اختلالات عضلانی – اسکلتی مرتبط با کار عمده ترین عامل از دست رفتن زمان کار، افزایش هزینه ها و آسیب - های انسانی نیروی کار به شمار می رود و یکی از بزرگترین معضلات بهداشت حرفه ای در کشور های صنعتی است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی شیوع اختلالات عضلانی - اسکلتی مرتبط با کار پرستاران بیمارستان الزهرا و تأثیر 8 هفته تمرینات اصلاحی منتخب و مداخلات ارگونومی بر آنها بود. بدین منظور از پرسشنامه نوردیک برای مطالعه شیوع اختلالات عضلانی - اسکلتی مرتبط با کار و همچنین برای ارزیابی سطوح مواجهه با خطر اختلالات عضلانی- اسکلتی در 6 وظیفه کاری پرستاران عکسبرداری و از روش ارزیابی سریع مواجهه ( qec) استفاده شد. پرسشنامه نوردیک در بین 216 نفر از پرستاران توزیع گردید و از این بین تعداد 29 نفر که دارای اختلالات عضلانی – اسکلتی بودند شناسایی و به عنوان نمونه های تحقیق در برنامه منتخب اصلاحی و مداخلات ارگونومی به مدت 8 هفته شرکت کردند. نتایج این تحقیق نشان داد که میزان شیوع اختلالات عضلانی - اسکلتی در ناحیه کمر(%4/64)، زانو(%4/51)، گردن(%6/48)، شانه(%5/43) و مچ/دست(%7/40) بیشتر بود و نواحی پشت(%6/29)، پا و قوزک پا(%2/29)، باسن- ران(%5/24) و آرنج(%3/15) در مراحل بعدی قرار گرفتند. بر اساس نتایج qec، 89% از وظایف مورد مطالعه پرستاران در سطح بالا یا خیلی بالا قرار داشتند. همچنین امتیاز qec در تکنیک های مختلف مراقبتی نشان داد که جا به جا کردن بیمار بالاترین امتیاز را در میان وظایف به خود اختصاص داد (بیش از 70%)، به عبارت دیگر از نظر سطح ریسک خطر در سطح خیلی بالا قرار داشته و از نظر ارزیابی، اقدام های اصلاحی می بایست بی درنگ اعمال شود. به دنبال 8 هفته تمرینات اصلاحی و مداخلات ارگونومی میزان اختلالات کمر، شانه، گردن و دست/مچ بهبودی معنی داری مشاهده شد(p<0/05)، به طوریکه در نواحی گردن(%6/63)، کمر(%50)، شانه(%5/61) و مچ دست (%5/55) افراد، درد کاهش یافت. از یافته های تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که میزان شیوع اختلالات عضلانی- اسکلتی در پرستاران مورد مطالعه نسبتا بالا بود، علاوه بر آن بالا بودن سطح ریسک خطر نشانه آسیب زا بودن شرایط و محیط کار در بیمارستان بود، که اقدامات اصلاحی اعمال شده در پرستاران موجب کاهش اختلالات عضلانی- اسکلتی شد، بنابراین اصلاح تکنیک جا به جا کردن بیماران و بهبود شرایط بلند کردن بیماران توصیه می شود.

رانندگان تراکتور در محدوده وسیعی از ارتعاشات قرار دارند، به گونه ای که منجر به ناراحتی آنان شده و آسیب های طولانی مدت یا دائمی را برایشان به وجود می آورد. یکی از راه حل های این مسئله کاهش دادن ارتعاشات وارد شده بر راننده از طریق طراحی تشکچه ای مناسب برای صندلی تراکتور است. تا به حال روش¬های متنوعی برای تعیین میزان مواجهه ارتعاش و حدود آن بر اساس مشاهدات آزمایشگاهی برای کاربردهای خاص ابداع شده¬است این در حالی است که تعداد کمی بر مبنای تحلیل به روش اجزای محدود انجام شده¬است. هدف از این پژوهش، طراحی تشکچه ای ارگونومی جهت کاهش ارتعاش منتقله به راننده تراکتور است. در همین راستای ابتدا صندلی تراکتور در نرم افزار abaqus مشابه نمونه واقعی شبیه¬سازی و با استفاده از داد های آزمایشگاهی اعتبار سنجی شد. نتایج نشان داد که مدل شبیه سازی شده اجزای محدود با نتایج حاصل از آزمایش ها مشابه بوده و در نتیجه مدل ایجاد شده در نرم افزار اعتبار لازم در محدوده مورد نظر را داشت. یک مدل تشکچه صندلی با استفاده از آنتروپومتری رانندگان ایرانیان نیز در نرم افزار طراحی گردید. این مدل از دو جنس فوم و هوا تعریف شد. هر سه مدل صندلی در محدوده فرکانس 3 تا66 هرتز و چهار شتاب تحریک 5/0، 1، 5/1و 2 متر بر مجذور ثانیه و سه جرم 55، 70و 85 کیلوگرم مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. مدل طراحی شده از جنس هوا و فوم در نرم افزار مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نتایج حاصل از آن با نتایج حاصل از صندلی موجود مقایسه گردید. نتایج نشان داد که تاثیر نوع مدل صندلی بر شتاب نواحی تماسی بدن راننده با نشستگاه معنی دار بوده و مدل فوم با توجه به محدوده شتاب خروجی آن، آسایش و راحتی بیشتری را برای راننده فراهم می کرد، بنابراین می توانست جایگزین مناسبی برای صندلی موجود باشد همچنین از بررسی اثر مدل صندلی بر شتاب نواحی تماسی بدن راننده با تکیه گاه مشخص شد که تکیه گاه صندلی موجود برای راننده راحتی و آسایش بیشتری را فراهم می کند. نتایج این پژوهش مشخص نمود که ترکیب تشکچه مدل فوم و تکیه گاه صندلی موجود راحتی و آسایش بیشتری را برای راننده فراهم می نماید.