هر گویشور زبان از منظر زبانشناسی، خلاقیت ذاتی دارد. خلاقیت در کنار زایایی، جا به جایی و قراردادی بودن، یکی از مشخصه های اصلی زبان محسوب می شود. خلاقیت زبانی، خود را به صورت نوشتاری و گفتاری عیان می سازد. در نتیجه، زبان آموزی به خصوص در تولید زبان به صورت گفتاری که یکی از جنبه های تهدید کننده آن است، نه تنها به خلاقیت، بلکه به ریسک پذیری نیز وابسته است. این رساله از طریق پرسشنامه های ریسک پذیری و خلاقیت، به بررسی رابطه میان خلاقیت، ریسک پذیری، جنسیت و مهارت روایتگری شفاهی می پردازد. در ابتدا، به منظور یکسان کردن توانش زبانی و مشخص کردن سطح شرکت کنندگان، از تست اصلاح شده (celt)استفاده شده است. با توجه به بررسی های آماری، تعداد 68 شرکت کننده برای حضور در مراحل تحقیق انتخاب شدند. اما با این وجود، تنها 62 نفر در تمام مراحل با پروژه همکاری نموده اند. تعداد شرکت کننده های مرد و زن به طور مساوی انتخاب شد. در مرحله بعد، برای سنجش خلاقیت و ریسک پذیری، از پرسشنامه خلاقیت ارجمند ونسخه فارسی زیرمجموعه خطر پذیری پرسشنامه iveآیزنک استفاده شد. پس از آن، از شرکت کنندگان خواسته شد تا در یک وقفه زمانی، به دو تمرین روایتگری شفاهی پاسخ دهند. تمرین اول شامل ساختن داستان بر اساس مجموعه ای از تصاویر به هم مرتبط ، و تمرین دوم شامل تعریف داستان تجربه اولین روز ورود به دانشگاه می شود. تمرین های شفاهی توسط دو مصحح بررسی شد، و پایایی بین این دو مصحح در تمرین اول 70/0 ، و در تمرین دوم 80/0 به دست آمد، که نشان دهنده پایایی بالا میان این دو تصحیح است. پایایی بین دو تمرین اول و دوم نیز در حدود 71/0 به دست آمد. از آنجایی که جنسیت یک متغیر اسمی است، دو ضریب همبستگی شامل ضریب همبستگی pearson product-moment و ضریب همبستگی point-biserial در این رساله استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که رابطه ی چندانی میان جنسیت و مهارت روایتگری شفاهی وجود ندارد. جنسیت همچنین با ریسک پذیری و خلاقیت نیز رابطه ی چندانی ندارد. ضریب همبستگی 38/0 میان خلاقیت و جنسیت، و 43/0 بین ریسک پذیری و جنسیت، گواه رابطه ضعیف میان این دو گروه از متغیرها است. نتایج اما از وجود رابطه معنادار و قوی میان سه متغیر دیگر شامل خلاقیت، ریسک پذیری، و مهارت روایتگری شفاهی حکایت می کنند. ضریب همبستگی میان روایتگری شفاهی و خلاقیت 63/0 است، که رابطه قوی و معناداری را بین آنها نشان می دهد. با توجه به همبستگی میان ریسک پذیری و دو متغیر دیگر، می توان نتیجه گرفت که ریسک پذیری با مهارت روایتگری شفاهی و خلاقیت رابطه قوی دارد. ضریب همبستگی میان آنها به ترتیب 50/0 و 67/0 است. همبستگی ها حاکی از آن است که اگر چه خلاقیت و ریسک پذیری می توانند به طور نسبی بر توانایی زبان آموزان در مهارت روایتگری شفاهی تاثیر بگذارند، اما جنسیت نقش چندانی در این مهارت ایفا نمی کند.

روش نمره دهی کلی توسط معلم، عمده ترین روش نمره دهی برای ارزیابی مهارت گفتار زبان اموزان زبان انگلیسی در ایران است و روش های دیگر مورد غفلت واقع شده است.در این روش از نمره دهی، دانش آموزان دلیل قبولی ویا رد شدن خودشان را نمیدانند زیرا یک نمره کلی نمیتواند اطلاعات کافی درمورد جزییات مهارت گفتاری دانش اموزان را در اختیارشان قرار دهد.هدف ازاین تحقیق یرسی تاثیر دو روش نمره دهی تحلیلی و کلی بر روی مهارت گفتار زبان اموزان است.این روش ها به دو صورت نمر دهی توسط معلم و خود ارزیابی مورد برسی قرار گرفته اند تا مشخص شود کدامیک تاثیر مثبتی در مهارت گفتار زبان آموزان دارد. این تحقیق دو سوال را مورد مطالعه قرار داده است.سوال اول این است که آیا تفات عمده بین روش های ارزیابی کلی ،تحلیلی و یا خود ارزیابی بروی مهارت گفتار زبان آموزان انگلیسی وجود داد.سوال دوم این است که آیا تفات عمده بین روش های کلی و تحلیلی در روش خود ارزیابی مهارت گفتار زبان آموزان انگلیسی وجود دارد.شرکت کنندگان در این تحقیق شامل شصت زبان اموز متوسط زبان انگلیسی دختر وپسر ایرانی است. این زبان آموزان به گرو های بیست نفره ارزیابی تحلیلی و کلی توسط معلم و گروهای ده نفره تحلیلی و کلی خود ارزیاب تقسیم شدند. در گروهای ارزیابی معلم ،معلم زبان آموزان را با نمره کلی ،در گروه ارزیابی کلی ، و با نمره تحلیلی، در گروه ارزیابی تحلیلی ، مورد ارزیابی قرار داده است. در گروه های خود ارزیابی زبان آموزان خود را مورد ارزیابی قرار می داده اند.این کار توسط برگه های چک لیستی که هرجلسه به انها ارایه شده انجام شده است.این برگ های چک لیست شامل سوالاتی درمورد مهارت گفتار انها در هر جلسه است که در گروه خود ارزیابی کلی به صورت یک نمره کلی و در گره خود ارزیابی تحلیلی به صورت تحلیلی است.نتیجه مقایسه نمرات ازمونی (ازمون پت )که گفتار دانش آموزان را قبل و بعد از تحقیق توسط برنامه اس پی اس اس مورد ارزیابی قرار داده است نشان میدهد که هر دو روش ارزیابی تحلیلی و خود ارزیابی تاثیر مثبتی در روند بهبود مهارت گفتار زبان اموزان در مقایسه با روش ارزیابی کلی داشته است.علاوه بر این ،این نتایج نشان میدهد که در گروه خود ارزیابی روش خود ارزیابی تحلیلی تاثیر مثبت بیشتری در روند بهبود گفتار زبان اموزان در مقایسه با روش خودارزیابی کلی داشته است.