امروزه کشورها برای کسب امتیازهای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و... در رقابت هستند و شهرها با تفکرات مدیریتی سعی دارند تسلط خود را بر سطح محلی و منطقه نمایان ساخته و با کسب امتیاز و فرصت، به توسعه دست یابند. در حال حاضر میزبانی شاخه های مختلف گردشگری از جمله گردشگری گردهمایی ها به عنوان گرایشی تخصصی در توریسم شهری، یکی از روش های موثر در توسعه به حساب می آید. ولی در کشور ایران برنامه ریزی تخصصی و سرمایه گذاری مستقل در زمینه مذکور بسیار اندک و موردی صورت گرفته است. بنابراین با توجه به نوپا بودن گردشگری مورد بحث و عدم وجود اصول و مبانی مدون در این زمینه در برنامه ریزی کشور، پژوهش پیش رو بر آن است تا با هدف معرفی گردشگری گردهمایی ها به عنوان راهکاری نوین در کشور جهت دستیابی به توسعه، در گام اول به شناسایی جامع گردشگری مذکور و اصول برنامه ریزی آن پرداخته و سپس جایگاه این گرایش تخصصی از گردشگری را در توسعه شهری و منطقه ای کلان منطقه شمال مورد بررسی قرار دهد. بدین منظور، ابتدا معیارهای لازم جهت پذیرفتن نقش گردشگری گردهمایی ها شناسایی شده سپس در تجزیه و تحلیل داده ها و ویژگیهای مختلف فعالیت مذکور از منطق فازی، تکنیک تاپسیس و تکنیک تحلیل سلسله مراتبی در محیط gis استفاده گردیده است. نتایج تحقیق نشان می دهد هفت معیار اصلی (مکانی- کالبدی، اقتصادی، جمعیتی، خدماتی، طبیعی، فرهنگی- اجتماعی و گردشگری ) با زیرمعیارهای خاص خود، در برنامه ریزی فعالیت های گردشگری گردهمایی ها موثر بوده ولی وزن و اثر آنها در برنامه مذکور یکسان نمی باشد. همچنین بر اساس نتایج حاصل از تحلیل های انجام شده، حوزه رشت، بخشی از حوزه ساری و سه هسته متمرکز از مجموعه شهرهای همکار به عنوان مراکز برگزاری گردهمایی های موضوعی نظیر: منابع طبیعی، محیط زیست، علوم دریایی، کشاورزی و... در سطح منطقه انتخاب شده اند. بدین ترتیب اعطای نقش حرفه ای گردشگری گردهمایی ها، به مناطق مذکور می تواند عملکرد آنها را در سطح منطقه مشخص کرده و ضمن هویت بخشی، جهت گیری فعالیت های آتی این مناطق را سامان ببخشد. شایان ذکر است، این گردشگری با گذشت زمان موجب تقویت سیاست تمرکززدایی شده و با اثرگذاری ویژه خود بر محیط، توسعه کلان منطقه شمال را به همراه دارد.

انقلاب صنعتی به موازات مزایای بسیار ، به مرور زمان باعث ایجاد مشکلات شده است. با رشد روز افزون شهرها و افزایش جمعیت شهر نشین، معضلاتی چون مهاجرت ، کمبود فضا ، آپارتمان سازی بی ضابطه و.....بوجود آمد. مهمترین اثر رشد روز افزون شهرها و جمعیت واقع در آن ، ناهمگونی نظام توزیع خدمات و نیز نارسایی سیستمهای خدماتی شهرها و مشکلات ناشی از سهولت دسترسی شهروندان به آنها است. بنابراین توجه ویژه به ساختار فضایی شهرها و مکانیابی مراکز خدمات رسانی و چگونگی آرایش فضایی آنها در قالب برنامه ریزی شهری مورد توجه بوده است و برنامه ریزان با الویت بندی زمین جهت کاربری های مورد نیاز در شهرها و مکانگزینی مناسب آنها و ساختار شهر، کمک بی شائبه ای به افزایش رفاه و بهره وری شهرنشینان کرده. شهر بابل به عنوان شهری میانه اندام که با مشکلات مذکور در تماس است و تحقیق حاضر تلاش دارد وضیعت و سهولت دسترسی ها و سفرهای درون شهری را تحت تاثیر ساختار فضایی شهر بررسی نماید.

این پایان نامه با هدف بررسی و شناخت نیروهای محرک انسانی موثر برتغییرات کاربری اراضی در بخش مرکزی شهرستان نوشهر انجام گرفته است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی می باشد. که جهت بررسی روند تحولات کاربری اراضی بخش مرکزی شهرستان نوشهر در دوره زمانی 1335- 1390 تهیه گردیده است . جامعه آماری در این پژوهش جمعیت بخش مرکزی شهرستان نوشهر با 65598 نفر جمعیت با توجه به آمار سال 90 می باشد . جهت تهیه پرسشنامه در طیف لیکرت با استفاده از فرمول کوکران میزان حجم نمونه محاسبه شده است . با توجه به بعد خانوار در شهرستان که 4/4 میباشد و با 14908 خانوار , حجم نمونه 370 خانواربدست آمده است. در مرحله تجزیه وتحلیل داده ها جهت پاسخ گویی به سوالات مطرحه در تحقیق و ارزیابی فرضیه های قید شده و در پاسخ به مجهولات مطالعه از روشهای چندی استفاده شده است . برای شناخت مراحل تحول کاربری ها از مقایسه مساحت کاربری ها در دوره های مختلف وهمچنین با استفاده از آمارهای جمعیتی,استفاده از پرسشنامه در طیف لیکرت بهره گرفته شده است ودر ادامه از روشهای آماری کای اسکوئر و همبستگی پیرسون جهت آزمون فرضیه ها استفاده گردیده که برای این کاراز نرم افزار spss بهره گرفته شده است .نتایج تحقیق نشان دهنده تمایل ساکنان بدلیل صرفه اقتصادی خانه های دوم در کاربری زمین در محدوده مورد مطالعه می باشد.