رساله ی پیش رو، رساله ای است که در قدم اول نظریه ای خاص از بازنمایی علمی را معرفی می کند. نام این نظریه، نظریه ی وجهی- قصدی- جزئی از بازنمایی علمی است. در قدم بعدی سعی می کند تا آن را در مورد نحوه ی بازنمایی واقع گرایانه ی نظریه ی میدان کوانتومی از جهانِ نظریه- میدانی به کار گیرد. در قدم سوم تلاش می کند تا نشان دهد که آن نظریه ی فلسفی در مورد این نظریه ی علمی خوب کار می کند. در فصل اول رساله، نشان داده می شود که هر نظریه ی ساختارگرایانه از بازنمایی علمی باید قصدیت را جدی بگیرد. از طرفی قصدیت برای واقع نمایی بازنمایی های علمی مشکل ساز است. برای برون رفت از این مشکل، متافیزیک وجهی و در نتیجه بازنمایی وجهی معرفی می شوند. در فصل دوم نشان داده می شود که نظریه میدان کوانتومی، شاهدی قوی برای وجهیت بازنمایی علمی است. در فصل سوم استدلال می شود که این شاهد تجربی، نتیجه ی جدی گرفتن نقش قصدیت در بازنمایی نظریه میدان کوانتومی از جهان نظریه- میدانی است. مستقل از این دو خصوصیت بازنمایی علمی، در فصل اول ادعا می شود که کامل پنداشتن علم نیز واقع گرایی علمی را با تهدید مواجه می کند. برای برون رفت از این مشکل ساختارگرایی جزئی پیشنهاد می شود. در نهایت، یعنی در فصل چهارم، نشان داده می شود که معرفت ما از جهان نظریه- میدانی، که توسط نظریه ی میدان کوانتومی بیان می شود، معرفتی ساختاری و جزئی است. برای آشنایی بهتر با سه خصلت مذکور، فصل صفرم پایان نامه به بازنمایی تصویری اختصاص یافته است که راه را برای فهم وجهیت، قصدیت و جزئیت در بازنمایی علمی باز می کند.