آنچه نفس این موجود بی همتای الهی را از دیگرموجودات متمایزمی سازد، صفت بقا و جاودانگی است. این نوشته سعی دارد مسأله خلود نفس ـ که یکی ازمسایل مشکل و بنیادین درعلم النفس است ـ را از دیدگاه ابن سینا بعنوان نمایند? فلسفه ی مشاء و ملاهادی سبزواری بعنوان نماینده ی حکمت متعالیه مورد بررسی قراردهد. در آغازپس ازنگاهی گذرا به مسائل بنیادین نفس، به دلیل رابطه ی تنگاتنگ میان تجرد و بقاء به دلایل اثبات تجرد نفس ازدیدگاه دوفیلسوف پرداخته و پس از آن به بیان ادله هر یک از دو فیلسوف در باب خلود نفس می پردازیم که حاصل آن اثبات صفت جاودانگی برای نفس است و در آخر هر فصل ازقرآن آیاتی به عنوان شاهد ذکر شده است.نتیجه بدست آمده این است که ابن سینا نفس را روحانیه الحدوث و روحانیه البقاء میداند و ملاصدرا می گویدکه اصل تکون نفس ناطقه جسمانی بوده و در اثر حرکت جوهری ، روحانی شده و به صورت موجود مجرد درآمده است و بر این مبنی می گوید که نفس جسمانیه الحدوث و روحانیه البقاء است و حاج ملاهادی سبزواری نیز که پیرو ملاصدرا ست ، گفته است که: النَّفسُ فی الحدوثِ جسمانیَّه وَفی البقاتَکونُ روحانی