغییراتی در سیاست گزاریهای کانون انجام گرفت که لازمه این کار ، تغییراتی در مدیریت و کادر کانون و سازماندهی مجدد و برنامه ریزیهای جدید بود. در حال حاضر مرکز تاتر و تاتر عروسکی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ، در زمینه نمایش عروسکی ، با جذب نیروهای فعال و علاقمند ، آموزش ، تولید و اجرای نمایش ، نشر متون تحقیق و پژوهش و تولید عروسکی فعالیت دارد.

مایرهولد با طرح در مفهوم بیومکانیزم و کانستراکتیویسم در پدید آوردن نمایش و نیز با خواستار شدن سعی کلان برای کارگردان در هنر تئاتر ، جایگاه ارزشمندی در این هنر دارد و نظریه ها و عملکردهای او پیوسته مورد تفسیر، بازتفسیر و نوتفسیر قرار گرفته است .

این رساله در مورد علل و عوامل جذب تماشاگر به هنرهای نمایشی است و سعی دارد که ارتباط بین نمایش و تماشاگر را بررسی نماید. در فصل اول، مطالبی در مورد نمایش و تماشاگر از دیرباز تاکنون، بیان شده است. فصل دوم، به علل و عوامل جذب تماشاگر می پردازد که در ارتباط با مسائل اقتصادی جامعه، تولید کننده کالای فرهنگی (نمایش)، نحوه توزیع کالای فرهنگی، مصرف کننده کالای فرهنگی، آموزش تماشاگر و چگونگی ارتباط، مطالبی عنوان شده است. مطالب این فصل به زیربخشهایی از قبیل شناخت قواعد نمایشی، شناخت قواعد اجتماعی، فرهنگی، رفتاری و ایدئولوژیک جامعه، جغرافیا و کیفیت مکان نمایش، تعریف ارتباط و ارتباط نمایشی تقسیم شده است. فصل سوم، نیز مشتمل است بر دیدگاهها و نظرات مخاطبان نمایش که از دید آنان، علل و عوامل جذب تماشاگر مورد بررسی قرار گرفته شده است. این بررسی از طریق پرسشنامه صورت پذیرفته است که شامل جداول توزیع، نمودارهای مجموع و جمع بندی نظرات و دیدگاههای تماشاگران می باشد. در این راستا برای جذب تماشاگر، با مروری اجمالی نکاتی مطرح می گردد که از آن جمله، می توان به رونق اقتصادی جامعه و خانوار، شناخت قواعد نمایشی و قواعد اجتماعی، فرهنگی، رفتاری و ایدئولوژیک جامعه، توزیع مناسب کالای فرهنگی، و آموزش تماشاگران از سوی نهادهای فرهنگی - هنری جامعه برای ایجاد ارتباط نمایشی، اشاره نمود.

این رساله بر آن است تا با معرفی یکی از شاخص ترین چهره های ادب و عرفان پارسی یعنی شیخ فریدالدین عطار نیشابوری و بررسی برجسته ترین اثر عارفانه وی یعنی منطق الطیر، به کنکاش در این مسئله بپردازد که آیا داستان شیخ صنعان از جنبه های نمایشی قوی برخوردار است یا خیر؟ بدنبال یافتن این پاسخ، ابتدا تراژدی از منظر ارسطو تشریح می گردد و خصوصیات آن بر شمرده می شود، آنگاه اجزایی از تراژدی که به نحوه تالیف آن باز می گردند، یعنی: افسانه مصمون، سیرت اشخاص، اندیشه و گفتار در این داستان بررسی می گردند و هر کدام در قالب پرسشهایی استخراج شده از دل تعاریف ارسطو، مطرح و پاسخ داده می شوند. در پایان فرضیه مطرح شده اثبات می گردد و داستان مورد بحث، بعنوان داستانی با ویژگیهای دراماتیک معرفی می شود.

این رساله درباره حسن و زیبایی از دیدگاه حافظ است. اینکه حافظ چه کسی است و نظریات او راجع به زیبایی شناسی چیست بحث اصلی این رساله را تشکیل می دهد. بررسی زیبایی شناسی غربی در فصل دوم و بررسی زیبایی شناسی اسلامی در فصل سوم در آرا و افکار بزرگانی چون افلاطون و افلوسین و احمد غزالی و به ما نشان می دهد که حافظ تا چه اندازه با گذشته پیوند و ارتباط داشته است.

در میان نویسندگان معاصر ایران، صادق چوبک نیز فردی شناخته شده است. چوبک با خیمه شب بازی پا به صحنه ادبیات داستانی گذاشت در داستان نویسی ایران (دهه چهل) با خلق رمان تنگسیر موفق شد توانایی های خود را به گونه ای تردید ناپذیر به جامعه ادبی جهان، اثبات نماید. نگاه ناتورالیستی صریح، دقیق و جز نگر چوبک درتوصیف بی پرده فضا، موقعیت و شخصیت ، بعضی داستان های او را سرشار از قابلیتهای دراماتیک نموده است. به همین دلیل در این رساله کوشیده شده جنبه های نمایشی نهفته در آثار این نویسنده معاصر را با تکیه بر داستان هایی همچون انتری که لوطیش مرده بود، چرا دریا توفانی شد، پیراهن زرشکی و تنگسیر کشف و بررسی نماید.

رساله حاضر بررسی زندگی و آثار علی رفیعی است.او یکی از اهالی تئاتر و متولد 1317 است.وی چندی قبل اجرای کلفت ها اثر ژان ژنه را به روی صحنه داشت. رفیعی تحصیلکرده تئاتر در مقطع دکترا است و با کارگردانان فرانسوی کار کرده است. اکثر منتقدان سهم طراحی صحنه و لباس و نور را در آثار او برجسته می دانند. رفیعی مدعی تربیت بدنی بازیگران تئاترهایش در سطحی بالاتر از معمول است، تا حدی که بازیگران بتوانند با بدن شان، احساسات و عواطف شان را بروز دهند و به یک شعور بدنی بالا برسند. دراین رساله چهار اثر این کارگردان بررسی شده است که دو دوره قبل و بعد از انقلاب را در بر می گیرد. این آثار عبارتند از: 1-آنتیگون:اولین اجرای علی رفیعی درایران. 2-خاطرات و کابوسهای یک جامه دار از زندگی و قتل میرزا تقی خان فراهانی : متاثر از اتفاقات عصر ناصری و زندگی امیرکبیر.3-یادگار سالهای شن:با نگاهی به داستان توابین و در ارتباط با وقایع روز عاشورا.4-عروسی خون:سومین اجرای رفیعی بعد از انقلاب.در این رساله تلاش شده است در معرفی علی رفیعی (جریانهای فکری و نوع نگاهش) علاوه بر سخنان خودش ، از نظرات منتقدان و اهل مطبوعات نیز بهره گرفته شود.