امروزه اصل حسن نیت به عنوان یکی از اصول اخلاقی، در حقوق قراردادها جایگاهی بس شگرف یافته است. این اصل در بسیاری از اسناد مهم بین المللی همانند اصول حقوق قراردادهای اروپا (pecl)، اصول قراردادهای تجاری بین المللی (unidroit) و در برخی از نظامهای حقوقی به عنوان یک قاعده لازم الرعایه در مرحله انعقاد، اجرا، تفسیر و حتی در مرحله مذاکرات مقدماتی قبل از عقد، شناخته شده است. آثار این قاعده به حدی گسترده است که در دو سند بین المللی یاد شده، که هم اکنون بسیاری از روابط تجاری بین المللی بر پایه آن تنظیم می شود، طرفین با وجود اصل آزادی قراردادها نمی توانند بر خلاف این اصل توافق نمایند و یا حتی موارد اعمال آن را محدود کنند. رعایت این اصل اخلاقی در حقوق ایران نیز در قالبهای مختلفی پذیرفته شده، هر چند در هیچ کدام از مواد قانون مدنی و سایر مقررات مدونه مقرره صریحی مبنی بر پذیرش این اصل وجود ندارد. مطالعه تطبیقی این اصل در حقوق ایران و اصول حقوق قراردادهای اروپایی و اصول قراردادهای تجاری بین المللی می تواند شناخت بهتری در خصوص این موضوع را به جامعه حقوق ارائه نماید.