چکیده: هدف: پرداختن به ابعاد سازنده ورزش در جهت سلامتی جسمانی، روانی، اجتماعی و فرهنگی نسل جدید بسیار حائز اهمیت است. بنابراین باید به فعالیت جسمانی و ورزش به عنوان یک مقوله فرهنگی، اجتماعی و سازنده ی جسم و روان و ایجاد کننده سلامت و نشاط توجه بیشتری نشان دهیم. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر اجرای برنامه ورزشی هوازی بر آمادگی جسمانی، عزت نفس و خود پنداره جسمی پرستاران انجام شده است. روش ها: پژوهش حاضر نیمه تجربی، قبل و بعد است و تاثیر انجام برنامه ورزشی هوازی بر آمادگی جسمانی، عزت نفس و خودپنداره بدنی پرستاران را در دو گروه کنترل و مداخله مورد بررسی قرار داد. نمونه پژوهش در این مطالعه شامل پرستاران مرد تیم های فوتسال ساری وقائم شهر و تیم والیبال بانوان تهران شرکت کننده در همایش فرهنگی-ورزشی پرستاران کشور در شهر شیروان -شهریور 91- بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیکی، پرسشنامه خودپنداره بدنی psdq، پرسشنامه عزت نفس آیزینک، دستگاه تحلیلگر گازهای تنفسی کاسمد2 ساخت کشور ایتالیا استفاده شد. برنامه مداخله شامل هشت هفته تمرین هوازی، هفته ای 3 جلسه که هر جلسه شامل 7-5 دقیقه گرم کردن، 12 دقیقه دویدن مداوم 80%-60% حداکثر ضربان قلب و 10-7 دقیقه سرد کردن بوده است. داده های پژوهش توسط نرم افزار spss 20 و با استفاده از روش های آماری تحلیل کوواریانس، آزمون خی 2، t مستقل و t زوجی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها بین میانگین امتیاز آمادگی جسمانی و خودپنداره نمونه های پژوهش قبل و بعد از مداخله در گروه آزمون تفاوت معنی داری را نشان می دهد(05/0p<). اما میانگین عزت نفس قبل و بعد از مداخله در گروه آزمون تفاوت معنی داری نداشته است(05/0<p). نتیجه گیری: برنامه ورزشی هوازی باعث بهبود آمادگی جسمانی و خودپنداره بدنی پرستاران می شود اما بر عزت نفس پرستاران تاثیری ندارد.

چکیده این تحقیق به منظور اعتبار، پایایی و عینیت سنجی آزمون طراحی شده برای اندازه گیری توان بی هوازی بازیکنان بسکتبال بر مبنای آزمون دویدن بی هوازی ((rast انجام شد.آزمودنی های این تحقیق شامل 14 نفر از بازیکنان بسکتبال ( میانگین قد، وزن، سن، درصد چربی و bmi آزمودنی ها به ترتیب 5.9±176.75 سانتیمتر، 69.05±9.48 کیلوگرم ، 22.43±2.17سال، 15.39±6.20درصد، 22.21±2.43 کیلو گرم بر متر مربع ) تیم دانشگاه خوارزمی بودند که حداکثر، میانگین، و حداقل توان وشاخص خستگی پس از اجرای آزمون rast و آزمون طراحی شده محاسبه گردید.همچنین میزان لاکتات خون بعد از گذشت 2 دقیقه و ضربان قلب بلافاصله پس از اجرای آزمون ها اندازه گیری شد.پس از اطمینان از نرمال بودن متغیرهای آماری برای بررسی میزان همبستگی بین شاخص های توان و شاخص های فیزیولوژیکی (لاکتات خون و ضربان قلب) دو آزمون از ضریب همبستگی پیرسون استفاده گردید.نتایج نشان داد بین حداکثر، میانگین، حداقل توان به دست آمده از آزمون طراحی شده و آزمون rast همبستگی معنی داری وجود دارد(577/0=r 031/0p= ، 749/0 r=001/0=p ، 621/0= r018/0=p)، ولی بین شاخص خستگی دو آزمون همبستگی معنی داری مشاهده نشد(014/0r= ). همچنین بین لاکتات خون در زمان (2 دقیقه)پس از اجرای آزمون ها همبستگی معنی داری وجود داشت 744)/0= ,r002/0=p ).در میزان ضربان قلب بلافاصله بعد از اجرای دو آزمون همبستگی معنی داری مشاهده نشد(237/0=r )، ولی بین میانگین ضربان قلب بلافاصله پس از اجرای آزمون ها تفاوت معنی داری نیز مشاهده نشد( 432/0p= ).همینطور بین میزان درک فشار پس از دو آزمون همبستگی معنی داری مشاهده شد(625/0=,r 022/0p=).در بررسی پایایی آزمون طراحی شده بین حداکثر، میانگین، حداقل توان و شاخص خستگی بعد از دو مرتبه اجرای آن توسط محقق ارتباط معنی داری مشاهده شد( 755/0=r 002/0=p ، 781/0= r001/0=p ، 645/0 r=013/0p= ، 645/0= r013/0(p=.در بررسی عینیت آزمون طراحی شده بین حداکثر، میانگین، و حداقل توان، و شاخص خستگی توسط دو گروه آزمون گیرنده ارتباط معنی داری مشاهده شد(755/0= r002/0=p , 935/0= r000/0=,p 751/0= r002/0=,p 789/0= r000/0=p). بنابراین آزمون طراحی شده در مقایسه با آزمون rast آزمونی معتبر جهت اندازه گیری توان بی هوازی بازیکنان بسکتبال می باشد. واژه های کلیدی: آزمون، توان بی هوازی، آزمون rast، روایی، پایایی، بسکتبال

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر دمای محیطی (غوطه وری در آب) هنگام فعالیت مقاومتی بر وزن و محتوای پروتئینی فاکتورهای رشدی (myod و مایوستاتین) و محافظتی (70hsp) منتخب در عضله fhl و حداکثر قدرت بالا رفتن از نردبان در موش صحرایی نر بود. بدین منظور 40 سر موش صحرایی نر نژاد اسپراگ-داولی بطور تصادفی به چهار گروه 1- کنترل (وزن 97/7±5/208 گرم)، 2-¬ تمرین مقاومتی (وزن 66/9±66/209 گرم)، 3- تمرین مقاومتی و غوطه وری در آب با دمای طبیعی (وزن 28/7±22/218 گرم) و 4- تمرین مقاومتی و غوطه وری در آب سرد (وزن 62/9±10/220 گرم) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل 3 نوبت 5 تکراری بالا رفتن از نردبان 120 سانتیمتری بود (3 روز در هفته، 8 هفته) که از طریق اتصال کیسه ای محتوی وزنه ای معادل درصدی از وزن بدن به دم حیوان انجام شد. طی 8 هفته، وزنه بطور تدریجی افزایش می یافت. در فاصله استراحتی بین نوبت ها و در پایان نوبت سوم، موش های گروه های 3 و 4 به ترتیب درون استخر آبی با دمای ?c 27 و ?c 14 قرار گرفتند. حداکثر قدرت بالا رفتن از نردبان موش در آخرین جلسه تمرینی سنجیده شد. نمونه عضله fhl، 24 ساعت پس از انجام آخرین جلسه برداشته شد و پس از وزن-کشی و لیز شدن با بافر ریپا جهت تجزیه و تحلیل بعدی مورد استفاده قرار گرفت. سطوح پروتئینی myod، مایوستاتین و 70hsp با استفاده از روش الایزا سنجیده شد. تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 نشان داد که برنامه 8 هفته ای باعث افزایش وزن نسبی عضله fhl در گروه های تجربی در مقایسه با گروه کنترل شد، حال آنکه تفاوت فقط در گروه 3 و 4 معنی¬دار بود (012/0= p). کاهش معنی¬دار سطح مایوستاتین عضله fhl در گروه¬های تجربی در مقایسه با گروه کنترل نیز اثر دیگر برنامه 8 هفته ای بود (001/0= p). از طرف دیگر این برنامه سطح myod در عضله fhl را فقط در گروه تمرین مقاومتی بطور معنی داری افزایش داد (027/0= p). البته نسبت myod به مایوستاتین در هر سه گروه تجربی به گونه معنی¬داری بیشتر از گروه کنترل بود (001/0= p). افزایش معنی¬دار سطح 70hsp در عضله fhl نیز فقط در گروه تمرین مقاومتی و غوطه¬وری در آب طبیعی مشاهده شد (04/0= p). در نهایت اگرچه برنامه 8 هفته¬ای منجر به افزایش معنی¬دار حداکثر قدرت بالا رفتن از نردبان موش-های گروه¬های تجربی در مقایسه با گروه کنترل شد (001/0= p) ولی بین سه گروه تجربی تفاوتی مشاهده نگردید. این یافته¬ها نشان می¬دهد که غوطه¬وری در آب طبیعی هنگام اجرای فعالیت مقاومتی، احتمالاً اثر سودمندی بر افزایش سطح پروتئینی 70hsp و کاهش سطح پروتئینی مایوستاتین عضله fhl اعمال نموده و از این طریق، افزایش بیشتر قدرت و توده عضلانی متعاقب تمرین مقاومتی را امکان¬پذیر می¬سازد.