شایعترین آسیب ورزشی در میان ورزشکاران پیچ خوردگی مچ پا است. بعد از اولین پیچ خوردگی مچ پا درصد بالایی از افراد دچار بی ثباتی عملکردی مچ می شوند. در بی ثباتی عملکردی مچ بدلیل نقص در پروپریوسپشن و افزایش زمان عکس العمل عضلانی، تعادل افراد دچار اختلال می شود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر دو روش مختلف tape بر تعادل استاتیک و دینامیک ورزشکارانی است که دچار بی ثباتی عملکردی مچ هستند. روش کار: دراین پژوهش که به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی انجام شده بود 22 مرد ورزشکار با میانگین سنی 5/4 ± 24 سال و بی ثباتی عملکردی مچ پا به صورت نمونه گیری غیر احتمالی ساده از تیم ها و مراکز درمانی ورزشی شرکت کردند. افراد در دو جلسه و با فاصله 48 ساعت در آزمایشگاه بیومکانیک دانشگاه تربیت مدرس با اعمال tape مچ پا و مسیر عضله پرونئال آزمون های تعیین شده را انجام دادند. برای بررسی تعادل استاتیک پس از اعمال tape از آزمون ایستادن روی یک پا روی صفحه نیرو و برای بررسی تعادل دینامیک پس از اعمال tape از آزمون های پرش و فرود روی صفحه نیرو و hop استفاده گردید. یافته ها : نتایج مطالعه نشان داد سطح و سرعت جابجایی مرکز فشار در آزمون ایستادن روی یک پا روی صفحه نیرو در پای آسیب دیده پس از اعمال tape دست خوش کاهش معناداری گردید. میزان کاهش پس از اعمال روش پرونئال بیشتر از روش مچ پا بود. این یافته حاکی از تاثیر بیشتر روش tape پرونئال بر بهبود تعادل استاتیک بود. پس از اعمال روش tape پرونئال در آزمون hop زمان انجام آزمون به طور معناداری کاهش یافت اما این کاهش در روش مچ پا معنادار نشد. در آزمون فرود پس از اعمال روش مچ پا کاهش زمان رسیدن به ثبات تنها در جهت قدامی- خلفی معنی دار شد. در این آزمون، زمان رسیدن به ثبات پس از روش پرونئال و روش مچ پا در سایر جهت ها موجب تغییر معناداری نگردید. نتیجه گیری: به نظر می رسد هر دو روش tape باعث تاثیر بر پروپریوسپشن و بالانس می شوند که متعاقبا موجب بهبود ثبات دینامیک و استاتیک می گردند، اما تاثیر روش tape پرونئال بیشتر از مچ پا بود. روش tape پرونئال به نظر می رسد به دلیل تاثیر همزمان بر زمان عکس العمل عضلانی و تاثیر روی گیرنده های مفصلی دارای تاثیر بیشتر بر پارامتر های مورد آزمون نسبت به روش مچ پا بود.