در این تحقیق تاثیر عملیات پیش روئین کردن بر روی رفتار خوردگی پودر فولاد زنگ نزن پیش آلیاژ شده ی 316l مورد بررسی قرار گرفت. پودرهای پیش روئین شده به همراه پودر پیش روئین نشده با نیروی های 500-700 mpa به شکل استوانه فشرده شدند و در ادامه در دمای 1200°c تف جوشی شدند. تعدادی از این نمونه ها پس از تف جوشی تحت عملیات بازپخت در دمای 1100°c قرار گرفتند. بررسی های پلاریزاسیون در محلول 3.5% nacl به منظور بررسی اثر عملیات پیش روئین کردن بر روی رفتار خوردگی این آلیاژ به کار گرفته شد. نتایج اندازه گیری های پلاریزاسیون نشان می دهد که پیش روئین کردن در محلول 20% hno3 رفتار خوردگی این آلیاژ را با تغییر مکان چگالی جریان خوردگی و روئینگی به سمت مقادیر کمتر، بهبود می بخشد. تحقیقات بیشتر بر روی رفتار خوردگی این نمونه ها توسط اندازه گیری چگالی جریان کوپل در محلول 6% fecl3 نیز بهبود رفتار خوردگی این نمونه ها را که تحت عملیات پیش روئین شدن در محلول 20% hno3 قرار گرفتند، ثابت می کند. ارزیابی های آماری بر روی اندازه و مورفولوژی ذرات پودر پیش روئین شده نشان می دهد که پیش روئین کردن سبب کاهش در اندازه و بهبود کرویت ذرات پودر می شود. کمترین قطر حفره در نمونه ای که در محلول 20% hno3 پیش روئین شده، با نیروی 700 mpa فشرده شده و در نهایت باز پخت شده است، مشاهده شد. پیشنهاد می شود که عملیات پیش روئین کردن موجب کاهش در بی قاعدگی ذرات پودر به دلیل حذف لبه های تیز ذرات پودر در تماس با محلول اسیدی می شود.

در این پژوهش تأثیر کار مکانیکی سرد بر رفتار خوردگی حفره ای فولاد زنگ نزن رسوب سخت شونده ی 4-17 در محیط سدیم کلراید بررسی شده است. ابتدا فولاد در دمای 1050 درجه ی سانتی-گراد انحلال سازی شده و سپس، کار مکانیکی سرد به کمک نورد در دمای محیط و در درصدهای کاهش ضخامت 10، 30، 50 و 70 درصد بر روی فولاد اعمال شد. نمونه ی بدون کار سرد نیز برای مقایسه در نظر گرفته شد. ریزساختار فولاد به کمک میکروسکوپ نوری و میکروسکوپ الکترونی روبشی بررسی شد. عملیات پیرسازی در دمای ثابت 480 درجه ی سانتی گراد برای شرایط مختلف نورد انجام شد. مقاومت به خوردگی حفره ای فولاد در شرایط مختلف پس از نورد و پس از پیرسازی (به مدت 1 ساعت) با انجام آزمایش های پتانسیوداینامیک و پتانسیواستاتیک در محلول 5/3% سدیم کلراید و در دمای محیط بررسی شد. از روش های آماری برای نشان دادن تأثیر نورد سرد بر پتانسیل حفره دار شدن فولاد استفاده شد. نقش کار مکانیکی سرد بر شروع خوردگی حفره ای با بهره گیری از روش های ارائه شده در پژوهش های دیگران، شامل شدت جریان، طول عمر، شعاع و حاصل ضرب پایداری حفرات ناپایدار به همراه نرخ جوانه زنی حفرات ناپایدار؛ مطالعه شد. ریزساختار فولاد در شرایط انحلال سازی شامل زمینه ی مارتنزیتی به همراه درصد بسیار کمی فریت دلتا بود. تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی شکست در فصل مشترک آخال ها و زمینه ی نمونه های کار سرد شده را نشان داد. با افزایش تغییر شکل مومسان سرد پیش از پیرسازیفولاد 17-4 phبیشینه ی سختی افزایش یافت. سختی نمونه های کار سرد نشده، 10%، و 30% نورد شده پس از 1 ساعت به بیشینه ی خود رسیده و تا 10 ساعت ثابت ماند. سختی نمونه های 50% و 70% نورد شده به ترتیب پس 1 ساعت و 45 دقیقه به مقدار بیشینه رسیده و پس از 6 و 7 ساعت افت پیدا کرد.نتایج آماری آزمون پتانسیوداینامیک نشان داد که پتانسیل حفره دار شدن فولاد در اثر کار مکانیکی سرد تقریباً تغییر نداشته است. شدت جریان، طول عمر، شعاع و حاصل ضرب پایداری حفرات ناپایدار با افزایش درصد نورد سرد افزایش یافت. ازطرف دیگر، فرکانس وقوع حفرات ناپایدار در اثر کار مکانیکی سرد کاهش پیدا کرد. برآیند این عوامل منجر شده است که پتانسیل حفره دار شدن فولاد زنگ نزن رسوب سخت شونده ی 4-17 در اثر نورد سرد، پیش و پس از عملیات پیرسازی ثابت بماند.

در این پژوهش تأثیر دمای عملیات حرارتی آنیل انحلالی بر دمای بحرانی حفره دار شدن (cpt) فولاد زنگ نزن دوفازی 2205 در محلول 5/3 درصد وزنی سدیم کلراید بررسی شده و مکانیزم تغییر cpt به روش الکترود مدادی مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است. ابتدا نمونه ها در دماهای °c1050، °c1150و °c1250 آنیل انحلالی شدند. بررسی های متالوگرافی نمونه ها نشان داد که آنیل انحلالی در دمایc ° 1250 منجر به تشکیل رسوبات نیتریدی از نوع نیترید کروم می گردد. آزمون های الکتروشیمیایی پلاریزاسیون پتانسیوداینامیک و پتانسیواستاتیک در دو محیط هوازدایی شده و هوازدایی نشده از محلول 5/3 درصد وزنی سدیم کلراید نشان داد که cpt در نمونه های آنیل انحـلالی شده در دمایc ° 1050 و c ° 1150 یکسان و در نــمونه ی آنـیل انحلالی شده در دمایc ° 1250، به مــیزان °c8 کم تر است. نتایج همچنین نشان دهنده ی عدم تأثیر اکسیژن محلول بر cpt بود. در ادامه ، به منظور مطالعه ی مکانیزم کاهش cpt در نمونه ی آنیل انحلالی شده در دمایc ° 1250 نسبت به نمونه ی آنیل انحلالی شده در دمای c ° 1050، مکانیزم تاثیر دمای آنیل انحلالی بر cpt آلیاژ 2205 با استفاده از الکترود مدادی مورد بررسی قرار گرفت. در این مرحله آزمایشات انجام شده با استفاده از الکترود مدادی به قطر ?m 80، جهت مطالعه ی یک تک حفره ی در حال رشد نشان داد که در دمای °c65 غلظت اشباع کــاتیون ها در محلول حفره و همچنین شدت جریان انحلالی حد (ilim) (شدت جریان تحت کنترل نفوذ درحضور لایه ی نمک) برای نمونه ی آنیل انحلالی شده در °c1250 نسبت به نمونه ی آنیل انحلالی شده در °c1050 کم تر است. علاوه بر این با استفاده از الکترود مدادی به قطر ?m 200 و با در نظر گرفتن محلول 5 مولار اسید کلریدریک، شدت جریان بیشینه (icrit) در دماهای مختلف بررسی شد و نشان داد که این شدت جریان در نمونه ی آنیل انحلالی شده در دمای c° 1250 با شیب بیش تری نسبت به دما افزایش می یابد.

در این پژوهش تأثیر یون نیترات بر خوردگی حفره ای فولاد زنگ نزن دوفازی 2205 در محیط حاوی یون کلراید بررسی شده و چگونگی تأثیر این یون بر ترکیب شیمیایی محلول حفره با استفاده از الکترود مدادی مورد تحلیل قرار گرفته است. در مرحله ی اول، دمای بحرانی حفره دار شدن (cpt) این آلیاژ در محلول 6/0 مولار سدیم کلراید و نیز محلول های 6/0 مولار سدیم کلراید به همراه 01/0 و 1/0 مولار از یون نیترات، با استفاده از آزمون های الکتروشیمیایی پلاریزاسیون پتانسیوداینامیک با نرخ روبش mv/s 5/0 و نیز آزمون پلاریزاسیون پتانسیواستاتیک با تغییر دما در پتانسیل اعمالی mvsce 650، مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آزمون پلاریزاسیون پتانسیوداینامیک نشان داد که cpt آلیاژ در محلول حاوی 01/0 مولار از یون نیترات و محلول عاری از یون نیترات، در بازه ی دمایی °c 55 تا °c 65 قرار دارد و افزایش غلظت یون نیترات به مقدار 1/0 مولار، باعث افزایش cpt به مقادیر بالاتر از دمای °c 85 می شود. در آزمون پلاریزاسیون پتانسیواستاتیک، با افزودن 01/0 مولار از یون نیترات به محلول 6/0 مولار سدیم کلراید، میانگین مقدار cpt از °c 3/53 به °c 7/54 افزایش یافت و در محلول حاوی 1/0 مولار از یون نیترات، تا دمای °c 87، خوردگی حفره ای مشاهده نشد. با استفاده از الکترود مدادی، آزمایشاتی بر اساس نظریه ی ارائه شده توسط سالیناس- براوو درمورد cpt، جهت بررسی مکانیزم تأثیر یون نیترات انجام شد. آزمون های مربوط به بررسی icrit که با استفاده از الکترود مدادی به قطر ?m 200 انجام شد، نشان داد که افزودن مقدار 1/0 مولار از یون نیترات به محلول 5 مولار hcl، باعث کاهش شدت جریان بحرانی بر حسب دما می شود. از طرف دیگر در آزمون هایی که در محلول 6/0 مولار سدیم کلراید در حضور و عدم حضور 02/0 مولار از یون نیترات برای بررسی تأثیر یون نیترات بر ilim انجام گرفت، مشخص شد که میانگین مقادیر ilim و نیز cs (غلظت بحرانی کاتیون ها برای رسوب نمک در ته حفره) از مقدار ma.cm-2 144 و mol.s-1.cm-1 8-10×88/1 در عدم حـضور یون نیترات، به ترتیب به مقادیر ma.cm-2 223 و mol.s-1.cm-1 8-10×32/3 در حضور 02/0 مولار از یون نیترات، افزایش یافته است. بنابراین می توان چنین نتیجه گرفت که در حضور یون نیترات، به دلیل افزایش ilim و کاهش icrit، مقدار cpt افزایش می یابد. بنابراین از آن جا که افزودن یون نیترات باعث افزایش ilim (یعنی شدت جریانی که در آن می توان انتظار تشکیل ترکیب شیمیایی اشباع از نمک فلـــز را داشت (یعنی افزایش درجه انحلال نمک اشباع)) می شود، باید دما را باید به عنوان عامل افزایش انحلال افزایش داد که در نتیجه دمای بحرانی حفره دار شدن افزایش می یابد. از طرفی همین استدلال را می توان برای تاثیر نیترات بر کاهش icrit یعنی حداکثر شدت جریانی که در حفره می توان بواسطه آن شرایط تشکیل نمک (شرط پایداری) را بوجود آورد، بیان داشت. از آنجایی که تنها دما و پتانسیل به عنوان عوامل افزایش دهنده icrit می باشند، بنابراین هر گونه کاهش در میزان icrit بایستی توسط دما، یعنی افزایش دمـــای بحرانی حفره دار شدن، جبران کرد.

در این پژوهش تأثیرات دمای پیرسازی و یون تیوسولفات بر رفتار خوردگی حفره¬ای فولاد زنگ نزن رسوب سخت شونده¬ی 4-17 در محیط سدیم کلراید بررسی شده است. ابتدا نمونه ها در دمای ℃ 1050 به مدت یک ساعت انحلال سازی شده و سپس در هوا سرد شدند. پس از آن، نمونه های انحلال سازی شده در دماهای 480 ،550 و620 درجه¬ی سانتی¬گراد به ترتیب به مدت زمان های یک، چهار و چهار ساعت پیر شدند. ریزساختار فولاد به کمک میکروسکوپ الکترونی روبشی بررسی شد. سپس اضافه کردن تیوسولفات با استفاده از تیوسولفات سدیم با افزودن غلظت های 0/002، 0/02 و 0/2 مولار تیوسولفات به محلول 0/2 مولار سدیم کلراید انجام شد. از تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی برای مطالعه تأثیرات دمای پیرسازی وغلظت تیوسولفات بر شکل حفره ها استفاده شد. مقاومت به خوردگی حفره¬ای فولاد در دماهای مختلف پیرسازی و غلظت های مختلف تیوسولفات با انجام آزمایش های پتانسیودینامیک و پتانسیواستاتیک در محلول 0/2 مولار سدیم کلراید و در دمای محیط بررسی شد. از روش¬های آماری برای نشان دادن تأثیر دمای پیرسازی و غلظت تیوسولفات بر رفتار خوردگی حفره ای فولاد استفاده شد. نرخ جوانه زنی و حاصل ضرب پایداری حفرات ناپایدار به عنوان تابعی از دمای پیرسازی و غلظت تیوسولفات تعیین شدند. ریزساختار فولاد در شرایط پس از پیرسازی عمدتاً شامل زمینه¬ی مارتنزیتی بود. نتایج آماری آزمون پتانسیودینامیک نشان داد که پتانسیل حفره¬دار شدن فولاد در اثر افزایش دمای پیرسازی به ℃ 620 کاهش یافته است. شدت جریان و حاصل ضرب پایداری حفرات ناپایدار در دمای ℃ 620 افزایش یافته و شعاع حفرات کاهش یافته است. همچنین، فرکانس وقوع حفرات ناپایدار در اثر افزایش دمای پیرسازی به ℃620 افزایش یافته است. مجموع پارامترهای ذکرشده، موجب می گردد که پتانسیل حفره دارشدن فولاد زنگ نزن رسوب سخت شونده ی 4-17 با افزایش دمای پیرسازی به ℃620 کاهش یابد. در حضور غلظت 0/02 مولار تیوسولفات، پتانسیل حفره دارشدن نمونه های پیرشده در دماهای ℃550 و℃620 افت قابل توجهی نشان می دهد درحالی که تفاوت قابل ملاحظه ای در پتانسیل حفره دارشدن نمونه پیرشده در دمای ℃480 مشاهده نمی شود. کاهش قابل توجه در پتانسیل حفره دارشدن نمونه ℃480 در حضور غلظت 0/2 مولار تیوسولفات رخ می دهد. در حضور تیوسولفات جریان بیشینه، شدت جریان، شعاع وحاصل ضرب پایداری حفرات ناپایدار افزایش می یابد. همچنین، حضور تیوسولفات منجر به افزایش فرکانس وقوع حفرات ناپایدار می گردد. مجموع پارامترهای بیان شده باعث می گردد که پتانسیل حفره دار شدن فولاد زنگ نزن رسوب سخت شونده 4-17 در حضور تیوسولفات به میزان قابل توجه کاهش می یابد.

در این پژوهش تأثیر دمای عملیات حرارتی آنیل انحلالی بر خوردگی حفره ای و وقوع حفرات ناپایدار فولاد زنگ نزن دوفازی 2205 در محلول 3/5 درصد وزنی سدیم کلرید بررسی شده و تاثیر احتمالی رسوبات بر خوردگی در نظر گرفته شده است. ابتدا نمونه ها در دماهای °c1050، °c1150و °c1250 آنیل انحلالی و سپس در آب کوئنچ شدند. ریزساختار به روش متالوگرافی و استفاده از میکروسکوپ نوری بررسی شد. مقاومت به خوردگی حفره ای فولاد در دماهای مختلف آنیل در محلول3/5درصد وزنی سدیم کلرید با انجام آزمون پتانسیودینامیک در دمای °c 65 و پتانسیلmv 80 و آزمون پتانسیواستاتیک در دما و پتانسیل قبل، و همچنین دمای °c 43 و پتانسیل mv 800 بررسی گردید. از روش های آماری برای نشان دادن تأثیر دمای آنیل بر پتانسیل حفره دار شدن فولاد استفاده شد. نقش دمای آنیل بر شروع خوردگی حفره ای با بهره گیری از روش های ارائه شده در پژوهش های دیگران، شامل شدت جریان، طول عمر، شعاع و حاصل ضرب پایداری حفرات ناپایدار به همراه نرخ جوانه زنی حفرات ناپایدار؛ مطالعه گردید. بررسی های متالوگرافی نشان داد که نمونه ها دارای ریزساختار متشکل از فاز فریت و آستنیت بوده و با افزایش دمای آنیل انحلالی میزان فاز فریت افزایش پیدا می کند و همچنین آنیل انحلالی در دمایc °1250 منجر به تشکیل رسوبات نامطلوب از نوع نیترید کروم می گردد. آزمون های الکتروشیمیایی پلاریزاسیون پتانسیودینامیک در محیط محلول 3/5 درصد وزنی سدیم کلرید کاهش پتانسیل حفره دار شدن با افزایش دمای آنیل را از°c1050 تا °c1250 حدود mv 57 نشان داد. آزمون پتانسیواستاتیک نیز نشان داد که شدت جریان، شعاع و حاصل ضرب پایداری به عنوان معیاری برای رشد پایدارحفرات ناپایدار با افزایش دمای آنیل تا°c1250 افزایش پیدا می کند. طبق نتایج ، فرکانس وقوع حفرات با افزایش دمای آنیل تا °c1250 افزایش کمی را نشان می دهد. برآیند این عوامل منجر شده است که پتانسیل حفره دار شدن فولاد زنگ نزن دوفازی 2205 در اثر افزایش دمای آنیل تا°c1250کاهش پیدا کند. رسوبات نیترید کروم تشکیل شده در نمونه آنیل دمای °c1250به عنوان مکان مستعد جوانه زنی حفره عمل نمی کنند . به نظر می رسد تاثیر این ذرات بیشتر در ضعیف کردن لایه پسیو به علت مصرف نیتروژن و کروم دو عنصر موثر در مقاومت به خوردگی لایه رویین می باشد.

در این پژوهش به بررسی اثر هم افزایی رنگدانه معدنی پلی فسفات آلومینیوم روی (zapp) و بــــازدارنده آلــــی مرکاپتوبنزایمیدازول (mbi) بر عملکرد حفاظتی پوشش آلی پایه اپوکسی پرداخته شده است.از دو تکنیک eis و pull off به منظور بررسی مقاومت به خوردگی پوشش و نیز استحکام چسبندگی آن پس از 70 روز غوطه وری در محلول %3/5 وزنی کلرید سدیم استفاده شده است. به منظور شبیه سازی عملکرد حفاظتی این دو ترکیب در پوشش،محلول های اشباعی از هرکدام از ترکیبات تهیه شده و مقاومت به خوردگی نمونه های بدون پوشش در 3 پ- هاش 9،7و12 در این محلول ها با یکدیگر مقایسه شده اند. بدین منظور از تکنیک هایی چون eis، پلاریزاسیون واستریومیکروسکوپی بهره گرفته شده است. نتایج حاصل از تکنیک eis در مورد نمونه های پوشش دار ونمونه های بدون پوشش، بهبود عملکرد حفاظتی را در حضور همزمان zappو mbiنسبت به سایر نمونه ها نشان می دهد. نتایج تست pull off نشان می دهد افزودن هر کدام از ذرات به پوشش بر استحکام چسبندگی آن اثر متفاوتی می گذارد.وپوشش دارای zapp+mbi کمترین میزان کاهش استحکام چسبندگی را در طول مدت غوطه وری داراست. تصاویر استریومیکروسکوپی از نمونه های بدون پوشش غوطه ور در محلول های اشباع،وجود یک لایه محافظ وپایدار را بر روی سطح فلز در حضور این دو ذره نشان می دهد. علاوه بر این امکان جایگزینی پوشش دارایzapp و mbi که بهترین عملکرد حفاظتی را داراست با پوشش اپوکسی اعمال شده بر روی سطح فسفاته شده،مورد بررسی قرار گرفته است.نتایج حاصل از تکنیکeis نشان می دهد که پوشش دارای zapp+mbi دارای عملکرد حفاظتی نسبتا مشابه با پوشش اپوکسی اعمال شده بر روی سطح فسفاته،خصوصا در زمان های طولانی غوطه وری در الکترولیت خورنده می باشد.نیز نتایج تست pull off نشان می دهد پوشش دارای zapp+mbi کاهش چسبندگی کمتری با زمان در الکترولیت خورنده نسبت به پوشش اعمال شده بر روی سطح فسفاته شده نشان می دهد.

در این تحقیق، تاثیر دمای بازپخت و زمان عملیات حرارتی بلندمدت بر روی خوردگی حفره¬ای فولاد زنگ¬نزن مارتنزیتی 403 بررسی شده است. برای بررسی تاثیر دمای بازپخت، نمونه¬ها ابتدا در دمای 1050 درجه¬ی سانتیگراد و به مدت یک ساعت آنیل انحلالی و در هوا سرد شده و سپس در دماهای 300، 450، 550، 650 و 750 درجه¬ی سانتیگراد، همگی به مدت یک ساعت بازپخت شده اند. بررسی¬های الکتروشیمیایی برای یافتن خواص خوردگی حفره¬ای به روش¬های پلاریزاسیون ثابت و پیوسته انجام گرفته است. نتایج حاکی از این بوده که نمون? بازپخت شده در 550 درجه، دارای کمترین مقدار پتانسیل حفره¬دار شدن بوده است. نتایج آزمون¬های حساسیت (dl-epr) و آزمون اگزالیک اسید نشان داد که این رفتار ضعیف خوردگی ناشی از حساس شدن فولاد در این دما بوده است. از آنجایی که محلول¬های قبلی مورد استفاده برای آزمون dl-epr مختص فولادهای دیگری بوده¬اند، با توجه به فولاد مورد نظر ما در این پژوهش، محلول آزمون، بهینه سازی شد تا بتوان نتایج قابل اعتمادی را از این آزمون بدست آورد. بررسی¬ها نشان داد که در دماهای بالاتر از 550 درجه، فولاد حساس شده، بازیابی (healing) می¬شود و در نتیجه خواص خوردگی حفره¬ای دوباره بهبود می¬یابد. جهت بررسی تاثیر عملیات حرارتی بلند مدت، نمونه¬ها در 1050 درجه¬ی سانتیگراد آنیل و در 300 درجه¬ی سانتیگراد بازپخت گردیدند و پس از آن در مدت¬های 100، 500 و 1000 ساعت در دمای 150 درجه¬ی سانتیگراد قرار گرفتند. آزمون¬های خوردگی نشان داد که مقاومت به خوردگی حفره¬ای در این فولاد تا زمان 1000 ساعت افت زیادی نداشته و فلز توانسته است مقاومت خود را تقریبا حفظ کند.

چکیده ندارد.