برآمدن دولت آل بویه (320-447ه.ق/932-1055م ) که در راستای استقلال طلبی عنصر ایرانی صورت گرفت و بنیانگذاران آن دولت با استفاده از ضعف خلافت عباسی توانستند تا مرکز خلافت عباسی غلبه نمایند، عامل مهمی در تاریخ سیاسی و بویژه تاریخ مذهبی ایران به شمار می آید ، بدان خاطر که حاکمیت یکصدو اند ساله دولتمردان شیعی مذهب بویهی بر قسمت اعظم ایران در قرن چهارم هجری قمری، مجال مساعد و فرصت مغتنمی برای شیعه امامیه بود که توانست تا حد امکان در صدد گسترش و توسعه عقاید خویش برآید. در حقیقت ، شیعه توانست در بستری که در سایه حاکمیت آل بویه شیعی مذهب، به وجود آمده بود، به اجرای علنی مراسم و آئین های مذهبی خود همت گماشته ، مراسمی چون عاشورا و عید غدیر را برگزار کند همچنین ، بسط و توسعه فکری شیعه که به کمک کسانی چون شیخ مفید(413م /ه.ق) انجام شد، موجب گردید موقعیت شیعیان چه در ایران و چه در قلمرو حکومت آل بویه در عراق ارتقا یابد. در عصر آل بویه است که تشیع توفیق یافت، با پشتیبانی حاکمان بویه ای ضمن تاسیس دارالعلمای شیعی وحوزه های درسی مربوط، و با تشویق شاعران و نویسندگان اهل بیت ، شیعه را از حالت انزوا و پراکندگی ، بیرون آورد.