براساس گفته بارت (1977) روایتها در تمامی ادوار نقش مهمی در زندگی انسان داشته اند. محققان مختلفی بر آن بوده اند که معنایی که در پشت این جنبه جدایی ناپذیر زندگی انسان وجود دارد را کشف کنند. اولین مطالعات مربوط به توصیف صرف ساختار و دستور روایت ها بودند. با این حال بعدها با ظهور تاثیر روایتها در زمینه های مختلف افقهای جدیدی در مورد کاربرد ها و معنای روایتها بروز کردند. اهمیت ارزیابی روایتها اولین بار توسط لباو و ولتزکی (1967) مطرح گشته و سپس توسط کورتازی و جین (2000) که به تمایز بین ارزیابی ساختاری، ارزیابی شنونده و ارزیابی متقابل در روایتها اشاره کردند، گسترش یافت. ارزیابی ساختاری در روایت یک عنصر ساختاری است در حالی که ارزیابی شنونده به شکل گیری همزمان ارزیابی ها توسط افراد می پردازد. ارزیابی متقابل ارزیابی گوینده داستان است. این تحقیق گزارشی است از مطالعه ای که در مورد تقلب در امتحانهای کتبی صورت گرفته است. مصاحبه ها با دانشجویان دوره های لیسانس و فوق لیسانس یک دانشگاه در ایران انجام شده اند. اگرچه تمامی دانشجویان مرتکب تقلب نشده بودند، اما تقریبا تمامیشان داستانهایی از تقلب دیگران داشتند. بعضی از این دانشجویان خود در مدارس راهنمایی و دبیرستان معلم بودند. دو شکل از روایتها در موقعیتهای متفاوت به دست آمدند، بسته به اینکه فرد مصاحبه شونده در قالب معلم یا دانش آموز صحبت می کرد. نتایج نشان می دهد که بسته به نقش اجتماعی شان، ارزیابی های ساختاری، شنونده و متقابل شرکت کننده ها تغییر میکردند. میتوان گفت که شرکت کننده ها اعضای دو جامعه متفاوت پیش رونده بودند (ونگر، 1998) و درگیری متقابل آنها در روایت کردن داستانها منجر به ایجاد هویتهای مختلفی شد. به عنوان معلم آنها تقلب را یک امر غیرقانونی می دانستند که می بایست از آن اجتناب کرد. به عنوان دانشجو، تقلب امری "بامزه" و "خودمانی" بود. به نظر میرسد که ما با یک رویکرد جوامع فعال درک بهتری از ارزیابی ساختاری، شنونده و متقابل در روایتها خواهیم داشت.