شبکه های سیار پیشا متشکل از تعدادی گره های متحرک هستند که از طریق لینک های بی سیم با هم ارتباط دارند. این شبکه ها فاقد زیرساخت هستند و در آنها هر گره وظیفه مسیریابی را نیز بر عهده دارد. ویژگی های خاص این شبکه ها مانند توپولوژی پویا و عدم زیرساخت ارتباطی، مسیریابی در این شبکه ها را با چالش های اساسی مواجه ساخته است. پروتکل های مسیریابی گوناگونی برای شبکه های سیار پیشا ارائه شده است که هریک سعی داشته اند به نحوی با ویژگی های خاص این شبکه ها کنار بیایند. پروتکل مسیریابیaodv یکی از پروتکل های مسیریابی مطرح و مبنایی در شبکه های سیار پیشا است که در مقالات و پژوهش-های زیادی به آن پرداخته شده و بعنوان یک شاخص برای سنجش کارائی پروتکل های جدید از آن استفاده می شود. در پروتکل مسیریابی aodv برای انتخاب مسیر از معیار کوتاهترین مسیر استفاده می-شود که بهینه نیست، زیرا کوتاهترین مسیر لزوماً بهترین مسیر نیست. برای رفع این مسئله، با ایجاد تغییراتی در این پروتکل و با طراحی و پیاده سازی یک سیستم فازی با سه ورودی تعداد گام مسیر، میانگین بسته های کنترلی ارسالی توسط گره های میانی مسیر و کمترین انرژی باقیمانده در گره های میانی، پروتکل هوشمند f-aodv ایجاد شد. در گام بعدی با استفاده از الگوریتم ژنتیک تلاش شد تا سیستم فازی موجود در f-aodv آموزش داده شود و کارائی آن بیشینه گردد که این موضوع، پروتکل مسیریابی ga-faodv را بوجود آورد. استفاده از این روش های هوشمند سبب افزایش کارائی پروتکل های جدید نسبت به پروتکل مسیریابی aodv شده است. افزایش میزان توان عملیاتی شبکه ، کاهش تأخیر انتها به انتها ، کاهش نوسانات تأخیر و سربار مسیریابی از جمله نتایج آن است.