بازگشت ادرار از مثانه به حالب یک فاکتور خطر برای پیلونفریت محسوب شده و منجر به عوارض مهمی می گردد. این خطر بخصوص در سنین پائین از اهمیت بیشتری برخوردار است. با توجه به اهمیت موضوع، بر آن شدیم تا تحقیقی را در زمینه درصد فراوانی رفلاکس وزیکویورترال اطفال زیر 5 سال مبتلا به عفونت ادراری در منطقه انجام داده و اطلاعات حاصله را با آماری جهانی مقایسه نمائیم.مطالعه بر روی بیماران زیر 5 سال مبتلا به عفونت ادراری مراجعه کننده به کلینیک و بخش نفرولوژی بیمارستان اطفال علی اصغر(ع) زاهدان انجام شد. زمان مطالعه از ابتدای مهر 78 لغایت تا پایان سال 79 بود. روش بررسی مشاهده ای توصیفی مقطعی و نمونه گیری غیراحتمالی ساده بود. از 83 کودک مبتلا به عفونت اثبات شده ادراری توسط کشت ادرار، 49 کودک اقدامات رادیولوژیک لازم جهت بررسی شامل سونوگراافی - سیستوگرافی ماده حاجب (حداقل سه هفته پس از عفونت ادراری)) و تعداد نیز سیستوگرافی ‏‎dtpa‎‏ مستقیم را انجام دادند و سایر بیماران از مطالعه حذف شدند. 14 نفر (6/28%) پسر و 35 نفر (4/71%) دختر بودند. 28 کودک (1/57%) زیر 3 سال و 21 کودک (9/42%) در رده سنی 5 -3 سال بودند. 16 مورد (7/32%) دارای رفلاکس بودند که از این تعداد، 7 نفر (8/43%) زیر 3 سال و 9 نفر (2/56%) در محدوده 3-5 سال بودند. از دختران مبتلا، 10 مورد (6/28%) دارای رفلاکس بودند و از پسران 6 نفر (9/42%) رفلاکس داشتند. نسبت پسر به دختر 3 به 5 بود.در مجموع حدود 3/1 کودکان مبتلا به عفونت ادراری دارای رفلاکس وزیکویورترال بودند که منطبق با آمارهای جهانی بود. ابتلا به رفلاکس در زمینه عفونت ادراری پسران 5/1 برابر دختران بود.نتیجه اینکه با توجه به فراوانی قابل توجه رفلاکس در عفونت ادراری در افراد زیر 5 سال بخصوص در پسران، ارزیابی دقیق رادیولوژیک جهت تشخیص و درمان سریع و پیشگیری از عوارض رفلاکس توصیه می شود.

‏‎crf‎‏ و ‏‎esrf‎‏ از مشکلات مهم در علم طب محسوب می شود. همه ساله تعداد بیشتری از این بیماران تشخیص داده می شوند و همچنین متاسفانه تعدادی از این بیماران نیز بعلت عوارض بیماری و یا عوارض ناشی از دیالیز فوت می کنند.از آنجا که دیالیز با وجود همه عوارض احتمالی آن، هنوز هم به عنوان درمان جانشین مناسبی بشمار می رود، جا داشت که در مورد عوارض دیالیز در بخشهای همودیالیز شهرستان زاهدان بررسی دقیق و جامعی صورت گیرد.در این بررسی ما تعداد 38 بمیار تحت همودیالیز مزمن در بخش های همودیالیز بیمارستان حضرت علی اصغر ((ع)) (گروه سنی کودکان) و بیمارستان خاتم الانبیا ((ص)) (گروه سنی بزرگسالان) را تحت مطالعه و بررسی قرار دادیم. این بیماران با محلولهای دیالیز یکسان و با دو نوع دستگاه (‏‎hospal‎‏ برای گرووه سنی کودکان و ‏‎cobe‎‏ برای گروه سنی بزرگسالان) و به روش ‏‎cavhd‎‏ به مدت تقریبی 4 ساعت تحت دیالیز قرار می گرفتند. بروز عوارض حاد دیالیز در یک دوره 2 ماهه در این بیماران ثبت می شد.نتایج بدست آمده در دو گروه سنی و به تفکیک جنس مورد بررسی قرار گرفت.5/39% از افراد تحت مطالعه مذکر و 5/06% مونث بودند.عوارض به ترتیب شیوع عبارت بودند از:هیپوتانسیون 5/06%، خارش 6/34%، تهوع و استفراغ 2/34%، ‏‎%28/3 chest pain‎‏، سردرد 4/23%، کرامپ 1/21%، ‏‎%15/8back pain‎‏، ضعف و بی حالی 7/15%، بی قراری 2/13%، تب و لرز 2/13%، ‏‎%3/5des‎‏، خونریزی، تنگی نفس، تشنج در 6/2%، یک مورد مورتالیته بدنبال دومین بار حمله ‏‎des‎‏ وجود داشت.بالاتر بودن نتایج آماری نسبت به مطالعات مشابه می تواند به علت شرایط خاص بخش های همودیالیز این شهرستان، تعداد نسبتا کم افراد تحت مطالعه، و یا وارد کردن کلیه عوارض بوجود آمده در یک بیمار به محاسبات آماری باشد، برای دستیابی به نتایج قابل قبول تر مطالعات گسترده تر با شرایط استاندارد بالاتری توصیه می شود.

بیماران با سندرم نفروتیک مقاوم به درمان با استروئید و یا با عود مکرر اغلب در بیوپسی دارای اشکال پاتولوژی ‏‎fsgs‎‏ و ‏‎mpgn(mcgn)‎‏ و ‏‎mespgn‎‏ هستند. از طرفی حدود 80% افرادی که دارای ‏‎fsgs‎‏ و ‏‎mpgn‎‏ هستند به درمان با پردنیزون خوراکی مقاومند. اگر سندرم نفروتیک بهبود نیابد، افراد اغلب به سمت نارسایی نهایی کلیه پیشرفت می کنند. این پروگنوز ضعیف و بد دلیل عمده جهت استفاده از داروهای جدید ایمونوساپرسیون مثل سیکلوسپورین می باشد. 8 بیمار (6 پسر و 2 دختر با میانگین سنی 10 سال) مقاوم به درمان با استروئید یا با عودهای مکرر (2 نفر با ‏‎fsgs‎‏، یک نفر با نفروپاتی ‏‎iga‎‏، یک نفر با ‏‎mcns‎‏، دو نفر با ‏‎mpgn‎‏ و 2 نفر با ‏‎mes.pgn‎‏) با پروتکل سیکلوسپورین ‏‎(5-10mg/kg/day)‎ در دو دوز منقسم به همراه پردنیزون خوراکی بادوز نگهدارنده رمیسیون ‏‎(0.5-1mg/kg)‎‏ بصورت یک روز در میان بمدت 36-12 ماه تحت درمان قرار گرفتند. 6 بیمار ‏‎‎‏(75%) پس از 3-2 ماه درمان به بهبودی کامل و 2 نفر (25%) نیز به بهبودی نسبی (پروتئینوری بدون ادم) رسیدند. پس از ارزیابی بمدت 12-2 ماه، 4 (50%) بیمار با ‏‎gfr‎‏ نرمال هنوز در بهبودی بودند و 2 بیمار (25%) که در ابتدا به درمان پاسخ داده بودند به ترتیب 3 و 4 ماه پس از قطع دان مجددا دچار عود شدند. ما در این تحقیق با عدم پاسخ (پروتئینوری+2 یا بیشتر و ادم) مواجه نشدیم. از 2 مورد ‏‎fsgs‎‏ یکی پاسخ کامل و یکی پاسخ نسبی؛ از 2 مورد ‏‎mpgn‎‏ یک مورد پاسخ کامل و یکی پاسخ نسبی؛ بیمار ‏‎mcns‎‏ پاسخ کامل؛ بیماران ‏‎mespgn‎‏ هر دو پاسخ کامل اما یکی از آنها عود پس از قطع دارو و بالاخره بیمار نفروپاتی ‏‎iga‎‏ پاسخ اولیه کامل و سپس عود داشتند. پاسخ دهندگان کامل شامل 4 پسر، پاسخ دهندگان نسبی شامل یک پسر و یک دختر و عودکنندگان نیز شامل یک پسر و یک دختر بودند. هیچ کاهش محسوس و نگران کننده ای از عملکرد کلیوی و همچنین عوارض عمده دیگر دیده نشد. هیچ موردی از بروز هیپرتانسیون یا تشدید آن در طی درمان دیده نشد. سندرم نفروتیک مقاوم بدرمان یا با عودهای مکرر می تواند بطور موفقیت آمیزی با سیکلوسپورین و پردنیزون درمان شود. مطالعات بیشتر در این زمینه جهت تعیین دقیق تر درصد موفقیت این درمان لازم است.