سپسیس نوزادی یعنی عفونت حتمی در یک نوزاد همراه با بیماری سیستمیک شدید که توصیف غیرعفونی برای شرایط پاتوفیزیولوژیک غیرطبیعی آن وجود نداشته یا غیر متحمل است . میزان وقوع سپسیس نوزادی در رفرنسهای مختلف متفاوت بیان شده که حدودا یک تا ده در هزار تولد زنده در کشورهای توسعه یافته میباشد. حدود 10-20 درصد تمام نوزادانی که با حالت ill مراجعه میکنند یا تشخیص بیماری آنها مبهم است با شک به سپسیس بستری و تحت درمان قرار میگیرند. مورتالیته سپسیس نوزادان با مصرف آنتی بیوتیکها بطور مشخص از جدود 90 درصد به حدودا 10-40 درصد کاهش پیدا کرده است . هر چند بعلت افزایش شانس زندگی برای نوزادان پره ماچور و vlbw مورتالیتی و موربیدیتی سپسیس نوزادان طی 15y اخیر پیدا کرده است . از نظر تظاهرات بالینی عفونت در تشخیص افتراقی بسیاری از نشانه های بالینی نوزادان مطرح است و سپسیس با نشانه های مختلفی در ارگانهای مختلف تظاهر پیدا کند. عوامل مساعدکننده سپسیس نوزادی بطور کلی به 3 دسته تقسیم میشود که شامل فاکتورهای مادری، عوامل خطرساز میزبان و عوامل متفرقه است . در این پایان نامه که به بررسی نوزادان بستری شده با تشخیص سپسیس مشکوک suspected sepsis اختصاص داده شده است . طی دو سال بررسی پرونده های بخش نوزادان بیمارستان حضرت علی اصغر (ع) زاهدان کلا 135 مورد نوزاد بستری شده با سپسیس مشکوک تحت بررسی قرار گرفت و از 135 مورد تنها 3 مورد همراه با کشت خون مثبت یعنی سپسیس قطعی بود، 29 مورد بدلایل مختلف فوت نموده بودند و 87 مورد همچنان سپسیس مشکوک ماندند و 16 مورد نیز به تشخیص های دیگری رسیده شده بود.

در این مطالعه رابطه سن مادر، زمان فاصله گذاری از زایمان قبل و تعداد زایمان ها، وزن و قد در هزار نوازد متولد شده در بیمارستان قدس زاهدان مورد بررسی قرار گرفته است . نتایج نشان داد که وزن و قد نوزادان در مادران کمتر از 18 سال و بالای 35 سال کمتر از وزن و قد نوزادان مادارن 18 تا 35 ساله می باشد. همچنین وزن و قد نوزادان با فاصله گذاری زیر 24 ماه کمتر از وزن و قد نوزادان با فاصله گذاری بیشتر از 24 ماه است . وزن و قد نوزادان مادران اول زا نیز کمتر از مادران چندزا است . نتیجه آنکه اصلاح رفتار باروریی زنان با محدود کردن سن زایمان بین 18 تا 35 سالگی و فاصله گذاری حداقل دو سال بین زایمان ها احتمال تولد نوزادان با وزن کم را کاهش می دهد.

امروزه که دیگر پولیومیلیت را می توان در واقع ریشه کن شده دانست. سندرم گیلن باره درصدر علل شایع فلج عمومی حاد قرار گرفته است. بر این اساس ما بر آن شدیم که روش های مختلف درمانی در بیماران مبتلا به سندرم گیلن باره بیمارستان حضرت علی اصغر زاهدان در سالهای 77-72 را مورد بررسی قرار دهیم.در مجموع 17 پرونده مورد بررسی قرار گرفت، که از این تعداد بیماران 7 مورد دختر و 10 مورد پسر بوده اند حداکثر شیوع فصلی در این تعداد بیماران وجود نداشت.تعداد 5 بیمار سابقه گرفتاری تنفسی و تعداد 3 بیمار سابقه گاستروآنتریت و 3 بیمار سابقه هر دو بیماری و یک بیمار سابقه عفونت ادراری را قبل از این سندرم داشته اند.2 بیمار سابقه دریافت واکنس ‏‎opv‎‏ را در یک ماه قبل ذکر می کنند. شکایت عمده بیماران در موقع مراجعه عدم توانایی در راه رفتن بوده است.گرفتاری اعصاب کرانیال در 4 بیمار وجود داشت. در 13 بیمار ‏‎pr‎‏، ‏‎csf‎‏ واضحا بالا بوده است. ‏‎ncv, rmg‎‏ در 13 بیمار انجام شده که 11 بیمار تغییراتی به نفع ‏‎gbs‎‏ داشته اند. یک بیمار در اثر ایست قلبی - تنفسی فوت کرده است.یک بیمار تحت درمان با کورتیکواستروئید و فیزیوتراپی قرار گرفته که بعد از 17 روز قادر به راه رفتن بوده است. در 7 بیمار مورد مطالعه تعویض پلاسما انجام گردیده است که جواب به درمان رضایت بخش بوده است. 4 بیمار نیز ‏‎ivig‎‏ دریافت کرده اند که در مدت بستری بیش از 90% علایم حرکتی شان بهبود یافته است. 5 بیمار دیگر علاوه بر دریافت ‏‎ivig‎‏، تعویض پلاسما نیز شده اند که هنگام ترخیص مشکلی در راه رفتن نداشته اند.