در پروژه حاضر، در ابتدا پلی آنیلین و ترکیبات نانوکامپوزیتی پلی آنیلین- (1%) tio2، پلی آنیلین- (5/0%) zno و پلی آنیلین- (5%cloisite 15a,) mmt با استفاده از پلیمریزاسیون شیمیایی سنتز شدند. ترکیبات نانوکامپوزیتی به دست آمده با استفاده از تکنیک های ftir، edx وsem مورد بررسی قرار گرفتند.در مرحله بعد، پلی آنیلین و نانوکامپوزیت های سنتز شده با اپوکسی مخلوط شده و به روش قلم مویی روی فولاد نرم مانت شده بعد از آماده سازی اولیه (سمباده زنی و چربی گیری با اتانول) پوشش داده شدند.سپس رفتار الکتروشیمیایی پوشش اپوکسی- پلی آنیلین فاقد نانوذره و پوشش های نانوکامپوزیتی اپوکسی- پلی آنیلین حاوی نانوذرات tio2، zno و mmt بر روی فولاد نرم در غیاب و حضور حفاظت کاتدی با استفاده از اعمال جریان مستقیم (تحت ولتاژهای مختلف) در محلول 5/3% nacl و دمای ?65 با استفاده از تکنیک امپدانس الکتروشیمیایی (eis) مورد مطالعه قرار گرفتند.ارزیابی رفتار جدایش کاتدی پوشش ها در ولتاژ v5/1- نسبت به الکترود ag/agcl بدون ایجاد حفره ماکروسکوپی و در روال طبیعی خود پوشش (از طریق خلل و فرج موجود در پوشش) با استفاده از eis انجام گرفت. ارزیابی رفتار جدایش کاتدی در حالتی که حفره ماکروسکوپی به قطر mm 1 روی پوشش ایجاد شده است فقط برای پوشش اپوکسی- پلی آنیلین- tio2 انجام گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که همه پوشش های مورد مطالعه به جز پوشش اپوکسی- پلی آنیلین- mmt چسبندگی خوبی روی فولاد نرم داشته و بدون آماده سازی ثانویه سطح (شیمیایی و الکتروشیمیایی) نتایج قابل تحلیلی را ارائه می دهند. همچنین نتایج حاصل از مطالعات eis برای پوشش های مورد مطالعه در حضور حفاظت کاتدی نشان داد که با منفی تر شدن ولتاژ اعمالی، مقاومت پوشش ها کاهش می یابند. نتایج حاصل از ارزیابی جدایش کاتدی پوشش ها نشان داد که نانوذرات از طریق پر کردن خلل و فرج موجود در پوشش اپوکسی و تأخیر در نفوذ الکترولیت سبب افزایش چسبندگی و بهبود رفتار پوشش ها در برابر جدایش کاتدی شده است.