گوجه فرنگی یکی از مهمترین سبزی ها بوده که دارای ارزش غذایی بالایی می باشد. کشت پاییزه گوجه فرنگی در مناطق جنوبی کشور بوسیله دمای بالای اواخر تابستان و اوایل پائیز کشت بهاره آن نیز توسط دمای پائین اواخر زمستان محدود می گردد. روش کشت فعلی گوجه فرنگی در منطقه خوزستان، کشت مستقیم بذر گوجه فرنگی در زیر تونل پلاستیکی می باشد. با تولید نشاهای مقاوم در ظروف مخصوص با استفاده از تیمار با کند کننده های رشد و انتقال در زمان مناسب می توان امکان تولید محصول پیش رس را بدون استفاده از تونل پلاستیکی فراهم آورد. این تحقیق در زمستان و بهار سال زراعی 87-86 انجام گردید. بذور گوجه فرنگی رقم چف با کندکننده-های رشد پاکلوبوترازول (250 و 500 میلی گرم در لیتر) و سایکوسل (500 و 1000 میلی گرم در لیتر) تیمار شده و در سه تاریخ کشت (نیمه آذرماه، نیمه دی ماه و نیمه بهمن ماه) کشت گردید و درصد جوانه زنی، قطر و ارتفاع نشاء، وزن تر و خشک نشاء ها، نسبت شاخساره به ریشه، اندازه سطح برگ در مرحله قبل از نشاء کاری وپس از آن نیز مقدار کلروفیل کل (10 روز بعد از نشاءکاری)، ارتفاع گیاه در زمان تولید اولین خوشه گل، تعداد گل در اولین و دومین خوشه گل، زمان اولین برداشت محصول و میزان محصول اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که اثر تیمار بذر با کند کننده های رشد سایکوسل و پاکلوبوترازول سبب کاهش طول نشاء و افزایش قطر آن گردید. پاکلوبوترازول افزایش مقدار کلروفیل را سبب شد و ارتفاع گیاه در زمان تولید اولین خوشه را کاهش داد. تاثیر کندکننده ها بر فاکتورهای کیفی میوه و مقدار محصول تاثیر معنی داری نداشت. در بین تیمارها، سایکوسل با غلظت 1000 میلی گرم در لیتر باعث زودرسی (به مدت 7 روز) گردید. تاریخ کشت بر اکثر فاکتورهای اندازه گیری شده دارای تاثیر معنی داری بود و به طور کلی بهترین تاریخ کشت برای تولید زودرس گوجه فرنگی نیمه آذر ماه بود.

گوجه فرنگی (lycopersicun esculentum l.) از مهمترین سبزی های میوه ای به شمار می رود. سالانه حدود 129 میلیون تن گوجه فرنگی در دنیا تولید می شود و ایران با تولید حدود 5 میلیون تن تولید در سال، هفتمین کشور تولید کننده این محصول به شمار می رود. پژوهش حاضر به منظور مقایسه فناوری های جدید بر بهبود خصوصیات کیفی و عمر انباری میوه گوجه فرنگی رقم verona برداشت شده در مرحله سبز بالغ در قالب دو آزمایش مورد بررسی قرار گرفت. در آزمایش اول استفاده از 1-mcp در دو غلظت (500 و 1000 نانولیتر بر لیتر) و اتفان با غلظت 1000 میکرولیتر بر لیتر بر ماندگاری و کیفیت میوه گوجه فرنگی مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش دوم که بر اساس نتایج حاصله از آزمایش اول بود، اثر 1-mcp به غلظت 500 نانولیتر بر لیتر و دماهای مختلف نگهداری بر خصوصیات کیفی و عمر انباری گوجه فرنگی مورد ارزیابی قرار گرفت. فاکتورهایی از قبیل سفتی بافت، درصد کاهش وزن، ph عصاره میوه، مواد جامد محلول (tss)، اسیدیته قابل تیتر (ta)، ویتامین c، میزان کلروفیل، کارتنوئید، لیکوپن و مولفه های رنگی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج بررسی تغییرات فیزیکوشیمیایی میوه در آزمایش اول نشان داد که گاز 1-mcp حتی در حضور اتفان، فاکتورهای سفتی، میزان کلروفیل و اسیدیته قابل تیتر را افزایش، و ph عصاره، رنگیزه های کارتنوئید و لیکوپن را کاهش داد. اما فاکتورهای درصد کاهش وزن، مواد جامد محلول و میزان ویتامین c تحت تأثیر قرار نگرفتند. بنابراین ترکیب این دو ماده سبب همزمان رسیدن میوه ها در طی مدت نگهداری شده بود. همچنین نتایج آزمایش دوم نشان داد که تیمار 1-mcp و نگهداری در دمایc 10 بهترین تأثیر را در جلوگیری از کاهش فاکتورهای سفتی بافت، کلروفیل، اسیدیته قابل تیتر و مولفه های l* و b* دارد. همچنین موجب کاهش رنگیزه های کارتنوئید، لیکوپن، درصد کاهش وزن، ph عصاره، مواد جامد محلول، مولفه a* و زاویه هیو در طول دوره نگهداری گردید. بطور کلی نتایج پژوهش حاضر نشان داد که با کاربرد تیمارهای 1-mcp و اتفان برای میوه های گوجه فرنگی رقم verona در مرحله سبز بالغ، می توان ماندگاری و خصوصیات کیفی پس از برداشت را بهبود بخشیده، و با به حداقل رساندن مشکلات پس از برداشت، بازاررسانی این رقم مرغوب را توسعه قابل توجهی داد.