طی دهه های اخیر صنعت گردشگری به مرحله ای از تکامل دست یافته است که می توان از آن به عنوان فعالیت بخش چهارم اقتصاد نام برد. سیر تکاملی این صنعت در کشورهای جهان سوم روند آهسته تری را طی می کند اما تبعات منفی آن در شهرها (به ویژه در کلانشهرهای کشورهای در حال توسعه) به دلیل تجمع اکثر جاذبه ها و به تبع آن مولفه های گردشگری در بافت تاریخی فرهنگی باعث ایجاد مسائل عدیده ای در بافت قدیم و فشرده شهر شده است. هدف از این پژوهش بررسی و تحلیل فضای توریسم شهری و مسیرهای دسترسی گردشگران به جاذبه های شهر شیراز می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد الگوی رفتاری گردشگران در شهر شیراز بهینه نمی باشد و توزیع فضایی عناصر اولیه گردشگری در شهر، سایر عناصر و مولفه های گردشگری را با خود تنظیم می کند. در ضمن هرچه اندازه فضای توریستی کوچک تر باشد فشار بیشتری به آن قسمت از بافت شهر وارد می شود. در مقابل هرچه فضای توریستی شهر بزرگ تر باشد، کاربری های مرتبط با توریسم به طور متعادل تری توزیع می شوند و فشار وارده از نقاط به سطوح گردشگری منتقل می شود. در تحقیق حاضر سعی شده است با استفاده از توابع و مدل های gis بهینه ترین مسیرها و سطوح گردشگری در شهر شیراز پیشنهاد گردد.