موضوع شکل گیری فضاهای عمومی در دنیا به دلیل کمبود زمین شهری در کلان شهرها با تکیه بر پیاده مداری در دهه های اخیر به عنوان یک رویکرد غالب در ادبیات طراحی شهری مطرح بوده است. در شهر تهران، توسعه فضاهای زیرزمینی بیشتر به عنوان فضایی برای زیرساخت های شهری و ایستگاه مترو در نظر گرفته می شوند. از جمله این گونه فضاها می توان به ایستگاه زیرزمینی مترو امام خمینی اشاره کرد. ایستگاه مترو میدان امام خمینی یکی از مهمترین و بزرگترین ایستگاه های خطوط مترو تهران است که در مرکز تاریخی تهران و در کنار میدان تاریخی توپخانه قرار گرفته است. میدان توپخانه نیز از حداقل های کیفیت فضای شهری به ویژه از نگاه آلودگی های صوتی، بصری و همچنین فضاهای پیاده مناسب جهت تعاملات اجتماعی برخوردار است. هدف اصلی از انجام این پژوهش توجه به طراحی فضاهای شهری زیرزمینی و ارائه راهنمایی برای طراحی آن ها به عنوان فضاهای شهری عصر ارتباطات، توسعه ی آن ها بر اساس نیازها و فرهنگ شهروندان و ایجاد فضایی در شان پایتخت کشور ایران برای راحتی و آسایش فعالیت های مردمی و به دور از آلودگی های گوناگون می باشد. از این رو تلاش می شود تا با روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و پیمایشی به دو پرسش "چگونگی طراحی مناسب فضاهای شهری زیرزمینی در شهر تهران" و "چگونگی راهکارهای اساسی برای توسعه و طراحی فضاهای شهری زیرزمینی و بهبود نظام فضایی و دسترسی مطلوب در میدان امام خمینی" پاسخ داده شود. در طراحی مجموعه فضاهای زیرزمینی محدوده میدان توپخانه به عنوان فضاهای شهری زیرزمینی فعال و نه صرفا فضایی زیرساختی جهت تسهیل تردد شهروندان و رسیدن به سطح میدان پیشنهاد شده است. در طرح مذکور به ساختار فضایی محدوده میدان، نحوه طراحی فضای ارتباطی فضای زیرزمینی ایستگاه مترو با سطح رویین میدان و مهم تر از همه، به منظور تقویت سلسله مراتب فضاها و پیوستگی و هماهنگی فضاهای شهری رویین و زیرین به طراحی فضای زیرزمینی در مقیاس شهری پرداخته شده است.

ریزدانگی ساختار فلزجوش اثر قابل توجهی بر بهبود خواص اتصال دارد. یکی از روش های بهبود ریزساختار و کاهش اندازه ی دانه استفاده از ارتعاشات الکترومغناطیس در حین جوشکاری است. در این پژوهش جوشکاری نمونه های سوپر آلیاژ اینکولوی 825، تحت لرزش الکترومغناطیسی با شدت های مختلف حاصل از ولتاژهای خروجی صفر،25،20،12،6 و30 ولت با استفاده از فلز پر کننده inconel82 و به روش gtaw انجام شد. ریزساختار فلز پایه و نواحی مختلف اتصال، در شرایط مختلف جوشکاری، با استفاده از میکروسکوپ نوری و میکروسکوپ الکترونی روبشی مورد بررسی قرار گرفت. به منظورارزیابیخواصمکانیکیاتصال،آزمون های ضربه شارپی و سختی سنجی به روش ویکرز انجام گردید. همچنین جهت بررسی رفتار خوردگی از آزمون پلاریزاسیون سیکلی استفاده شد. نتایج نشان داد که با افزایش ولتاژ اعمالی و شدت ارتعاشات الکترومغناطیس، ساختار فلز جوش به علت شکستن دندریت ها ریزدانه گردید و رسوبات پراکنده و ریزتر شدند. نتایج آزمون های مکانیکی نیز حاکی از افزایش چقرمگی و سختی فلز جوش به علت شکست دندریت ها و کاهش فاصله بین بازوهای دندریتی با افزایش میزان ارتعاش اعمالی است. همچنین نتایج حاکی از اثرات قابل توجه ارتعاشات الکترومغناطیس بر ناحیه ی متاثر از حرارت و رشد دانه ها در مجاورت این منطقه و توزیع یکنواخت عناصر آلیاژی بود. نتایج نشان داد که مقاومت به خوردگی فلزات جوش، به علت توزیع یکنواخت رسوبات در شدت های بیشتر، بهبود یافت.