چکیده در دوران حاکمیّت دانش توسعه، الگوهای گوناگونی از توسعه معرفی شده، که در زمانه خود در همه سطوح و اجزای ناظر بر مدیریت توسعه رسوخ یافته و پیامدهای خاص مکانی- فضایی در عرصه جهانی، منطقه ای، ملی و سرزمینی نیز داشته است. الگوهای توسعه در کشورهای جهان سوم عمدتاً بر اساس الگوهای توسعه غیر بومی بوده که به عنوان نسخه های یکسان برای کشورهای جهان سوم مورد استفاده قرار گرفته است. استفاده از این الگوهای یکسان برای کشورهایی با شرایط اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و طبیعی متفاوت در بیشتر موارد نه تنها باعث توسعه و پیشرفت نشده بلکه به علت عدم هم خوانی با فرهنگ بومی این کشورها آن ها را با چالش ها و مشکلاتی بر سر راه توسعه خود مواجه کرده است. تجربیات متعدد و همچنین نتایج حاصل از استفاده از الگوهای غربی توسعه، کشورهای جهان سوم از جمله ایران را به این نتیجه رسانده که استفاده از الگوهای بومی توسعه، الگویی که بر فرهنگ بومی و مبانی اعتقادی متکی باشد (اسلامی-ایرانی) بهترین الگو برای توسعه و پیشرفت می باشد. در این تحقیق به تبیین الگوی اسلامی – ایرانی توسعه در مناطق روستایی ایران به روش توصیفی – تحلیلی و با استفاده از پرسشنامه و نرم افزار spss پرداخته شده است. نتایج گویای این واقعیت است الگوی اسلامی ایرانی توسعه روستایی بومی بوده و مبتنی بر فرهنگ و اعتقادات اسلامی مردم و مجریان و سازگار با شرایط محیطی و اجتماعی روستاها می باشد همچنین الگوی غالب و رایج در زمینه برنامه ریزی توسعه روستایی در ایران با الگوی اسلامی ایرانی مطابقت ندارد. واژه های کلیدی: الگوی اسلامی – ایرانی، الگوهای توسعه، توسعه روستایی