ایده هایی علیه تئاتر، نشانه شناسی زوال و بحران های تاریخ تئاتر است. تئاتر که از دیرباز با سیاست و ایدئولوِژی رابطه ای ویژه داشته تنها با توسل به نگره ی انتقادی و نقد نظام سرمایه داری می تواند میزان حقیقت خویش را نمایان کند. اما تئاتر در اغلب موارد کاری جز باز تولید نظام سرمایه داری به انجام نرسانده است. تراژدی که پایه ی سیاست یونانی است، در عصر جدید، به دلیل شکل زیست- سیاست انسان مدرن و نبود نفس (self) اخلاقی ناممکن شده است. تئاتر پست مدرن نیز چیزی جز منطق سرمایه داری پسین نیست و خود صحنه? بخشی از جهان پست مدرن را تشکیل می دهد. از طرفی دیگر هنر خود آیین و آوانگارد نیز گرچه در پی شکاف دادن جسم جهان مدرن است اما در دل فرهنگ و شیوه های تولید کاپیتالیستی هضم و عقیم میگردد. انسان معاصر به جای درگیر شدن باتئاتری سیاسی، به ورطه ی تئاترهای فرهنگی و ملی سقوط کرده است و تئاتر نیروی رهایی بخش خویش را از کف داده است.

هدف از انجام این پروژه معرفی نصرت الله نویدی به عنوان یکی از نمایشنامه نویسان دهه چهل و پنجاه و بررسی نمایشنامه های او بود. ضمن اینکه رخدادهای دهه چهل همچون اصلاحات ارضی و تا حدی نیز تاثیر دیدگاه های چپ در آثارش مورد بررسی قرار گرفته است. برای انجام این تحقیق از روش کتابخانه ای و استناد به منابعی که در این موضوعات می توانستند راه گشا باشند، استفاده شده است. همین طور از مصاحبه و گفتگو با تعدادی از هنرمندان نیز بهره جسته ایم، اما در تحلیل آثار نویدی تنها منبع ما همان نمایشنامه های ایشان بوده است. نویدی به شدت تحت تاثیر شرایط و افکار زمان خود بوده و به طرح مسائلی از جمله فقر و تهیدستی، نظام ارباب رعیتی آن هم در محیط روستایی با فرهنگ و آداب و رسوم غرب ایران خصوصا کردستان و کرمانشاه می پرداخته است و اندیشه ها و نگرش هایش و حال و هوا و فضای ایران آن روزگار را در بستر نمایش نامه هایش به تصویر کشیده است. نهایتا اینکه نویدی همچون دیگر نویسندگان با زبانی ساده و روشن به بسط و تشریح روزگار مردمان هم عصر خویش پرادخته و بسیاری از مشکلات و مسائل بغرنج و رنج آور آن دوره را با قلم خویش به تصویر کشیده است.