پلی¬الکترولیت دوخصلتی درشت¬مولکول محلول در آب و دارای تعداد زیادی بارهای مثبت و منفی روی زنجیر پلیمری است که برای انعقاد، جداسازی و تصفیه فاز های جامد- مایع به کار می رود. وزن مولکولی و چگالی بار، از مشخصه های اصلی این ماده برای کاربرد در صنعت است. هیبرید های آلی- معدنی از جمله مواد مورد استفاده برای افزایش کارآیی پلی الکترولیت ها هستند، که به علت دو جزئی بودن و دارا بودن نانوذرات معدنی می توانند در پراکنش جامد- مایع برای عمل انعقاد، موثرتر از پلی الکترولیت تنها عمل کنند. برای این منظور ابتدا محلول کلوییدی از نانوذرات معدنی تهیه می شود و سپس تحت هم زدن شدید، سنتز پلی الکترولیت یا کوپلیمرشدن مونومر آکریل آمید و مشتقات آن با استفاده از شروع کننده، در مجاورت نانوذرات انجام می شود. عمل جداسازی فازهای مایی به¬وسیله پلی¬الکترولیت از طریق سه مکانیسم انجام می گیرد: 1- مکانیسم جذب (polymer adsorption)، 2- مکانیسم خنثی¬سازی (charge neutralization) و 3- مکانیسم پل¬زدن (polymer bridging)