ترکیبات گیاهی از دیرباز نقش بسار مهمی را در حفظ سلامت انسان بر عهده داشته اند. فیتواستروژن ها به طور طبیعی ترکیبات گیاهی هستند که می توانند به صورت آگونیست یا آنتاگونیست گیرنده های استروژنی در بدن عمل کنند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثرات اسانس گیاه پنج انگشت به عنوان یک گیاه فیتواستروژنی بر ساختار و مورفولوژی لوله های سمینیفر، کیفیت و کمیت اسپرم و قدرت لقاح آزمایشگاهی اسپرم استحصال شده می باشد. در این مطالعه از 30 موش نر استفاده شد که به 5 گروه تقسیم شده بودند. گروه های مورد مطالعه شامل کنترل، شم و سه گروه تیمار که اسانس گیاه پنج انگشت را به میزان 75، 150 و 300 میلی گرم بر کیلوگرم به مدت یک هفته دریافت نمودند. پس از این مدت موش ها به روش جا به جایی مهره های گردنی کشته شدند و هر دوبیضه آنها برداشته شده و داخل محلول تثبیت کننده بوئن قرار داده شد تا بقیه مراحل مربوط به پروسه بافتی انجام شده و برش هایی به ضخامت µ 7-5 از آنها تهیه شود. پس از رنگ آمیزی مقاطع با رنگ آمیزی مرسوم h&e مطالعات هیستولوژی و استریولوژی روی آنها زیر میکروسکوپ انجام شد. بخش دم اپیدیدم نیز دایسکت شده و پس از استحصال اسپرم، ارزیابی کیفیت و کمیت اسپرم و قدرت لقاح آزمایشگاهی روی آنها انجام شد. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که تعداد کل اسپرم، تحرک اسپرم، درصد اسپرم های زنده و قدرت لقاح آزمایشگاهی آن در گروه های تیمار کاهش یافته بود (p<0.05). یافته های بافت شناسی نشان داد که اسانس گیاه پنج انگشت می تواند باعث آسیب به اپیتلیوم زایای سلول های سمینیفرگردد و ارتفاع بافت پوششی را کاهش دهد. مطالعات استریولوژیک نشان داد که حجم بافت بینابینی، لومن و قطر لومن به شکل معنی داری افزایش یافته بود (p<0.05). همچنین حجم اپیتلیوم زایا و لوله های سمینیفر، ارتفاع بافت پوششی ، تعداد سلول های سرتولی، لایدیگ، اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت، اسپرماتیدهای گرد و کشیده و نیز طول لوله های سمینیفر کاهش معنی داری داشت (p<0.05). در نهایت با توجه به نتایج مطالعه حاضر، می توان نتیجه گیری کرد که اسانس گیاه پنج انگشت بر لوله های سمینیفر و نیز کیفیت و کمیت اسپرم تاثیر مشخصی می گذارد به نحوی که آسیب ایجاد شده در یک الگوی وابسته به دز می باشد.

استرس اکسیداتیو یکی از عوامل مهم بروز بسیاری از آسیب ها و بیماریها در انسان و حیوانات مختلف محسوب می شود. این پدیده به علت عدم تعادل بین اکسیدانها و آنتی اکسیدانها و به تبع آن تشدید تولید رادیکالهای آزاد اکسیژن و نیتروژن و تخریب ساختار و عملکرد ماکرومولکولهایی از قبیل dna، پروتئین و لیپیدها در بدن رخ می دهد. تحقیقات اخیر نشان داده است که میوه گیاه rosa canina دارای خاصیت آنتی اکسیدانی قوی بوده و این گیاه در درمان بسیاری از بیماریها از جمله بیماریهای التهابی و در تقویت سیستم ایمنی بسیار موثر می باشد. همچنین امروزه از لوامیزول در دوز کم جهت تقویت سیستم ایمنی و در دوز بالا جهت انگل کشی در طیور استفاده می شود. در این تحقیق اثر دوز کم و دوز زیاد لوامیزول به تنهایی و مصرف همزمان آن با عصاره هیدروالکلی rosa canina بر سیستم آنتی اکسیدانی آنزیمی (کاتالاز، سوپراکسید دیسموتاز و پراکسیداز) و میزان پراکسیداسیون لیپیدی، اسیداوریک و توتال آنتی اکسیدان سرم جوجه های گوشتی بررسی شد. جهت این عمل تعداد 75 جوجه گوشتی 10 روزه به 8 گروه مختلف a (گروه کنترل)، b (گروه لوامیزول mg/kg2)، c(گروه لوامیزول mg/kg40)، d (گروه روزاکانینا mg/kg250)، e (گروه لوامیزولmg/kg2+روزا کانینا mg/kg250)، f (گروه لوامیزولmg/kg40+روزا کانینا mg/kg250)، g (گروه لوامیزولmg/kg2+روزا کانینا mg/kg500)، h (لوامیزولmg/kg40+روزا کانینا mg/kg500) تقسیم شدند. پس از تیمار در 20 روزه گی از تمام جوجه های گوشتی خونگیری و سرم آن جهت انجام آزمایش جداگردید. نتایج نشان داد که تجویز جداگانه لوامیزول و عصاره هیدروالکلی به تنهایی بر میزان آنزیم های آنتی اکسیدانی کاتالاز، سوپراکسید دیسموتاز و پراکسیداز سرم تاثیر معنی داری نداشت اما تجویز همزمان این دو ترکیب بخصوص در غلظت (لوامیزولmg/kg40+روزا کانینا mg/kg250) باعث افزایش معنی داری در مقادیر هر یکی از این آنزیم ها در سرم جوجه های گوشتی گردید. بیشترین میزان قدرت آنتی اکسیدانی تام و کمترین میزان پراکسیداسیون لیپیدی در سرم جوجه های گوشتی گروه f مشاهده شد. با توجه به نتایج اخذ شده از این تحقیق می توان نتیجه گرفت که تجویز همزمان عصاره هیدرو الکلی روزا کانینا (دوز mg/kg 250) و لوامیزول در غلظت های mg/kg2 و mg/kg 40) می تواند به عنوان غلظت بهینه جهت تقویت سیستم آنتی اکسیدانی جوجه های گوشتی مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: دیابت نوع 2 یک بیماری مزمن متابولیک است که شیوع آن در سراسر دنیا به طور فزاینده ای رو به افزایش می باشد. در حال حاضر 180 میلیون نفر در دنیا مبتلا به دیابت بوده و پیش بینی می شود این میزان تا سال 2030 به دو برابر برسد. اثرات بیماری دیابت در آسیب به عملکرد برخی ارگان ها مثل شبکیه چشم، کلیه و دستگاه قلبی- عروقی تا میزان زیادی شناخته شده است. سیستم تنفس به عنوان بافتی درگیر در آسیب های ناشی از دیابت از زمان ورود انسولین استنشاقی مورد توجه محققین قرار گرفته است. با این حال بررسی عملکرد سیستم تنفس در بیماران دیابتیک منجر به حصول نتایج متناقضی گردیده است. برخی از این بررسی ها اثرات بیماری دیابت را آسیب زننده بر سیستم تنفس، و برخی نیز اثرات دیابت را کاهش دهنده التهاب در سیستم تنفس دانسته اند. فرضیه: دیابت نوع 2 باعث تغییر ساختارهای بافتی در سیستم تنفسی می شود؛ فرضیه ما بر این بود که مکمل های کروم، روی و لوسین ممکن است موجب درمان بیماری دیابت نوع 2 و در نتیجه، جلوگیری و کاهش این تغییرات پاتولوژیک سیستم تنفسی شوند. روش کار: 77 قطعه موش صحرائی نر پس از 10 روز نگهداری جهت تطابق با محیط، به صورت تصادفی در 11 گروه زیر قرار داده شدند: گروه کنترل منفی، گروه دیابتیک، گروه دیابتیک درمان شده با گلی بنکلامید، گروه دیابتیک درمان شده با انسولین ایزوفان، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل لوسین، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل کروم، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل روی، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل ترکیبی لوسین و روی، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل ترکیبی لوسین و کروم، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل ترکیبی روی و کروم، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل ترکیبی لوسین، کروم و روی. حیوانات مورد مطالعه به غیر از گروه کنترل منفی به مدت 2 هفته با جیره حاوی چربی بالا (40% چربی، 41% کربوهیدرات، 18% پروتئین) تغذیه شدند، سپس بیماری دیابت تجربی، توسط استرپتوزوتوسین با دز پایین القا شد و بر اساس گروه بندی انجام شده، روزانه داروی گلی بنکلامید و مکمل ها در آب آشامیدنی حل شده، و به مدت 28 روز در اختیار حیوانات قرار گرفت. داروی انسولین ایزوفان نیز به میزان 2 واحد در روز زیرجلدی جهت درمان استفاده گردید. پس از اتمام مرحله تیمار، نای و لوب چپ دیافراگماتیک ریه جدا شده و در فرمالین بافر 10% تثبیت شدند. پس از طی مراحل آماده سازی از نمونه ها لام های میکروسکوپی تهیه گردید. سپس تغییرات ساختارهای بافتی سیستم تنفسی بررسی گردید. نتایج: در ریه موش های صحرائی دیابتیک افزایش ضخامت غشای پایه و دیواره آلوئول ها، ادم دور عروق، رسوب فیبرین، ازدیاد رشته های کلاژن، هیپرتروفی و هیپرپلازی ماهیچه صاف مجاری هوایی کوچک دیده شد. تعداد ماکروفاژهای آلوئولی هم افزایش قابل ملاحظه ای داشت. تجمع سلول های التهابی در اطراف رگ ها و مجاری هوایی، و در پارانشیم ریه دیده شد. همچنین هیپرتروفی و هیپرپلازی غدد زیر مخاطی در حیوانات دیابتیک دیده شد، که این دو منجر به افزایش reid index شده که نشان دهنده تغییرات بافتی به وجود آمده می باشد. قند خون ناشتا در حیوانات دیابتیک دریافت کننده مکمل های روی، لوسین و کروم کاهش معنی داری نسبت به حیوانات دیابتیک دیده شد. همچنین این مکمل ها، سلول های التهابی، ماکروفاژهای آلوئولی و التهاب پری وسکولار و پری برونشیال را نسبت به حیوانات دیابتیک کاهش دادند. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده در این مطالعه، می توان نتیجه گرفت در بیماری دیابت نوع 2 تغییرات بافتی قابل ملاحظه ای رخ می دهد. یکی از عوامل ایجاد کننده این تغییرات، گلیکوزیلاسیون غیرآنزیمی است که به علت هیپرگلیسمی مزمن ایجاد می شود و حساسیت پروتئین های ریه و قفسه سینه را به پروتئولیز کاهش می دهد و از این طریق منجر به تجمع کلاژن می گردد. همچنین در بیماری دیابت افزایش فعال سازی nf-?b، که یک فاکتور رونویسی دخیل در بیان ژن های عوامل التهابی می باشد، اتفاق می افتد و به همین دلیل است که در این مطالعه افزایش سلول های التهابی و افزایش التهاب پری وسکولار و پری برونشیال دیده می شود. از سوی دیگر انسولین نیز سبب اثرات زیان باری در دستگاه تنفس، مانند افزایش پاسخ دهی مجاری هوایی به آلرژن ها، التهاب و افزایش انقباض ماهیچه های صاف مجاری هوایی می گردد. بنابراین می توان هیپرانسولینمی ناشی از دیابت نوع 2 را یکی دیگر از عوامل آسیب زننده به دستگاه تنفس به شمار آورد. این تغییرات با مکمل هایی نظیر لوسین، روی و کروم با اثری که در کنترل قند خون دارند، تا حدودی بهبود می یابند. روی با نقشی که در اپیتلیوم تنفسی به عنوان محافظ سلول ها در برابر سموم و واسطه های التهابی دارد، به طور مستقیم می تواند باعث بهبود التهاب ایجاد شده گردد. همچنین روی به عنوان یک عامل آنتی اکسیدان و ضد التهاب می تواند عوارض عروقی به وجود آمده را نیز کاهش دهد.

مقدمه: دیابت نوع 2 یک بیماری مزمن متابولیک است که شیوع آن در سراسر دنیا به طور فزاینده ای رو به افزایش می باشد. در حال حاضر 180 میلیون نفر در دنیا مبتلا به دیابت بوده و پیش بینی می شود این میزان تا سال 2030 به دو برابر برسد. اثرات بیماری دیابت در آسیب به عملکرد برخی ارگان ها مثل شبکیه چشم، کلیه و دستگاه قلبی- عروقی تا میزان زیادی شناخته شده است. سیستم تنفس به عنوان بافتی درگیر در آسیب های ناشی از دیابت از زمان ورود انسولین استنشاقی مورد توجه محققین قرار گرفته است. با این حال بررسی عملکرد سیستم تنفس در بیماران دیابتیک منجر به حصول نتایج متناقضی گردیده است. برخی از این بررسی ها اثرات بیماری دیابت را آسیب زننده بر سیستم تنفس، و برخی نیز اثرات دیابت را کاهش دهنده التهاب در سیستم تنفس دانسته اند. فرضیه: دیابت نوع 2 باعث تغییر و افزایش استرس اکسیداتیو در سیستم تنفسی می شود؛ فرضیه ما بر این بود که استفاده از مکمل های کروم، روی و لوسین ممکن است موجب درمان بیماری دیابت نوع 2 و پیشگیری و درمان استرس اکسیداتیو سیستم تنفسی شود. روش کار: 77 قطعه موش صحرائی نر پس از 10 روز نگهداری جهت تطابق با محیط، به صورت تصادفی در 11 گروه زیر قرار داده شدند: گروه کنترل منفی، گروه دیابتیک، گروه دیابتیک درمان شده با گلی بنکلامید، گروه دیابتیک درمان شده با انسولین ایزوفان، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل لوسین، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل کروم، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل روی، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل ترکیبی لوسین و روی، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل ترکیبی لوسین و کروم، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل ترکیبی روی و کروم، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل ترکیبی لوسین، کروم و روی. حیوانات مورد مطالعه به غیر از گروه کنترل منفی به مدت 2 هفته با جیره حاوی چربی بالا (40% چربی، 41% کربوهیدرات، 18% پروتئین) تغذیه شدند، سپس بیماری دیابت تجربی، توسط استرپتوزوتوسین با دز پایین القا شد و بر اساس گروه بندی انجام شده، روزانه داروی گلی بنکلامید و مکمل ها در آب آشامیدنی حل شده، و به مدت 28 روز در اختیار حیوانات قرار گرفت. داروی انسولین ایزوفان نیز به میزان 2 واحد در روز زیرجلدی جهت درمان استفاده گردید. پس از اتمام مرحله تیمار، حیوانات به روش یوتانازی (مرگ اخلاقی) کشته شدند و به منظور بررسی شاخص های استرس اکسیداتیو، جهت اندازه گیری tbars، frap و tp، از بافت ریه و لاواژ ریه نمونه برداری انجام شد. نتایج: در ریه موش های صحرایی که به طور تجربی به دیابت نوع 2 مبتلا شده اند، شاخص tbars افزایش قابل ملاحظه ای پیدا کرد، که نشان دهنده افزایش استرس اکسیداتیو در آن هاست. همچنین در این حیوانات، شاخص frap کاهش فاحشی را نشان داد، که نشان از کاهش قدرت آنتی اکسیدانی در آنهاست. دریافت مکمل های روی، لوسین و کروم در موش های مبتلا به دیابت، حاکی از کاهش استرس اکسیداتیو (کاهش tbars) و افزایش قدرت آنتی اکسیدانی (افزایش frap) در ریه آن ها، نسبت به حیوانات دیابتیک بود. همچنین، پروتئین تام (tp) لاواژ ریه، به عنوان شاخصی از افزایش نفوذ پذیری عروق به علت آسیب استرس اکسیداتیو وارده به آن، در حیوانات دیابتیک افزایش معنی داری نسبت به حیوانات کنترل منفی نشان داد. بحث و نتیجه گیری: هیپرگلیسمی و هیپرلیپیدمی (به عنوان دو عارضه اصلی دیابت) سبب استرس اکسیداتیو در فرد مبتلا می شوند و استرس اکسیداتیو حاصل، به دلیل اثرات مخرب بر روی سلول های بتای پانکراس، خود سبب پیشرفت عوارض فوق می گردد. نتایج به دست آمده در این مطالعه، تایید می کند که در دیابت نوع ۲، قند خون ناشتا و نیز استرس اکسیداتیو بافت ریه، افزایش چشمگیری پیدا می کند. در نتیجه، مکمل هایی که سبب کاهش استرس اکسیداتیو ایجاد شده در این بیماری شوند، به بهبود عوارض و پیشرفت دیابت کمک می کنند. روی و کروم خاصیت آنتی اکسیدانی اثبات شده دارند و مستقیما در کاهش استرس اکسیداتیو نقش دارند. به علاوه، روی و کروم و لوسین اثرات مثبتی بر ترشح انسولین و گلوکز دارند و با بهبود عملکرد انسولین و گلوکز، سبب کاهش استرس اکسیداتیو می شوند. نتایج حاصل نشان دادند که این مکمل ها به طور مستقیم و یا غیر مستقیم سبب کاهش استرس اکسیداتیو و نیز افزایش کنترل قند خون می شوند. در نتیجه، استفاده از مکل های روی، کروم و لوسین در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲، اثرات مثبت قابل توجهی بر مهار استرس اکسیداتیو دارند و می توانند سبب بهبود وضعیت کلی بیماران مبتلا شوند