هدف: هدف از این مطالعه مقایسه تغییرات عوامل انعقادی خون در یک فعالیت هوازی ویژه، در صبح و عصر می باشد. مواد و روش ها: تعداد 15 مرد فعال (سن 37/1±9/24 سال) و 15 مرد غیرفعال(سن 34/1±6/25 سال)، فعالیت ورزشی بر روی دوچرخه ارگومتر را با شدت 70 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی و بمدت 30 دقیقه در دو نوبت صبح و عصر اجرا کردند. نمونه های خونی قبل، بلافاصله بعد از فعالیت و بعد از 30 دقیقه برگشت به حالت اولیه جمع آوری شد. تعداد پلاکت ها(pc)، فیبرینوژن، زمان ترومبوپلاستین(aptt)، زمان پروترومبین(pt)، فعال کننده پلاسمیتوژن بافتی(tpa) و مهارکننده ی فعال کننده پلاسمینوژن(pai-1) مورد اندازه گیری قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و تعقیبی بونفرونی، tهمبسته و t مستقل استفاده شد. یافته ها: سطوح pc و فیبرینوژن بعد از فعالیت افزایش یافت که افزایش بالاتر در نوبت صبح و در گروه غیرفعال مشاهده شد. pt و appt به دنبال فعایت کاهش یافت که کاهش بیشتر در نوبت صبح و در گروه غیرفعال مشاهده شد. فعالیت ورزشی منجر به افزایش فعالیت tpa، مخصوصاً در گروه فعال شد که در دوره برگشت به حالت اولیه سریعاً کاهش یافت. فعالیت pai-1 در نوبت صبح بیشتر از نوبت عصر بود، اما در اثر اجرای ورزشی بدون تغییر باقی ماند. نتیجه گیری: ما نتیجه گرفتیم که فعالیت ورزشی باعث تحریک سیستم انعقادی خون می شود که در نوبت صبح و در افراد غیرفعال بیشتر مشهود است. همچنین، فعالیت سیستم فیبرینولیز در اثر اجرای ورزشی افزایش می یابد که افزایش بالاتر مربوط به نوبت عصر و آزمودنی های فعال می باشد. فعالیت انعقادی بالاتر و فیبرینولیزی کمتر در نوبت صبح و مخصوصاً در آزمودنی های غیرفعال، می تواند خطر تشکیل ترومبوز کرونری ناشی از فشار جسمانی را افزایش دهد.