پلی استیرن و پلی(وینیل کلراید) با توجه به خواص ویژه مکانیکی و فرآیند پذیری خوب در بسیاری از زمینه های علمی مورد توجه قرار گرفته اند. با توجه به محدودیت کاربرد این پلیمرها به دلیل پایین بودن پایداری حرارتی، بکارگیری پلیمرهایی با خواص حرارتی بالا در کنار مواد پلیمری با خواص مکانیکی و فرآیند پذیری بالا موجب شده تا کاربرد این مواد را در زمینه های مختلف امکان پذیر نماید. در این پژوهش کامپوزیت و نانوکامپوزیت های پلیمرهای هادی با پلی استیرن و پلی(وینیل کلراید) در حضور پایدارکننده ها و حلالهای مختلف تهیه و خواص آنها از قبیل مورفولوژی و پایداری حرارتی مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین توانایی کامپوزیتها و نانوکامپوزیتها جهت جداسازی فلزات سنگین (سرب و روی) از محلول آبی بررسی شده است. به منظور بررسی خواص این کامپوزیت ها از آزمونهای میکروسکوپ الکترونی (tem&sem)، طیف سنجی مادون قرمز (ftir)، اشعه ایکس (xrd) و آنالیز حرارتی (tga &dsc) استفاده شده است. نتایج نشان داد که مورفولوژی، اندازه ذرات، ساختار شیمیایی و خواص حرارتی محصولات به نوع نانوکامپوزیت ها و شرایط آماده سازی آنها بستگی دارد. طیف سنج مادون قرمز نشان داده است که با استفاده از افزودنی های مختلف طیف ftir نیز دستخوش تغییرات جزیی در پیک ها می شود که به دلیل تاثیر این مواد بر ساختار پلیمر و تاثیر متقابل بر انرژی پیوند های محصول است. تهیه نانوکامپوزیت ها در محیط غیرآبی استونیتریل علاوه بر بهبود مورفولوژی و اندازه ذرات، موجب شده تا پایداری حرارتی نیز بطور محسوسی افزایش یابد. بطوری که نانوکامپوزیت پلی آنیلین/پلی استیرن در محیط استونیتریل پس از 600 درجه سانتی گراد تخریب حرارتی، حدود 60 درصد وزن خود را حفظ نموده است. همچنین جداسازی کاتیون ها فلزی از محلول آبی به کمک روش ناپیوسته انجام شده است. تاثیر عوامل مختلف بر توانایی جداسازی کاتیون ها از محلول آبی از جملهph محلول، زمان تماس جاذب در محلول، غلظت یون فلزی و همچنین معادلات ایزوترم جذب مورد بررسی قرار گرفته است. با توجه به نتایج به دست آمده شرایط بهینه جداسازی حذف فلزات از محلول آبی، غلظت یون فلزی در آب 100 میلی گرم بر لیتر، 7ph= و زمان رسیدن به تعادل 30 دقیقه در نظر گرفته شده است. نتایج حاصل از بررسی معادلات جذب نشان داده است که در بین معادلات جذب، معادله فرندلیچ با داده های آزمایشگاهی سازگارتر است.