در این تحقیق تحت عنوان «ارتباط نگارگری با ادبیات میانه قرن هشت و نه» به بررسی تبادلات متون ادبی و نگارگری شده است. از آنجا که ادبیات فارسی خصوصاً در اشکال ادبی حماسی و تغزلی و... از گونه ای تصویرگری بهره می جوید، هدف این پژوهش پیدا کردن مشترکاتی است که هم ادیب و هم تصویرگر آنها را بکار برده اند از آنجایی که نگارگری ایرانی یکی از بهترین راه های تصویرگری کتاب در زمانه خود بوده و است این پژوهش در پی پاسخ گویی به این سوال اساسی است که چگونه و چرا هنرمند تصویرگر متون مختلف را در زمان های متفاوت به تصویر می کشیده است؟ نحوه ی جمع آوری مطالب کتابخانه ای است و روش تحقیق تطبیقی بوده و حوزه ادبیات و نگارگری را در برمی گیرد. نتیجه اینکه: علاوه بر شباهت های موضوعی بین ادبیات و نگارگری، یکی از مهم ترین مشخصاتی که باعث همگامی این دو روش هنری می شود، «صور خیال» مشترک بین این دو است که به زیبایی بوسیله ی نگارگر انتخاب و تکمیل شده است.