چکیده: بنی امیه نخستین سلسله حکومتی مسلمانان پس از اسلام است که خلافت را بر خلاف آموزه های قرآن و سنت رسول الله (ص) و خلفای راشدین موروثی کردند. این سلسله از سال 41 هجری قمری به خلافت رسیدند و در سال 132 هجری قمری منقرض شدند. امویان در طول دوران حکومتی خود با بحران ها و قیام های مهمی مواجه شدند که مشروعیت این خلافت را در نزد مسلمین زیر سوال برد، و نقش مهمی را در تضعیف قدرت این سلسله ایفا کردند.قیام هایی مانند حرکت حسین بن علی (ع)، واقعه ی حرّه و توابین که رهبران این قیام ها از شخصیت های بزرگ مسلمین بودند ، که توسط این دولت سفاک به خاک و خون کشیده شد و سران آنها نیز سر بر تیغ استبداد اموی نهادند. امویان اگرچه در کربلا حسین (ع) و یارانش را در نبردی نابرابر به شهادت رساندند اما شدت عمل آنها در سرکوب این قیام منجر به تنفر عمومی از این خلافت شد به طوری که به زودی قیام های مهمی را دررابطه باخونخواهی وی علیه خود مشاهده کردند از جمله قیام توابین به رهبری صحابی معروف کوفه سلیمان بن صرد خزاعی.این اقدامات بی رحمانه و سرکوب شدید شیعه علی (ع) ، خصوصاً کشتار بی رحمانه نوه ی پیامبر و یارانش و سرکوبی شدید مردم مدینه شهر پیامبر و قتل عام عده ای از صحابیان و پرهیزگاران شهر کوفه در طی قیام توابین منجر به نارضایتی شدیدی در بین توده ی مردم خصوصاً شیعه ی علی (ع) نسبت به آنها شد به طوری که بعدها ابومسلم خراسانی سردار معروف با نام دعوت عباسی و با حمایت مردم با گرایشات گوناگون و با شعارهایی که رنگ و بوی شیعی داشت به حکومت این سلسله نامشروع پایان داد.

چکیده ندارد.