نظام مدیریت شهری ایران به سبب تمرکز در ساختار سیاسی- مدیریتی کشور نسبت به سیستم های فرادست و نظام های ملی و منطقه ای دارای رابطه ای خطی - عمودی و یک سویه ای است که آن را به سوی مدیریتی منفعل سوق داده است. به دنبال آن عدم فقدان انسجام کافی در تعاملات سیستمی با سطوح فرودست و داخلی آن را تبدیل به مدیریتی نامنسجم نموده است و در نهایت از نظر ابعاد محیطی نیز مدیریت شهری ایران به دلیل عدم برخورداری از بسترهای مناسب سیاسی، اجتماعی، مالی، حقوقی و مشارکت ناکافی کنشگران اجتماعی در محیطی نامساعد درحال فعالیت است. در شهر تهران نیز با توجه به تعریفی که از کلانشهربه عنوان کل عملکردی همبسته ای شامل چندین قلمرو مستقل حکومتی و مدیریت شهری ارائه می گردد و به عقیده بسیاری از صاحب نظران حکومت و حکمروایی کلان شهری ( (metropolitan governanceبزرگ ترین چالش در اداره و حکمروایی شهر- منطقه ، تفرق سیاسی political fragmentation)) یا فقدان انطباق قلمرو عملکردی (منطقه کلان شهری) با قلمرو سازمانی (ساختار حکومت محلی یا مدیریت شهری) و تفرق عملکردی معرفی گردیده است. مطالعات ذیل در سه مرحله کلی پیش بینی شده است. مرحله اول با عنوان «شناخت و تحلیل» شامل بررسی نظریه ها و اصول مدیریت کلان شهری در جهان و شناخت ابعاد مختلف مدیریت منطقه کلان شهری تهران در وضعیت موجود است. در مرحله بعد براساس چارچوب های نظری و تحلیل وضعیت موجود، تدوین چشم انداز مطلوب و ممکن از مدیریت منطقه کلان شهری تهران صورت گرفته است. در تدوین این چشم انداز علاوه بر مطالعات اسنادی و موردی، دیدگاه کنشگران و عناصر موثر در مدیریت منطقه کلان شهری تهران نقش مهمی ایفا کرده است. در نهایت براساس چشم انداز تدوین شده و به منظور تحقق آن، راهبردهای گذار از وضعیت موجود به وضعیت مطلوب مدیریت منطقه کلان شهری تهران ارائه شده است.