خواب مکانیسم فیزیولوژیک بدن در بازگشت توان از دست رفته و خستگی ناشی از فعالیت های مغز و بدن در طول زندگی روزمره و یک معیار مهم در حفظ سلامت جسمی و روانی انسان می باشد. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر بی خوابی حاد (کمتر از 45 ساعت بی خوابی) و مزمن ( شبانه روز 4 ساعت به مدت 2 هفته) بر عملکرد بی هوازی و اضطراب روی مردان تمرین نکرده بود. بدین منظور 15 مرد غیر ورزشکار و سالم (سن 13/1 ± 57/21 سال ، قد 54/5 ± 3/178 سانتی متر و وزن 23/4 ± 61/74 کیلوگرم) از میان دانشجویان دانشگاه پیام نور شهرستان سقز داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند و مورد مطالعه قرار گرفتند. همچنین فعالیتهای روزانه شرکت کنندگان در سه روز قبل از شب اول بی خوابی کنترل شد. زمان ورود به رختخواب شرکت کنند گان از ساعت10تا 11 شب متغییر بود. زمان بیدارشدن از 7 تا 8 صبح متغیر بود. پروتکل شامل سه بخش بود: 1-اندازه گیری در سطح پایه(قبل از آغاز پروتکل). 2- اندازه گیری بعد از دوره کوتاه مدت بی خوابی 3- اندازه گیری بعد از محرومیت از خواب(کمتر از 45 ساعت بی خوابی و بیشتر از 45 ساعت بی خوابی). برای بررسی تفاوت بین متغیرها از آزمون پارامتریک t همبسته استفاده شد. نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که که 24 ساعت بی خوابی(حاد) منجر به : کاهش توان بی هوازی میانگین، کاهش توان بی هوازی حداقل، افزایش اضطراب (حالت و صفت)، کاهش شاخص خستگی، و همچنین موجب تضعیف رکورد دوی سرعت شد. اما بر چابکی و شاخص درک فشار(rpe) آزمودنی های غیرورزشکار موثر واقع نشد. همچنین پس از دو هفته بی خوابی مزمن افزایش معنی داری در اضطراب و کاهش معنی داری در شاخص خستگی این آزمودنی ها مشاهده گردید اما تعییر معنی داری در سرعت، چابکی و شاخص درک فشار دیده نشد. در مورد عملکرد بی هوازی نیز نتایج آزمون رست نشان داد که تنها توان بی هوازی حداقل تحت تاثیر بی خوابی مزمن قرار گرفت و کاهش معنی داری را نشان داد. بنابراین، به مربیان و ورزشکاران توصیه می شود با شناخت عواملی که باعث بی خوابی می شوند از بی خواب شدن ورزشکاران خود در هنگام تمرین و مسابقات جلوگیری کنند تا از تاثیرات منفی بی خوابی بر عملکردهای ورزشی مصون باشند.