دو آزمایش با گاوهای گوشتی (آزمایش1) و شیرده (آزمایش2) به منظور بررسی اثر آغشته سازی میکروبی و شیمیایی بر ترکیب و ارزش تغذیه ای، چهار تیمار سیلاژ شبدر برسیم (تیمار شاهد)، سیلاژ آغشته سازی شده با لاکتوباسیلوس پلانتاروم (تیمار 2)، سیلاژ عمل آوری شده با لاکتوباسیلوس پلانتارم-فرمالدئید (تیمار 3) و سیلاژ فرایند شده با فرمالدئید (تیمار 4)، طراحی و انجام شد.عمل آوری سیلاژ موجب کاهش ph، افزایش درصد ماده خشک و پروتئین خام گردید. بر اساس ارزیابی ظاهری و شیمیایی آغشته سازی میکروبی و شیمیایی موجب بهبود و ارزش تغذیه ای سیلاژ شبدر برسیم شد آغشته سازی میکروبی، ماده خشک و مواد مغذی مصرفی، کل فعالیت جویدن دام، زمان نشخوار، تولید شیر و چربی شیر را افزایش داد. فرایند سیلاژ با لاکتوباسیلوس پلانتاروم- فرمالدئید ماده خشک و مواد مغذی مصرفی و قابلیت هضم ظاهری و تولید شیر را در مقایسه با سیلاژ شاهد و سیلاژ فرایند شده با فرمالدئید افزایش داد. عمل آوری سیلاژ در تیمار 2 و 3 موجب بهبود ماده خشک و مواد مغذی مصرفی و افزایش قابلیت هضم ظاهری ماده خشک و مواد مغذی شد، اما تیمار 4 موجب کاهش ماده خشک و مواد مغذی مصرفی گردید.

در آزمایش اول تجزیه پذیری ماده ی خشک و پروتئین خام پودر ماهی، کنجاله ی سویا و کنسانتره های جیره طی زمان های مختلف شکمبه گذاری (0، 4، 8، 12، 24 ساعت) با استفاده از دو گوسفند فیستولا زده شده نژاد زل که در حد تامین نیازهای نگهداری تغذیه می شدند، تعیین گردید. تجزیه پذیری موثر ماده ی خشک و پروتئین خام پودر ماهی به طور معنی داری کمتر از کنجاله ی سویا بود (05/0p<). از نظر تجزیه پذیری موثر ماده ی خشک بین کنسانتره های مختلف، تفاوت معنی داری وجود نداشت ولی تجزیه-پذیری موثر پروتئین خام کنسانتره ها به طور معنی داری کاهش یافت. در آزمایش دوم اثر سه سطح از نسبت های مختلف rdp به rup، 33/2(a)، 86/1(b) و 5/1((c بر روی توان پرواری و خصوصیات لاشه بره های نر مورد بررسی قرار گرفت. 24 راس بره نر با میانگین وزن زنده 5/2±29 و سن حدود 6 تا 7 ماه استفاده شد. بره ها به مدت 95 روز پروار گردیدند. سطح انرژی همه تیمارها یکسان بوده است (5/10مگاژول در هر کیلوگرم ماده خشک). در پایان دوره آزمایش 50 درصد از بره ها جهت تعیین ویژگی های لاشه و ترکیب شیمیایی گوشت بدون استخوان دنده های 10، 11 و 12 ذبح گردیدند. جیره اثر معنی داری (05/0>p) بر ترکیب شیمیایی گوشت بدون استخوان دنده های 10، 11 و 12 و طول لاشه داشت. نتاج نشان داد که جیره حاوی نسبت 86/1 (جیرهb ) به عنوان مطلوب ترین جیره برای رشد بره های نر است.

این آزمایش به منظور تعیین فراسنجه های تجزیه پذیری شکمبه ای ماده ی خشک، الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی و لیگنین 11 واریته ی جو در ایران که شامل صحرا، نصرت، نیمروز، یوسف، کویر، ماکویی، فجر30، والفجر، ریحان03، بهمن و uh-12، و بررسی ارتباط آن ها با دو ترکیب اسید هیدروکسی سینامیک (اسیدهای فرولیک و پاراکوماریک)، انجام شد. ابتدا محتوی ماده ی خشک و ترکیبات شیمیایی (پروتئین خام، نشاسته، خاکستر خام، چربی خام، الیاف نامحلول در شوینده های خنثی و اسیدی و لیگنین نامحلول در شوینده ی اسیدی، اسید فرولیک و پاراکوماریک) در واریته های مختلف تعیین شد. سپس به منظور تعیین فراسنجه های تجزیه پذیری شکمبه ای ماده ی خشک، الیاف نامحلول در شوینده های خنثی و اسیدی و لیگنین نامحلول در شوینده ی اسیدی از سه رأس گوسفند نژاد زل مازندرانی (تقریباً دو ساله با وزن 2 ± 35 کیلوگرم)، مجهز به فیستولای شکمبه ای در قالب طرح کاملاً تصادفی استفاده شد. سه گرم نمونه دانه ی جو در کیسه های نایلونی به قطر منفذ 5±40 میکرومتر و به ابعاد 14×7 سانتی متر در زمان های صفر، 1، 3، 6، 9، 12، 24، 36، و 48 ساعت شکمبه گذاری شدند. تنوع زیادی در محتوی ترکیبات شیمیایی در بین 11 واریته ی جو وجود داشت. نوع واریته ی جو اثر معنی داری بر فراسنجه های تجزیه پذیری ماده ی خشک، الیاف نامحلول در شوینده های خنثی و اسیدی و لیگنین نامحلول در شوینده ی اسیدی داشت. مقدار ماده ی خشک واریته های جو از 52/82 تا 35/97 درصد، با میانگین 94/89 درصد متغیر بود. ریحان03 در مقایسه با سایر واریته ها بیش ترین مقدار ماده خشک را به خود اختصاص داد (0001/0 > p). مقدار الیاف نامحلول در شوینده های خنثی و اسیدی و لیگنین نامحلول در شوینده ی اسیدی نیز به ترتیب از با 64/9 تا 34/27، و 03/2 تا 52/7 و 87/0 تا 03/3، با میانگین های 93/22، 23/6 و 17/2 درصد، متغیر بود و بیش ترین آن ها به ترتیب به واریته های بهمن و والفجر و نیمروز، و کم ترین آن ها به uh-12 تعلق داشت (0001/0 > p). بررسی دقیق تر این ارتباط با استفاده از تحلیل های همبستگی و رگرسیون نشان داد که ترکیبات دیواره ی سلولی به ویژه اسید فرولیک و پاراکوماریک و لیگنین نامحلول در شوینده ی اسیدی اثر منفی بر تجزیه پذیری دانه ی جو در نشخوارکنندگان داشت.

این تحقیق به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف کشت مخمری (ساکارومایسز سروزیه) بر مصرف خوراک، تولید و ترکیبات شیر، قابلیت هضم مواد مغذی و برخی فراسنجه های خونی با استفاده از 6 رأس بز نژاد مهابادی با میانگین وزنی 5/2±56 در سه دوره 21 روزه (14 روز عادت پذیری و 7 روز نمونه گیری) در قالب طرح مربع لاتین تکرار شده انجام رسید. جیره های آزمایشی شامل 1) جیره پایه+ صفر گرم کشت مخمری، 2) جیره پایه+ 15 گرم کشت مخمری و 3) جیره پایه+ 30 گرم کشت مخمری بود. جیره پایه مورد استفاده شامل سیلاژ ذرت (8/35%)، یونجه خشک (41/29%)، جو (5/33%) و کنجاله سویا (1/1%) بود. نتایج مقایسات میانگین نشان داد بین تیمارهای مختلف از لحاظ مصرف خوراک، تولید و ترکیبات شیر تفاوت معنی داری (05/0<p) وجود ندارد ولی دام های دریافت کننده کشت مخمری از لحاظ عددی مصرف خوراک و درصد چربی شیر بیشتری را در مقایسه با گروه شاهد نشان دادند. همچنین، نتایج مقایسات میانگین قابلیت هضم نشان داد اختلاف معنی داری (05/0<p) بین قابلیت هضم ماده خشک، پروتئین خام، ndf، adf و ماده آلی وجود نداشت ولی از لحاظ عددی تیمارهای 1 و 2 مقادیر بالاتری را در قابلیت هضم ماده خشک، پروتئین خام، ndf، adf و ماده آلی نشان دادند. بین میانگین غلظت گلوکز، بتا هیدروکسی بوتیریک اسید و اسیدهای چرب غیراستریفه خون تیمارهای مختلف تفاوت معنی-داری (05/0p>) مشاهده نشد. نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از کشت مخمری اثر معنی داری بر صفات تولیدی، قابلیت هضم مواد مغذی و پارامترهای خونی بزهای مهابادی ندارد.

دو آزمایش به منظور بررسی اثرات قابلیت دسترسی پروتئین در شکمبه بر عملکرد گوسفندان در دوره انتقالی طراحی و انجام شدند. در آزمایش اول، با استفاده از دو رأس گوسفند زل دارای فیستولای شکمبه ای فراسنجه های تجزیه پذیری کنجاله کلزا و کنجاله کلزای فرآوری شده با فرمالدئید با شکمبه گذاری 3 گرم از نمونه ها در کیسه های نایلونی با قطر منفذ5±40 میکرو متر و به ابعاد 10×5 در طی زمان های صفر، 1، 3، 6، 12، 24، 36 و 48 ساعت تعیین گردید. در آزمایش دوم، از 8 رأس گوسفند در دوره انتقال با شرایط سنی و وزنی تقریباً یکسان، به منظور بررسی اثرات کنجاله کلزا و کنجاله کلزای فرآوری شده با فرمالدئید بر مقدار خوراک مصرفی، وزن تولد بره ها، شیر تولیدی، ترکیبات شیر و خون، و نرخ رشد بره ها استفاده شد. دو تیمار آزمایشی شامل کنجاله کلزا و کنجاله کلزای فرآوری شده با فرمالدئید بودند که در یک جیره پایه با اقلام خوراکی و ترکیبات شیمیایی یکسان به صورت کاملاً مخلوط در 2 وعده مساوی، در ساعت 7:30 و 19:30 در اختیار دام ها قرار گرفتند. مقدار خوراک مصرفی، مقدار شیر تولیدی و وزن بره ها روزانه اندازه گیری شد. نمونه برداری از شیر به صورت روزانه برای تعیین مقدار ترکیبات آن انجام شد. نمونه برداری از خون هر هفته برای تعیین فراسنجه های خونی با خون گیری از ورید وداجی دام ها انجام شد. مصرف ماده ی خشک دو هفته پس از زایش در جیره تیمار شده (816/0 در مقابل 057/1) کاهش یافت. تیمار جیره ی آزمایشی ترکیبات شیر را تحت تأثیر قرار داد، چربی (5/5 درصد در مقابل 7/4 درصد) و کل مواد جامد (17/17 درصد در مقابل 26/16 درصد) شیر را افزایش داد؛ اما تولید شیر و افزایش وزن روزانه ی بره ها تحت تأثیر تیمار قرار نگرفت. تغذیه ی میش ها با جیره ی تیمار شده با فرمالدئید، وزن تولّد بره ها (5/3402 درمقابل5/2557 گرم) را افزایش داد. غلظت گلوکز و تری گلیسیرید و کلسترول بین تیمارها تفاوت معنی داری نداشت؛ امّا، hdl- کلسترول (22/25 درمقابل 69/17 میلی گرم در دسی لیتر) در جیره تیمار بالا تر بود. فرآوری شیمیایی کنجاله کلزا نسبت rup را از طریق تغییر بخش بالقوه قابل تجزیه بدون تغییر در نرخ تجزیه پروتئین افزایش داد. نتایج این بررسی نشان داد که می توان از کنجاله ی کلزای تیمار شده با فرمالدئید در جیره ی میش ها در اواخر آبستنی و اوایل شیردهی بدون اثر منفی بر قابلیت هضم مواد خوراکی استفاده کرد. علاوه بر این تغذیه ی میش ها با کنجاله کلزای تیمار شده وزن تولّد برّه و درصد چربی شیر را بهبود می دهد.

اثرات جایگزینی بخشی از دانه جو با تفاله چغندرقند طی اواخر آبستنی و اوایل شیردهی در وزن توّلد بره، افزایش وزن روزانه برّه، تولید و ترکیبات شیر و برخی از فراسنجه های خونی میشها ارزیابی شد. مصرف ماده خشک میشهای تغذیه شده با جیره حاوی تفاله چغندر بالاتر از میشهای تغذیه شده با جیره بدون تفاله بود. جیره آزمایشی قابلیت هضم ظاهری و درصد ترکیبات شیر را تحت تأثیر قرار نداد؛ امّا تغذیه جیره محتوی تفاله چغندرقند تولید شیر، وزن تولّد برّه و افزایش وزن روزانه برّه را افزایش داد. نتایج این بررسی نشان داد که میتوان از تفاله چغندر در جیره میشها در اواخر آبستنی و اوایل شیردهی بدون اثرات منفی بر تولید و ترکیبات شیر استفاده کرد. علاوه بر این، تغذیه میشها با تفاله چغندر وزن تولّد برّه و افزایش وزن روزانه آنها را بهبود میدهد.

در این آزمایش اثرات استفاده از محیط کشت مخمری بر ویژگی های دستگاه گوارش، فراسنجه های خونی و عملکرد گوساله های نر نژاد هلشتاین مورد مطالعه قرار گرفت. از 14 رأس گوساله نر که بلافاصله بعد از تولد به طور تصادفی به 2 تیمار آزمایشی شامل جیره حاوی محیط کشت مخمری و جیره بدون محیط کشت مخمری تقسیم شدند؛ استفاده شد. این پژوهش در قالب طرح کاملاً تصادفی با هفت تکرار در هر تیمار انجام شد. خوراک مصرفی روزانه با اندازه گیری روزانه خوراک داده شده و باقی مانده خوراک تعیین گردید. گوساله ها در بدو تولد، تقریبا" هر دو هفته یکبار، 3 ساعت بعداز عرضه ی خوراک در صبح توزین و افزایش وزن روزانه بدن تعیین گردید. در روزهای 3، 20، 45، 70 و 90 به میزان تقریبی 10میلی لیتر از هر گوساله از طریق سیاهرگ وداجی خون گیری و سپس فراسنجه های خونی تعیین گردید. ویژگی های دستگاه گوارش، وزن اندام های داخلی، رشد پرزهای شکمبه و روده در دو تیمار اندازه گیری شدند. مصرف خوراک در بعضی هفته ها تمایل به افزایش نشان داد. وزن بدن تنها در انتهای دوره تمایل به افزایش داشت. حجم شیردان و وزن کلیه ی راست به طور معنی داری تحت تأثیر تیمارها قرار گرفت (05/0(p<. غلظت بتاهیدروکسی بوتیرات تنها در روزهای 20 و 45و غلظت گلوکز خون در روزهای 20 و 90 به طور معنی داری تحت تأثیر مکمل سازی محیط کشت مخمری قرار گرفت. در سایر موارد تفاوت معنی دار نبود. نتایج نشان داد که استفاده از محیط کشت مخمری در گوساله های نژاد هلشتاین تفاوت معنی داری در توسعه ی دستگاه گوارش، فراسنجه های خونی و عملکرد آن ها با جیره شاهد نداشت. کلمات کلیدی: محیط کشت مخمری، عملکرد، طول پرز شکمبه، ویلی روده، گوساله نر هلشتاین. ?

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.