روند رشد شتابان کلان شهرها در جهان توام با افزایش جمعیت در این شهرها ،مشکلات متعددی را مانند معضل ترافیک واختلال در سامانه حمل ونقل درون شهری به وجود آورده است. از این رو معضل مذکور از چالشهای اساسی فرآوری برنامه ریزی شهری در اواخرقرن بیستم بوده است که به دستیابی به اهداف توسعه پایدار شهری تاثیر نهاده است. افزایش سریع حمل ونقل موتوری، به ویژه اتومبیل واستفاده زیاد از آن در شهرهای کشورو مشخصا ً درکلان شهر تبریز همراه با رشد جمعیت و نیز عدم برنامه ریزی علمی وجامع ومشکلات عدیده سیستم حمل ونقل، باعث بروزمشکلاتی نظیر آلودگی شدید زیست محیطی، تراکم های ترافیکی زیاد وخسته کننده، اتلاف وقت شهروندان، مصرف بیش از حد انرژی، ناامنی مسیرها وتصادفات شده است. بدین ترتیب، زندگی در این محیط ها دشوار واز نظر رفاه وآسایش دچار تنزل گشته است. سامانه حمل ونقل اتوبوس در قالب سیاست توسعه حمل ونقل همگانی درکلان شهر تبریز برای تسهیل حمل ونقل عمومی ومقابله با مشکلات مذکور به وسیله شهرداری در پیش گرفته شده است. پژوهش حاضر بر اساس روش مطالعات کتابخانه ای وپژوهش میدانی به ارزیابی سامانه اتوبوسرانی منطقه یک شهر تبریز پرداخته است .برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه وتکمیل حضوری به تعداد 381 عدد استفاده شد. نتایج نشان داد که بین توسعه سیستم حمل ونقل عمومی وکاهش مشکلات ترافیکی وبهینه سازی سیستم حمل ونقل عمومی وکاهش استفاده از وسائط نقلیه شخصی رابطه مثبت ومعنی داری وجود دارد.