چکیده زمینه و هدف: استقامت قلبی تنفسی یکی از مهمترین عوامل آمادگی جسمانی در کودکان و نوجوانان می باشد. هدف از تحقیق حاضر ، مقایسه دو برنامه تمرینی تناوبی و تداومی بر استقامت قلبی تنفسی دانش آموزان پسر 12-9 ساله شهرستان بجستان بود. مواد و روشها: به این منظور 36 دانش آموز انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه تمرین تداومی (12 نفر با میانگین سنی 00/1±87/10 سال، وزن 19/7±57/34 و قد 38/66±25/142 سانتی متر)، تمرین تناوبی (12 نفر با میانگین سنی 96/0±90/10 سال، وزن 01/6±63/35 و قد 68/59±58/142 سانتی متر) و کنترل (12 نفر با میانگین سنی 19/1±75/10، وزن58/4±75/34 و قد76/46±62/142) تقسیم شدند. برنامه ی تمرین گروه تداومی و تناوبی شامل هشت هفته تمرین، سه جلسه در هر هفته، هر جلسه 75-60 دقیقه با شدت80 درصد حداکثر ضربان قلب و با رعایت اصل اضافه بار بود. استقامت قلبی تنفسی آزمودنی ها با استفاده از سه آزمون (20 مترشاتل ران، 1600 متر راه رفتن – دویدن و 2400 متر دویدن) قبل و بعد از برنامه ی تمرین ارزیابی شد. داده ها با استفاده از t همبسته، تحلیل واریانس یک طرفه (anova) و آزمون تعقیبی lsd تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج تحقیقات حاضر نشان داد که هم تمرینات تداومی و هم تناوبی باعث افزایش معنادار استقامت قلبی تنفسی (در همه آزمون ها ) نسبت به گروه کنترل شد (05/0p ?). و تمرینات تداومی و تناوبی تفاوت معنی داری با یکدیگر ندارند. (05/0p ?). بحث و نتیجه گیری: در کودکان و نوجوانان تمرینات تداومی و تناوبی هر دو به طور یکسان باعث افزایش استقامت قلبی تنفسی می شود هرچند به نظر می رسد اثر تمرینات تداومی احتمالاً بیشتر از تناوبی باشد. واژه های کلیدی: استقامت قلبی تنفسی ، تمرین تداومی، تمرین تناوبی، دانش آموزان 12-9 ساله.