همواره ادبیات در تمامی دوره های زندگی انسان از عوامل فرهنگی واجتماعی و سیاسی و اقتصادی و ... متاثر بوده است به گونه ای که می توان آن را آینه ای تمام نما از ویژگیها و خصوصیتهای یک جامعه تلقی کرد.اندیشه ها و نگرشهای فلسفی و عرفانی از جمله موضوعهای مهمی محسوب می شونمدکه آثار و پیامدهای گستردهای در ادبیات عربی و فارسی در پی داشته است.اندیشه وحدت وجود به عنوان یک باور عرفانی_فلسفی که پیشینه آن به عصر ها و دوره های گذشته انسان بر می گردد ظهور برجسته ای در ادبیات عربی و فارسی داشته است.این موضوع عرفانی _فلسفی درجهان اسلام با ظهور محیی الدین ابن عربی به اوج خود رسید و در زمان ایشان و پس از وی عرفان نظری در محافل عارفان و اهل تصوف به عنوان یک تجربه خاص دینی به مشتاقان و خواهندگان آن قابل تعلیم و انتقال گردید. در دوره معاصر نیز با وجود پبشرفت علم جذبه و گرایش درونی ادیبان به سوی عرفان و موضوع های آن نمود و تجلی های متفاوت داشته است که مصداق بارز آن را نزد برخی از ادیبان معاصر عربی در مهجر شمالی می توان ملاحظه نمود.