در شرایط کشور ما، میزان تولید و عرضه کمی و کیفی مسکن کمتر از تقاضای آن است. زیرا رشد سریع جمعیت و گسترش مراکز زیست و کانون های شهری بیشتر از امکانات ساخت و ساز مسکن است. در نتیجه همواره در قشربندی اجتماعی خانوارهای کم درآمد و محروم در رسیدن به فضای سکونتی خود در تنگنای بیشتری قرار می گیرند، از سوی دیگر اتخاذ شیوه ها و روش های تأمین مسکن و نحوه دستیابی به آن به سبب شرایط زیست متفاوت یکسان نبوده و با نظام های اقتصادی و اجتماعی و روند تصمیم گیری و نیز امکانات جامعه در ارتباط است بی اعتنایی به سازمان فضایی مجموعه های مسکونی و عوامل کیفی آنها چه در مقیاس واحد مسکونی و چه در مقیاس مجموعه عملاً به بهای بیش از حد دادن به کمیت انجامیده است و این دست کم در مورد ساخت «خانه های ارزان قیمت» مصداقی تام دارد. حال آنکه رضایت نهایی متقاضیان مسکن نه در کمیت که در کیفیت آن نهفته است. تأکید بر ابعاد کیفی نباید به معنای نفی اهمیت بی تردید ابعاد کمی تعبیر شود، چه هرگاه مقصود برنامه ریزی انطباق امکانات با نیازهای دانسته شود، بهره مندی حداکثر از امکانات در پاسخ گویی به حیاتی ترین نیازها در دستور کار یک برنامه ریزی واقعی قرار می گیرد. ضروریات اجتماعی، اقتصادی به ما حکم می کند که در پاسخ گویی به نیازهای کمی و کیفی جامعه نه در پی چاره جویی های حداکثر و دست بالا که در جستجوی راه حل های مناسب و مقدور باشیم. راه حل هایی که در عین تناسب با شئون اجتماعی خانوار بتواند حداقل شرایط ضروری برای زیست و تولید اجتماعی را در اختیار آنان نهد و مکانی برای رشد ارزش ها و کرامت های والای انسانی فراهم آورد. این پژوهش با هدف تحلیل فضایی مسکن در شهر نورآباد ممسنی انجام شده است. روش تحقیق در این پژوهش از نوع پیمایشی وکتابخانه ای می باشد و از نرم افزار excel جهت مقایسه گرافیکی مناطق و نواحی و از نرم افزار arc gis جهت تهیه نقشه استفاده شده است.همچنین از نرم افزارspss جهت تحلیل آماری ونمایان ساختن تفاوت معنا داری بین نواحی و محلات استفاده شده است. نتایج این پژوهش بیانگر پیشرفت نسبتاً مناسب شاخص های کمی و کیفی مسکن در دهه 85-1375 بوده ولی با توجه به رشد جمعیت و نیاز جمعیت به مسکن، توزیع کمی و کیفی مسکن در سطح شهر متعادل نبوده است، بسیاری از نواحی و محلات مختلف شهر نورآباد از لحاظ اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی تفاوت هایی با هم دارند و تنها ناحیه دو این شهر در بین نواحی از لحاظ پایداری در حالت نیمه پایدار قرار دارد. در پایان راهکارهایی از قبیل، توجه مسولان و همکاری مردم با اجرای صحیح طرح توسعه شهری، آماده سازی اراضی،نوسازی بافت فرسوده ارائه شده است.