سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو)، پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و پیمان ورشو با ایجاد نهاد جدیدی همچون ((شورای همکاری آتلانتیک شمالی)) و طرح ((مشارکت برای صلح))، اقدام به گسترش این سازمان نمود. اعضای ناتو، معتقد بودند که پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی نه تنها فلسفه ی وجودی ناتو از بین نرفته است بلکه، تهدیدها متنوع تر و چند جانبه تر نیز شده است. بر همین اساس، وظیفه ی این سازمان، همواره آن است که حافظ امنیت اعضا باشد.از دیدگاه اعضای ناتو، کشورهای اروپای شرقی و جمهوری های بازمانده از فروپاشی شوروی، می توانند منشا هر گونه بی ثباتی و بحران باشند. لذا ناتو بایستی جهت ((کنترل بحران))، کشورهای مذکور را به تدریج به عضویت بپذیرد و آنها را در نظام امنیتی دسته جمعی خود، ادغام نماید.روسیه نیز بشدت با گسترش این سازمان به شرق مخالفت می کند. چرا که از نظر روسیه، گسترش ناتو به سمت شرق در راستای کاهش اقتدار روسیه در نظام بین الملل، از بین رفتن مناطق حائل هم مرزی ناتو با این کشور می گردد. از طرفی مسکو خواهان ان نیست تا زمینه ی نفوذ شرکت های آمریکایی و اروپایی (برای کسب امتیازهای اقتصادی) در مناطق پیرامونی روسیه بیشتر گردد. به همین جهت روسیه در تلاش است با اقدام هایی همچون اتخاذ استراتژی هسته ای و راهبرد نگاه به شرق، از گسترش ناتو به سمت شرق جلوگیری به عمل آورد.