پژوهش پیش رو به بررسی ادبیات داستانی فمینیستی زنان سیاه پوست آمریکا از دوره ی تجدید حیات ادبی هارلم (40-1920) تا کنون می پردازد. این ادبیات همواره بر آن بوده است تا گونه های مختلف استثمار از قبیل نژادی، جنسیتی و طبقاتی در فرهنگ غرب را به تصویر کشیده و سپس با تکیه بر دگرشالوده سازی، راه را برای غلبه بر آنها هموار سازد. محورهای اصلی بحث در این پژوهش هویّت و گفتمان هستند. عناصر تشکیل دهنده ی هویّت ــ نژاد، جنسیّت و طبقه ی اجتماعی ــ که در دست طبقه ی حاکم به عنوان سه ابزار مهم استثمار قرار دارد به طور جمعی مورد مطالعه قرار گرفته است. گفتمان زنان سیاه پوست از دیدگاه آنچه که از سوی جامعه ی مردسالار سفید پوست نابهنجاری در نظر گرفته می شود بررسی شده و از این رو پژوهش گر آن را «گفتمان نابهنجاری» نامیده است. در حقیقت، زنان سیاه پوست با استفاده از همین گفتمان و همچنین دیدگاه های دگرشالوده ساز موفق شده اند تا با طبقه ی حاکم که تمامی مفاهیم و مناسبت های قدرت را تعریف می کند به مقابله برخاسته و با اقدامات برانداز خود امکان پیدایش هویّت ها و گفتمان های جدیدی را ایجاد کنند. نتایج: نتیجه ی پژوهش پیش رو این است که تمامی تقسیم بندی های مفاهیم به صورت دوگانه های متضاد و همچنین مرزبندی های ساختارهای اجتماعی زائیده ی استیلای نظام خردـ مرکز محوری بوده که عمدتاً با هدف انقیاد برخی از گروه های اجتماعی و توزیع نابرابر قدرت، ثروت و دانش میان آنها صورت پذیرفته است. یکی از کارآمدترین ابزارهای غلبه بر این شیوه های استثماری، دگرشالوده سازیِ نظامی است که این تعاریف را بر جامعه تحمیل می کنند. دگرشالوده سازیِ نظام خرد ـ مرکز محوری از راه بازنگری ارزشهای رایج و همچنین ایجاد نقاط مقاومت در برابر طبقه ی حاکم با استفاده از «گفتمان نابهنجاری» میسّر است.

پایان نامه ی حاضر تلاش می کند آثار داستانی متفکر و نویسنده برجسته آمریکایی سوزان سونتاگ - شامل چهار رمان نیکوکار، ابزار مرگ، عاشق آتشفشان، در امریکا و مجموعه داستان کوتاه من و غیره – را بررسی کرده و تجربه ی زنانه را در این آثار به تصویر بکشد.این پژوهش، با توجه به دیدگاه درون واژگونگر سونتاگ درباره فرهنگ و ادبیات، حس پذیری خاص آثار این نویسنده را بررسی می کند که برای آن نام "نمایشی سازی تجربه زنانه" بر گزیده شده است. این نام هم به سبک پردازی وبذله گویی این آثار و هم به توانایی صدای زنانه برای متحول کردن تجربه اشاره می کند. مطالعه ی این تصویر چندلایه از تجربه ی انسانی انتخاب روش پژوهشی چندوجهی را ناگزیر می ساخت، به همین دلیل دیدگاه های مختلفی مورد استفاده قرار گرفته اند: بررسی آثار با توجه به پیشنهاد های فمینیسم پساساختارگرا (بخصوص آرای لوس ایریگاری)، استفاده از مفهوم سازی های اندیشه ی مدرنیسم متأخر و توجه به دیدگاه های زیبا شناختی مدرنیستی در پرتوی اندیشه ی پسامدرن برای بازخوانی آثار داستانی سونتاگ. مباحث پژوهش ذیل سه عنوان دسته بندی شده اند: مسأله هویت و بازسازی دائم خود، اجراگری و استراتژی تقلیدگری به مثابه عنصری برای ناپایدار سازی، و بررسی تبارشناسی صدای زنانه برای بیان خود و شکل خاص سکوت که به کلام درآمده است. این خوانش واسازانه روشن می کند آثار سونتاگ قابلیت تبدیل شدن به الگویی برای تجربه ی زیباشناختی بی واسطه وروان دارند. یافته-های پژوهش نشان می دهند که نگاه پساساختارگرایانه در سه حیطه ی مورد مطالعه چگونه تحول گرایی دیدگاه سونتاگ را آشکارمی-کند.

تحقیق پیش رو تلاش می کند "نمایشنامه های خاطره" هارولد پینتر، خیانت، زمان های دور و سکوت، را در پرتو نظری? ادبی- انتقادی موریس بلانشو از منظر زمان، خاطره، و مرگ مورد بررسی قرار دهد. در ابتدا، بلانشو زمان حال را پیوندی از زمان گذشته و آینده می داند. از این رو، او از زمان با عنوان عکس-زمان یاد می کند که در بطن خویش زمان حال را محو و زمان گذشته را آشکار می سازد. در همین راستا اضافه می کند، فراموشی بخش لاینفک ذهن است که عدم و حضور را همزمان مطرح می سازد. از این رو، در نظر بلانشو امکانِ فرآیند به خاطر آوردن، متفاوت است از امکان آنچه که به خاطر آورده می شود. چرا که آنچه به خاطر آورده می شود لزوماً آنچه در گذشته به وقوع پیوسته نمی باشد؛ در نتیج? خاطر? فراموش کار، گذشته از امکان واقعی خویش جدا می شود و امکان تازه ای خلق می کند. در پایان نیز نظری? انتقادی بلانشو بر روی مرگ به عنوان پدیده ای ناممکن و وضعیتی که در آن تمام تلاش ها و کوشش های فردی در به معنا کشیدن زندگی و تسلط یافتن بر پایان آن از بین می رود بررسی می شود. بهمچنین، حوادث در نمایشنامه های پینتر به ترتیب خطی چیده نشده اند، بلکه شخصیت ها در زمانی غیر منطقی زندگی می کنند که در آن پی در پی به آینده و گذشته سفر می کنند به امید آنکه گذشته خود را پیدا و زمان حال را معنا بخشند هرچند تمامی تلاش ها بیهوده می نماید و گریزی از تهدیدها نیست. کلام آخر آنکه، شخصیت های پینتر، بیگانه از زمان حال و جدا افتاده از زمان گذشته، فلج و از کار افتادگانی هستند که به خلوتگاه اتاق های خود پناه برده اند و نا امیدانه انتظار مرگ را می کشند.

منظور این بازنگری, شکسپیری معاصرمی آفریند. تئوری "صیرورت" دولوزی مفاهیمی چون عقل سوژه انسانی وزبان استاندارد را به چالش کشیده تابه گشایش هاو فراروی هانظرکندوبه قدرت آشوب گرحیات درپویایی وناپایداری اندیشه تاکیدورزد." زبان اکثریتی" رادرتقابل با "زبان اقلیتی" قرار میدهدو آن را"قلمروزدایی زبانی" می نامد.سوژه دکارتی – قوام یافته درزبان استاندارد- به "سوژه کوچ نشین" تبدیل میشودو تا درجریانی صیال خود را به "بدن بی عضو"تقلیل دهدتاآنجاکه "بودن" مستتردرانسان باوری را به دنبال جریانی بی وقفه برای "صیرورت"و تفاوت ها به چالش کشد.افزون برآن, دولوز وگاتاری روانشناسی فرویدی را که روان رامتقدم می داند مردود دانسته و ضد- "شیزوآنالیز" که پاره هایی غیرشخصی ومتحرکندراابداع کرده تا به انسان باوری و سوٍژه باوری خاتمه دهند.بزعم دولوز, اومانیسسم و انسان باوری قدرت تغییرو تکامل حیات را در بندهای خانوادگی محبوس میکندو درنهایت انسان رادرالگوی سوژه ای ازپیش تعریف شده قرارمیدهد. پروژه "ادیپ زدایی" دولوز خط پایانی براین نمایش ادیپی است که انسانهادرطی قرون واعصار در خوداجراکرده اند. سوژه انسانی فرویدی ازفرایندتمامیت بخشی رهاو درتکه پاره های شیزوآنالیزمتکثرمیشود.بیماری "تاویل زدگی" غربی که میخواهد همه صیرورت هاراریشه یابی کندازطریق مفهوم "وانموده" دولوزی قابل درمان میشود.مکان هاوفضاها راازقلمروهای ثابت قلمروزدایی کرده تا زبان ادبیات رانه به مثابه بازنمایی جهان, بلکه به قدرتی کنش گربرای آفریدن جهان هایی مملوازسرآغازهای تازه و گسست هایی نااندیشیده وغیرنیت مندبدل کند.این استراتژی هاوتکنیک هابه تولید ادبیات صیرورت میانجامدتاشکسپیرراتکرار کند. این تگرار,تگراری است که گذشته را دگرگون میکند.بزعم دولوز,گذشته همان قدردرحال ایجادوتغییراست که اکنون.

جولیا کریستیوا? زبانشناس و نظریه پرداز فمینیست فرانسوی? همچنین? روانکاوی برجسته است که روند تحول ?فردیت? را در مراحلی قبل از مرحله اودیپی بررسی می کند. وی ?چوره? (کورا) مادر و فرزند را به گونه ای می یابد? که در آن تفکیک ?خود? از ?دیگری? ناممکن می نماید. این عرصه پیشتر از حضور مطلق گرای ?پدر نمادین? شکل گرفته است? و اشتیاق بازگشت فرزند به گستره ?مادر نشانه ای? را? به صورت ضربآهنگ? آهنگ? و زبان شعری نمایان می سازد. هنر و ادبیات گفتمان های ?نمادینی? هستند? که بواسطه نفوذ ?مادر نشانه ای? و قدرت ناخواسته اش (ابژه) ? آمیزه ?خود? و ?دیگری? را? در منازعه با دیگر گفتمان های انعطاف ناپذیر نمادین اعم از گفتمان های علمی و قانونی? نمایش می دهند. آثار نمایشی کریستوفر مارلو نیز از چنین ماهیت ?چوره ای? برخوردار می باشند. تیمور لنگ? یهودی مالتا? و دکتر فاستوس فضایی را مجسم می سازند که آکنده از اشتیاق سوق دوباره به سمت ?یگانگی چوره ای? مادر و فرزند می باشد? اشتیاقی که در برابر دغدغه های مردسالارانه عصر الیزابت اول برخاسته بود. ملکه الیزابت اول? مادر باکره انگستان? درازدواج مجازی خود با مردمش پیمان مبهمی را بسته بود? که به موجب آن فرزندانی ناخلف همچون مارلو و شخصیت های نمایشی اش پا به عرصه وجود نهادند. آثار نمایشی این نمایشنامه نویس رنسانس انگلیسی بر پس زمینه حضور الیزابت? ?مادر قضیبی? انگلستان? نقش بسته اند. نمایشنامه های وی نشانگر دغدغه هایی? اساساً مردسالارانه? نسبت به قدرت زنانه ملکه می باشند? قدرتی که نفوذ ?دیگری? به حیطه ?خود نمادین? جامعه کاتولیک اروپا را متجلی می ساخت. مارلو? فرزند ?نمادین? الیزابت اول? نمودی برجسته از تهدید ?مادر و فرزند چوره ای?? برای قلمرو پدر مذهبی اروپا می باشد. الیزابت یا همان ?مادر چوره ای? انگلستان? ?قدرت قضیبی? خود را زمانی در دست گرفت که با پیدایش اصلاحات دینی? قوای کلیسای کاتولیک روم روندی تحلیلی را آغاز کرده بودند. به این ترتیب? کریستوفر مارلو حضور اجتناب ناپذیر آن ?دیگری? را در عرصه ?پدر نمادین?? با خلق شخصیت هایی ?خود?-زدا? به تصویر می کشد? که فروپاشی دیکتاتوری ?پدر نمادین? را آهنگ کرده اند.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.