چکیده فارسی عنوان : مقایسه میزان اثر دو درمان ترکیبی تیمولول/ دورزولامید و تیمولول / لاتانوپروست در کاهش فشار داخل چشم در بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه باز استاد راهنما : دکتر رضا رضایی، متخصص و جراح چشم، استادیار دانشگاه استاد مشاور : دکتر جمال فلاحتی، متخصص و جراح چشم، استادیار دانشگاه نگارش و پژوهش : آمنه خلیلی مقدمه : گلوکوم یک نوروپاتی اپتیک است که با افزایش فشار مایع داخل چشمی همراه است و به طور پیشرونده سبب از دست دادن بینایی فرد می شود. گلوکوم دومین علت شایع نابینایی بعد از کاتاراکت می باشد و در عین حال یکی از مهمترین علل قابل پیشگیری نابینایی است که در صورت عدم درمان به موقع در این بیماران، بیماری می تواند تا از دست دادن کامل بینایی پیش رود. با درمان مناسب و استفاده از قطره های چشمی ضد گلوکوم و کنترل درست و به موقع فشار داخل چشم می توان از پیشرفت و تخریب هر چه بیشتر در این بیماران جلوگیری نمود. هدف از این مطالعه بررسی میزان اثر دو درمان ترکیبی تیمولول/دورزولامید و تیمولول/ لاتانوپروست و همچنین مقایسه دو مورد فوق می باشد. روش کار : در این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی انجام شده است. 60 چشم مبتلا به گلوکوم زاویه باز بدون داشتن معیارهای خروج، وارد مطالعه شده اند که به صورت تصادفی در 2 گروه درمانی تقسیم شده اند. ابتدا متغیرها شامل فشار داخل چشم، میزان حدت بینایی و نسبت کاپ به دیسک اپتیک ثبت شده و سپس در گروه اول درمان ترکیبی تیمـولـول/ دورزولامیـــد به صورت2 بار در روز و در گروه دوم درمان ترکیبی تیمولول دو بار در روز/ لاتانوپروست یک بار در روز (شب ها) به مدت 6 هفته تجویز گردید. پس از 6 هفته متغیرهای فوق مجدد ارزیابی و ثبت شد. نتایج : میانگین سطح iop دو گروه قبل از درمان مشابه بوده است. میانگین میزان کاهش iop پس از 6 هفته دو گروهی که تیمولول / لاتانوپروست دریافت کرده اند. 64/0± 03/8 بوده و در مقابل در گروهی که تیمولول / دوزولامید دریافت کرده اند 63/0± 9 بوده است. اختلاف میانگین کاهشiop دو گروه به میزان mmhg 97/0 به نفع گروهی که تیمولول/ دوزولامید دریافت کرده اند بوده است. نتیجه گیری : بر اساس نتایج و روش آماری generalized estimating equations (gee) اختلاف معناداری بین میزان کاهش فشار داخل چشمی در دو گروه درمانی نبوده است. واژگان کلیدی : iop ، گلوکوم، تیمولول ، دورزولامید، لاتانوپروست

مقدمه : یکی از شایعترین بیماری های سیستم بینایی کاتاراکت است و شایعترین نوع کاتاراکت، کاتاراکت سنی است. کاتاراکت نتیجه اثرات فوتواکسیداتیو جمع شونده نور uv است. عدسی توسط سه آنتی اکسیدان اسید اسکوربیک، توکوفرول و گلوتاتیون احیاء شده محافظت می شود. اینکه ویتامین c احتمالاً در محافظت از کاتاراکت نقش دارد با توجه به چندین واقعیت پیشنهاد گردیده است که در واقع عدسی به طور معمول دارای غلظت نسبتاً بالای اسید اسکوربیک است بر مبنای پروتکل تعیین شده بر آن شدیم که سطح سرمی ویتامین c را در 60 نفر از بیماران کاتاراکتی مورد ارزیابی قرار دهیم. روش کار : از بیماران ml5 خون گرفته شد و به لوله های آزمایش قبل از اضافه کردن خون به ازای هر میلی لیتر خون mg2/0 هپارین اضافه گردید. بعد از سانتریفیوژ کردن و گرفتن پلاسما تا هنگام انجام سنجش سطح اسیدآسکوربیک پلاسمای گرفته شده در فریزر نگهداری شد. روش اسپکتروفتومتری برای سنجش سطح اسیدآسکوربیک پلاسما مورد استفاده قرار گرفت. سطح اسیدآسکوربیک پلاسما با دستگاه اسپکتروفتومتر اندازه گیری شد. نتایج : از کل 60 فرد مورد بررسی میانگین غلظت اسید اسکوربیک در افراد شرکت کننده 99 با انحراف معیار 58/14 بدست آمده است، میانه متغیر فوق 08/95 و نمای آن 99 کمترین مقدار 65 و بیشترین مقدار 119 بوده است. بحث و نتیجه گیری : اهمیت ویتامین c در تغذیه عدسی یک عامل شناخته شده است و میزان اسید آسکوربیک موجود در زلالیه 20 برابر میزان اسید اسکوربیک سرم خون می باشد. تعیین میزان سطح اسید اسکوربیک زلالیه در یک فرد قابل انجام نیست. با بررسی میزان سطح اسید اسکوربیک در بیماران کاتاراکت تفاوت معنی داری در میزان سطح اسید اسکوربیک بیماران کاتاراکت و غیر کاتاراکت بدست نیاوردیم. چنانچه در این بررسی بر روی عوامل آنتی اکسیدان ها بتوانیم حداقل ده سال بروز کاتاراکت سنی را به تعویق بیندازیم کمکی بسیار زیاد به نسل بشر کرده ایم.

مقدمه : انسداد مجرای اشکی یک مشکل شایع در بیماران مراجعه کننده به درمانگاههای ent و چشم پزشکی می باشد اما با این وجود شیوع این بیماری در کل جامعه هنوز به درستی مشخص نیست. انسداد مجرای اشکی باعث علائم زجرآور فیزیکی و اجتماعی شامل اشک ریزش فراوان، حملات داکریوسیستیت حاد و مزمن، درد و خارش چشم و قرمزی چشم می شود لذا در این مطالعه ما به بررسی و مقایسه دو روش جراحی مرسوم برای رفع انسداد مجرای اشکی می پردازیم. مواد و روش ها : در این مطالعه کار آزمایی بالینی 220 بیمار مبتلا به انسداد مجرای اشکی به صورت تصادفی به 2 گروه مساوی تقسیم شده و تحت جراحی داکریوسیستورینوستومی اکسترنال و اندوسکوپیک قرار گرفتند و در نهایت از نظر میزان اکیموز و اشک ریزش بعد از عمل و زمان جراحی و میزان خونریزی حین عمل مقایسه شدند. نتایج : از نظر تورم و اکیموز بعد از عمل، خونریزی حین عمل و زمان عمل جراحی بین دو گروه اختلاف معنادار وجود داشت (در هر سه مورد 000/0p=). از نظر اشک ریزش بعد از جراحی اختلاف معناداری بین دو گروه مشاهده نشد (418/0p =). نتیجه گیری : با توجه به یافته های مطالعه ما و همچنین یافته های مطالعات مشابه در این زمینه می توان نتیجه گیری کرد که استفاده از روش داکریوسیستورینوستومی اندوسکوپیک نسبت به روش سنتی اکسترنال برتری محسوسی دارد. لذا با توجه به میل بیشتر بیماران به انجام این روش، باید جراحان تجربه بیشتری در انجام این جراحی کسب نمایند. کلمات کلیدی : داکریوسیستورینوستومی، انسداد مجرای اشکی، داکریوسیستیت

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.