رشد و گسترش تومورها به مقدار زیادی به فعالیت گیرنده های غشاء سلولی نظیر egfr یا گیرنده رشد اپیدرمال وابسته است. egfr یک نقش کلیدی در اکثر فرآیندهای سلولی درگیر در گسترش تومور دارد و بعنوان یک هدف امیدوار کننده برای درمان سرطان می باشد. ایمونوتراپی یکی از بهترین استراتژیها در درمان سرطان می باشد و ایمونوتوکسین ها در این میان از جایگاه برجسته ای برخوردار هستند . برای تولید آنتی بادی مونو کلونال ضد egfr انسان، ابتدا شش موش balb/c ماده 6 الی 8 هفته ای ، در چهار نوبت علیه سلولهای سرطانی a431 که در سطح خود به مقدار زیاد egfr را بیان می کنند،ایمونیزه شدند. سپس ایمون ترین موش جهت فیوژن انتخاب شد . مایع روئی هیبر یدو ماها از لحاظ تولید mab بروش الایزا غربال شدند . کلونهای مطلوب جهت limiting dilution انتخاب شدند. آنتی بادی مونوکلونال در in vitro به مقدار زیاد تولید ، و اثر آن بر روی سلولهای a431 بررسی شد. برای تولید توکسین نوترکیب pe38 ، ژن توکسین و وکتور pet-22b بوسیله آنزیمهای noti و ndei هضم گردیده و بوسیله آنزیم لیگاز ژن در وکتور کلون گردید. ترانسفورماسیون وکتور نو ترکیب در باکتری e.coli بوسیله شوک الکتریکی صورت گرفت. تولید توکسین بوسیله iptg القا گردید و توکسین تولید شده، با استفاده از ستونهای نیکل تخلیص شد. توکسین با آنتی بادی به روش شیمیائی کونژوگه گردیدند و اثرات ایمونوتوکسین در القای آپوپتوزیس روی سلولهای توموری ، با استفاده از روش الایزا بررسی گردید. در این بررسی 118 کلون حاصل گردید که از بین آنها 10 کلون دارای جذب بالای 1 بوده و 3 کلون دارای جذب بالای 1/3 جهت limiting dilution انتخاب شدند. حاصل رقت محدود (l.d) 4 کلون دارای جذب حدود 1/5 شد.آزمایش mtt نشان داد که آنتی بادی تولید شده به مقدار 35% مانع از رشد سلولهای a431 در محیط کشت ، در مقایسه با گروه کنترل گردید. ایمونوتوکسن باعث القا 62% آپوپتوزیس در سلولهای توموری گردید. باتوجه به نتایج این بررسی ، آنتی بادی مونوکلونال و ایمونوتوکسین تولید شده، اگر بصورت نوترکیب تولید شوند، می توانند در درمان تومورهای عرضه کننده egfr کاربرد داشته باشند.

سودوموناس آئروژینوزا عامل مهم عفونت بیمارستانی بوده که سپتی سمی ناشی از آن باعث مرگ ومیر زیادی می شود. این باکتری دارای تعداد زیادی از فاکتورهای مقاومت آنتی بیوتیکی با واسطه پلاسمیدوکروموزوم بوده و آنتی بیوتیکهای جدید نیز مرگ و میر ناشی از آن را کاهش نداده اند. به دلیل مقاومت بالا، ایمونوپروفیلاکسی و ایمونوتراپی ممکن است راه موثری برای کنترل و درمان عفونتهای سودوموناس آئروژینوزا در بیماران بستری در بیمارستان، بیماران سوخته و بیماران سیستیک فیبروزیس باشند. فاکتورهای ویرولانس و آنتی ژنیک مختلف نظیر پروتئین های غشای خارجی، توکسین ها، فلاژل، پیلی پلی ساکاریدهای با وزن مولکولی بالا برای طراحی واکسن و واکسیناسیون مورد بررسی قرار گرفته اند. هدف این مطالعه تولید و تخلیص فیوژن پروتئین نوترکیب اگزوتوکسین a- فلاژلین و ارزیابی خواص ایمنی زایی آن بعنوان کاندید واکسن جدید بوده است. ابتدا ژنهای اگزوتوکسین aو فلاژلین تکثیر ، کلون و در باکتری e. coli بیان گردید. فیوژن پروتئین نوترکیب با روش افینیتی کروماتوگرافی نیکل تخلیص گردیده و کیفیت و ساختار آن با روشهای sds-page و وسترن بلات ارزیابی گردید. آلودگی فیوژن پروتئین نوترکیب به لیپوپلی ساکارید بوسیله تست limulus amoebocyte lysate وتوکسیسیته آن در مدل حیوانی مورد بررسی قرار گرفت. جهت ارزیابی ایمونوژنیسیته، گروههای موشی در روزهای 0-21-42 و 72 با اگزوتوکسینa (دومین i,ii) ، فلاژلین ، اگزوتوکسینa (دومین i,ii)- فلاژلین، اگزوتوکسینa (دومین i,ii) + فلاژلین و pbs بصورت زیر جلدی واکسینه شدند. یک هفته بعد از آخرین تزریق، تولید آنتی بادی در گروههای موشی بوسیله الایزا بررسی گردید و در نهایت میزان محافظت موشهای ایمن وغیر ایمن با تزریق (2x ld50 (7.5 x 107 cfu یک سویه بالینی بصورت داخل صفاقی بررسی گردید. براساس نتایج الایزا تولید آنتی بادی در تمامی گروههای موشی ایمن در مقایسه با گروه شاهد معنی دار بود(p=.00001). محافظت موشها در مقابل تزریق داخل صفاقی (2x ld50 (7.5 x 107 cfu یک سویه بالینی در گروه دریافت کننده اگزوتوکسینa (دومین i,ii)- فلاژلین معنی دار بود(p=0.05). نتایج این مطالعه پیشنهاد می کند که اگزوتوکسینa (دومین i,ii)- فلاژلین یک ایمونوژن قوی بوده و می تواند بعنوان کاندید واکسن جدید در مطالعات واکسن ضد سودوموناسی مورد استفاده قرار گیرد.