حرمت موبّد در باب نکاح یکی از احکام شرعی و تکلیفی است که به موجب آن ازدواج با برخی از اشخاص بر فرد تا ابد حرام خواهد شد. حکم حرمت موقت نیز محدود به زمان معینی است و با مرتفع شدن مانع، حرمت آن نیز از بین می رود، امّا حرمت ابدی هیچ گاه منتفی نخواهد شد، در فقه و حقوق ایران مصادیق حرام ابدی به صراحت بیان شده است، که می توان به حرمت ابدی نکاح با محارم نسبی و محارم سببی و محارم رضاعی و نیز حرمت موبّد ناشی از ازدواج با زن شوهردار و زن معتدّه، حرمت ابدی ناشی از زنا، حرمت موبّد ناشی از نکاح در حال احرام با علم به حرمت آن، حرمت ابدی ناشی از لواط، حرمت ابدی ناشی از نُه بار طلاق عدّی، حرمت موبّد ناشی از لعان و حرمت ابدی ناشی از افضای صبیّه اشاره نمود. جمع آوری اطلاعات در این پژوهش، به سبک کتابخانه ای است و روش پژوهش، تحلیلی و توصیفی با رویکرد بررسی مقایسه ای میان فقه شیعه با حقوق کشور ایران و حقوق کشور مصر اعمال شده است. بر اساس یافته های این نوشتار می توان چنین استنباط نمود که حرمت موبّد در فقه و حقوق به دلیل ایفای نقش اساسی در نگهداری خانواده ها از خطر فروپاشی و حفظ سلامتی بشر و اصالت نسل آن، جایگاه ویژه ای یافته است به نحوی که شارع مقدس در متون فقهی و به تبع آن قانون گذار در نصوص قانونی بر آن تأکید بسیاری نموده است. پژوهش حاضر به بررسی عمیقِ مصادیق حرمت موبّد و تبیین آن ها از دیدگاه فقها و حقوق دانان پرداخته و سعی دارد که اهمیّت و ظرافت حکم مزبور و تأثیر آن در حفظ حیات بشری را روشن سازد. کلید واژه: حرمت، حرمت ابدی، نکاح، فقه، حقوق