با هجوم مغولان به ایران در سال 656 ه.ق و همچنین ساقط شدن خلافت عباسی که مهم ترین حامی مذهب تسنن به شمار می رفت، فضایی همراه با تسامح و تساهل به مذهب تشیع از سوی ایلخانان در جامعه ایران به واسطه علمای شیعی، مقرب به دولت ایلخانان، شکل گرفت. جامعه ایران که اکثریت آن را اهل تسنن شکل می داد، در این فضا با مذهب شیعه امامی، مباشرت بیشتری از نظر علمی نیز پیدا کرد.در این تحقیق بر اساس روش تحقیق در تاریخ با رویکرد تبیینی به چگونگی حیات سیاسی اجتماعی شیعه امامی در دوره ایلخانان پرداخته شده است. که بر اساس این رویکرد، پراکندگی جغرافیایی تشیع امامی و علمای شیعی در ایران و مناسبات آنها با ایلخانان مورد جستجو و کنکاش قرار گرفت و نشان داده شد که این دوره از حیات شیعه امامی، یکی از مقدمات به رسمیت شناختن این مذهب در دوره های بعدی در ایران گردید.

همسر گزینی و ازدواج، یکی از مهمترین آیین های اجتماعی است که ضمن منجر شدن به شکل گیری نهاد خانواده،می تواند بر دیگر پدیده و نهادهای اجتماعی تأثیر گذارد. مظاهر این آیین، متأثر از طبقات اجتماعی،جغرافیا و فرهنگ عامه در در میان جوامع مختلف بسیار متنوع است. لیکن ازدواج های دربار خلفای عباسی به دلیل قرار گرفتن در پاره ای از مقررات و مقتضیات سیاسی، فرهنگی و اجتماعی،تابع آیین خاص خود بوده است. نفوذ فرهنگ ایرانی، در نتیجه ی حضور امراء، وزراء و کارگزاران ایرانی در نقش های متعدد درباری و دیوانسالاری و انعکاس فرهنگ ایرانی از طریق افراد و منابع مکتوب بر آیین های متعدّدی، به ویژه ازدواج در دربار عباسیان تأثیر گذاشته است. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی مبتنی بر منابع تاریخی این نتیجه حاصل شد که حصور ایرانیان به انضمام جذابیّت فرهنگ ایران متأثر از تجمّل و زیبایی بر آیین ازدواج در دربار عباسیان تأثیر داشته است.

چکیده ندارد.