سندرم درد پاتلوفمورال یکی از شایع ترین اختلالات اسکلتی عضلانی است. 15 تا 33 درصد از جمعیت بالغ فعال، و 21 تا 45 درصد از نوجوانان به این عارضه مبتلا می شوند. این آسیب اگر به موقع درمان نگردد، تغییرات پاتولوژ‍یک غیرقابل برگشتی در مفصل ایجاد می کند. این تحقیق سعی دارد نقش برخی از ریسک فاکتورها را در وقوع سندرم درد پاتلوفمورال مورد بررسی قرار دهد. در این تحقیق توصیفی مقطعی، 30 آزمودنی در دو گروه بیماران با درد پاتلوفمورال (5/9 ± 27/4 سال) و افراد سالم (5 ± 1/ 28 سال) به عنوان نمونه ی آماری انتخاب شدند . متغیرهایی مانند طول عضلات همسترینگ، چهار سر، نعلی و دوقلو، طول ساختارهای رتیناکولار خارجی و ایلیوتیبیال باند، زاویه ی q، چرخش درشت نی، قدرت هیپ و پرونیشن پا با استفاده از گونیامتر یونیورسال ، دینامومتر hand-held و چند کارت مقوایی در دو گروه (سالم و بیمار) و همچنین در پای سالم و آسیب دیده ی بیماران اندازه گیری شدند. از آزمون t دو گروه مستقل برای مقایسه ی میانگین های دو گروه و رگرسیون لجستیک برای ارزیابی ارتباط پیش بین متغیرها در سطح 0/05 استفاده شد. در مقایسه با افراد سالم، انعطاف پذیری چهارسر و قدرت آبداکشن هیپ بیماران یا درد پاتلوفمورال بطور معناداری پائینتر بود (به ترتیب 0/009= p و 0/048= p ). همچنین زاویه ی q بیماران به طور معناداری بزرگتر از آزمودنی های سالم بود (0/025= p). طول چهار سر و طول ایلیوتیبیال باند پای سالم به طور معناداری بیشتر از پای آسیب دیده بود (به ترتیب 0/022= p و 0/025= p). تنها دو متغیر زاویه ی q (0/037= p ) و طول چهارسر (0/036= p ) بطور معناداری قدرت پیش بینی وقوع سندرم درد پاتلوفمورال را دارا بودند. در تحقیق ما دو متغیر زاویه ی q و طول عضله ی چهارسر به عنوان دو فاکتور مهم برای تمایز بین افراد سالم و بیماران با درد پاتلوفمورال بررسی شدند. عدم همخوانی تحقیق حاضر با تحقیقات ذکر شده در برخی متغیرها احتمالا به خاطر حجم نمونه ی تحقیق ، روش های اندازه گیری ، جنس و شرایط بدنی آزمودنی ها (ورزشکار و غیرورزشکار) می باشد. این تحقیق پیشنهاد می کند که تحقیقات بیشتری در رابطه با ارتباط این اختلالات در بیماران با درد پاتلوفمورال لازم است. اگر توسط پزشک یا یک مربی ورزشی دارای صلاحیت یک مرحله ی پیش تشخیصی با هدف بررسی ریسک فاکتورهای بالقوه ی سندرم درد پاتلوفمورال در طی یک ارزیابی غربال گرانه اجرا شود ، افراد در خطر آسیب شناسایی می شوند و می توان با پیشنهاد یک برنامه ی پیش بازتوانی معین احتمال وقوع سندرم را در این افراد کاهش داد.

بیماری مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری مزمن ، پیشرونده سلولهای عصبی مرکزی است.غالبا در افراد جوان که در مرحله فعال زندگی قرار دارند بروز کرده و زندگی آنها را تحت تاثیر قرار می دهد.از مهمترین عوارض این بیماری اختلال در تعادل و خستگی می باشد .این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی یک دوره تمرین درمانی منتخب بر کیفیت زندگی ، تعادل و خستگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس انجام گرفت.آزمودنی های این مطالعه 30 نفر مرد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بودند که پس از دارا بودن شرایط وتمایل جهت شرکت در تحقیق به طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل جای گرفتند. از پرسشنامه sf36 ، مقیاس تعادل برگ و مقیاس ffs به ترتیب جهت اندازه گیری کیفیت زندگی ، تعادل و خستگی آزمودنی ها ی دو گروه استفاده شد.گروه تجربی پروتکل تمرینی را که شامل تمرینات کششی ، دامنه حرکتی ، قدرتی و تعادلی بود ، به مدت 10 هفته ، هفته ای 3 جلسه اجرا کردند.نتایج این مطالعه نشان داد پس از اتمام پروتکل تمرینی در گروه تجربی افزایش معنی داری در تمام ابعاد کیفیت زندگی و مقیاس های تعادل برگ مشاهده شد( p<0.05). همچنین کاهش معنی داری در مقیاس خستگی fss در گروه تجربی مشاهده شد( p<0.05).نهایتا می توان گفت تمرینات درمانی به عنوان یک روش درمانی غیر تهاجمی، عامل موثری در بهبود توانایی انجام فعالیت های زندگی روزانه، شدت خستگی و تعادل خواهد شد که می تواند در کنار مصرف دارو به بیماران ام اس توصیه شود.

تورم عصب سیاتیک از بیماری های معمول اعصاب محیطی به شمار می ‏رود.تاکنون برای حل این مشکل روش های متعددی از جمله جراحی،فیزیوتراپی و ... مطرح شد ه اند. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه اثر بخشی سه روش درمانی با تکیه بر تمرینات کششی و قدرتی بر میزان درد، ناتوانی و دامنه حرکتی مبتلایان به عارضه سیاتیک مزمن است. بدین منظور 32 بیمار مبتلا به سیاتیک مزمن با میانگین سنی 57/64 سال به گروه کنترل و سه گروه تجربی تقسیم شدند. گروه کنترل بیمارانی بودند که برنامه الکتروتراپی روی آنها اجرا می شد. گروه حرکت درمانی به مدت 6هفته، هفته ای 3جلسه در کنار برنامه الکتروتراپی تمرینات تجویز شده شامل ترکیبی از تمرینات کششی و قدرتی را انجام می دادند. گروه حرکت درمانی در آب(هیدروتراپی) به مدت 6 هفته، هفته ای 3 جلسه یک ساعته در کنار برنامه الکتروتراپی تمرینات کششی و قدرتی را در دمای 35 تا 37 درجه سانتی گراد انجام دادند. گروه درمان ترکیبی بیمارانی بودند که در مدت شش هفته برنامه الکتروتراپی، حرکات منتخب گروه حرکت درمانی و حرکات منتخب گروه هیدروتراپی را انجام می دادند. برای اندازه گیری درد از مقیاس vas، ناتوانی از پرسشنامه اوسوستری، دامنه حرکتی کمر از تست شوبر و دامنه حرکتی ران از روش گونیامتری استفاده شد.اندازه گیری 3 بار انجام شد. ابتدای درمان، انتهای هفته سوم و ششم. اطلاعات گردآوری شده با استفاده از repeated measured anova و post-hoc در سطح معنی داری (0/05≥p)تجزیه و تحلیل شد. در بررسی اثر بخشی سه روش درمانی بر میزان درد پس از هفته ششم بین میانگین درد گروه های حرکت درمانی و درمان ترکیبی، آب درمانی و کنترل، درمان ترکیبی و کنترل، تفاوت معنادار وجود دارد. در بررسی کاهش میزان ناتوانی در چهار گروه مشاهده شد که پس از هفته ششم بین میانگین ناتوانی گروه آب درمانی و کنترل، درمان ترکیبی و کنترل، تفاوت معنادار وجود دارد. در بررسی دامنه حرکتی کمر(فلکشن کمری) نتایج مقایسه زوجی میانگین نمرات lumf در گروه های درمانی نشان می دهد که پس از هفته ششم بین میانگین نمرات سه گروه درمانی با گروه کنترل تفاوت معنادار وجود دارد. در مورد اکستنشن کمری تنها پس از هفته ششم تفاوت بین میانگین نمرات lume سه گروه درمانی با گروه کنترل معنادار گردیده است. در بررسی دامنه حرکتی مفصل ران نتایج مقایسه زوجی میانگین نمرات hipf در گروه های درمانی نشان می دهد که بین میانگین نمرات این شاخص هیچ یک از گروه های درمانی پس از هفته اول و سوم تفاوت معنادار دیده نمی شود. نتایج مقایسه زوجی میانگین نمرات hipe در گروه های درمانی نشان می دهد که بین میانگین نمرات این شاخص هیچ یک از گروه های درمانی پس از هفته اول و سوم و حتی ششم تفاوت معنادار دیده نمی شود نتایج مقایسه زوجی میانگین نمرات hipab ،hipad، hiperوhipir نشان می دهد که تنها پس از هفته ششم تفاوت بین میانگین نمرات سه گروه درمانی با گروه کنترل معنادار گردیده است به این معنا که آموزشها بعد از هفته ششم موثر واقع شده است.نتایج حاصل نشان داد که بیماران گروه درمان ترکیبی و هیدروتراپی بهبودی بیشتری داشتند. می¬توان گفت هیدروتراپی روش مؤثری است که می توان برای مداوای مبتلایان به سیاتیک مزمن در کنار الکتروتراپی استفاده کرد.

مقدمه: مفصل زانو، به عنوان بزرگترین و پیچیده ترین مفصل بدن، در ورزش نقش و اهمیت قابل توجهی دارد. با توجه به اهمیت مفصل زانو در ایجاد پایداری و تحمل وزن، هرگونه درد، ضایعه و یا ناهنجاری اسکلتی-عضلانی، موجب تسریع تغییرات فرسایشی مفصل می شود (1) به طوری که ضایعات لیگامان متقاطع قدامی زانو یکی از شایعترین آسیبهای ورزشی است(2). acl در مفصل زانو به حفظ پایداری دینامیکی_استاتیکی و هماهنگی حرکتی زانو این مفصل کمک می کند. آسیب acl تاثیر شدیدی بر عملکرد حرکتی زانو و اندام تحتانی فرد می گذارد. از آنجائی که هدف بازتوانی، برگشت تدریجی به سطح فعالیت قبل از ضایعه است (3)، هرچه زمان درمان متعاقب ضایعه کمتر باشد، نتایج بهتر بوده و بیمار سریع تر به عملکرد خود برگشت خواهد نمود (4). در بازتوانی بیماران با acl بازسازی شده، بهبود پایداری دینامیکی مد نظر بوده و هدف بازگرداندن عملکرد زانو بوسیل? ارتقا کنترل عصبی- عضلانی از طریق تمرین قدرتی عضلات، هماهنگی و توانایی حس عمقی است (5). از آنجائی که نشان داده شده است که بعداز بازسازی acl ، شروع زود هنگام تمرینات زنجیر? باز، در مقایسه با تمرینات زنجیره بسته، موجب افزایش لقی قدامی زانو می شود (6)، در این پژوهش، تاثیر تمرینات تسریعی بر عملکرد حرکتی، تعادل دینامیکی و استاتیکی اندام تحتانی بیمارانی که جراحی بازسازی acl داشته اند ارزیابی شده است. روش شناسی: در این تحقیق نیمه تجربی، از میان افرادی که در بیمارستانهای امام رضا(ع) و بیستون استان کرمانشاه تحت عمل جراحی پیوند رباط صلیبی قدامی بوسیله تاندون کشککی(bptb) قرار گرفته بودند، 30 نفر داوطلب انتخاب شده و بصورت تصادفی در دو گروه 15 نفری کنترل و تجربی تقسیم بندی شدند. گروه تجربی، یک روز بعداز عمل بازسازی، برنامه بازتوانی را شروع نموده و به مدت 24 هفته آن را ادامه دادند. در همین مدت، گروه کنترل، تنها دور? فیزیوتراپی معمول را می گذراندند. پروتکل بازتوانی شامل برنام? تمرینات زنجیر? باز و بسته، عصبی- عضلانی، قدرتی، پلایومتریک، آب درمانی، هفته ای 4 جلسه انجام شده و در پایان ماههای 3،4، 5 و 6 ، تعادل پویا (تست گردش ستاره ای و bass) و ایستا (تست ایستادن لک لک) ، و عملکرد زانو (آزمون قدرت یک تکرار بیشینه ، مسافت لی تک پا ) مورد ارزیابی قرار گرفت. از anova repeated measurement برای مقایسه میانگین دفعات اندازه گیری، و آزمون t گروههای مستقل برای مقایسه نتایج دو گروه در سطح 05/ 0 بهره گرفته شد. یافته ها:در هر دو گروه، قدرت عضلات چهارسر رانی و مسافت لی تک پا در اندام جراحی شده کمتر از اندام سالم بود(p=0.03). همین متغیرها در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل بیشتر بود(p=0.01). پایداری ایستا و پویای اندام تحتانی در گروه تجربی بیشتر از گروه کنترل بود(p=0.01). بحث و نتیجه گیری: تفاوت معنادار نتایج پای سالم و عمل شده، حاکی از آنست که در هر دو گروه بدنبال باز سازی acl و حتی بعداز پایان دوره توانبخشی، نقص موجود بطور کامل مرتفع نشده و باعث نقصان عملکرد فرد می گردد. نتایج نشان داد که برنامه تمرینات عصبی_عضلانی باید بخش مهمی از برنامه بازتوانی تسریعی را برای بازتوانی بهتر افراد با acl بازسازی شده، به خود اختصاص دهد. کلید واژه ها: بازتوانی تسریعی، لیگامنت صلیبی قدامی، تعادل، acl بازسازی شده

سردرد تنشی شایع ترین نوع سردردهای اصلی است. با وجود تلاش های تحقیقاتی زیاد پاتوفیزیولوژی آن هنوز ناشناخته است. روش درمانی کامل شامل درمان دارویی و غیردارویی مانند تمرینات بدنی ماساژ طب سوزنی فیزیوتراپی و آرام سازی است. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر یک دوره برنامه دمان بدنی منتخب شامل بر سردرد تنشی نوع مزمن است. تعداد 60 آزمودنی مبتلا به سردرد تنشی مزمن به مدت 4 هفته اطلاعات مربوط به شاخص های سردرد خود را در دفترچه هایی ثبت می کردند. پس از آن آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. 30 نفر با میانگین سن 1/36 به عنوان گروه کنترل به درمان دارویی ادامه داده و 30 نفر با میانگین سنی 1/34 به عنوان گروه تجربی بدون تغییر در برنامه درمان دارویی وارد برنامه درمان بدنی شدند. برنامه درمان بدنی شامل ماساژ در کلینیک و تمرین درمانی و رعایت اصول ارگونومیک توسط آزمودنی ها بود. آزمودنی ها قبل و بعد از درمان پرسشنامه hit-6 را که میزان تاثیر سردرد بر زندگی فرد را بررسی می کرد تکمیل کردند. برای مقایسه اطلاعات حاصل از پرسشنامه و دفترچه های ثبت اطلاعات روزانه مربوط به سردرد پس از پایان دوره درمان در دو گروه کنترل و تجربی از آزمون تی مستقل استفاده شد که تفاوت معنی داری را در شاخص های شدت تناوب و همچنین امتیازات پرسشنامه hit-6 نشان داد شاخص شدت سردرد که بیشترین اختلاف را در بین دوگروه نشان داد طی هفته های تحقیق با استفاده از آزمون پست هوک توکی مورد مقایسه قرار گرفت که نتایج نشان داد با شروع درمان درد به طور معنی داری کاهش یافت و در هفته آخر به کمترین مقدار خود رسید. این تحقیق بیان می دارد که کمپلکس درمان بدنی مورد استفاده به عنوان یک روش درمانی مکمل درمان دارویی می تواند در درمان سردرد تنشی مزمن به کار رود.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.