چکیده عدم توجه به ابعاد مختلف صنایع دستی ایران و به ویژه قالیبافی سنتی ایران، هم چنین نادیده گرفتن قابلیت ها و پتانسیل های موجود در این صنایع منجر به تمرکز بیش از حد بر استفاده کاربردی و اقتصادی هنرهای سننتی ایران شده است. این شرایط منجر به رکود و کاهش کارآیی این صنایع شده و لزوم مطالعه و تحقیق در زمینه ی ایجاد کاربردهای نوین را بیش از گذشته ایجاب می کند. در پژوهش حاضر با تمرکز بر ویژگی های قالیبافی، به طراحی و تنظیم روشی ساده از بافت، برگرفته از قالیبافی سنتی ایران که با اصول هنردرمانی شناختی-رفتاری هماهنگ شده باشد، پرداخته و سپس تأثیر این شیوه با عنوان "بافت درمانی" بر کاهش افسردگی و افزایش خودکارآمدی معلولین بستری مورد مطالعه قرار گرفته است. برای این منظور، 20 نفر از معلولین جسمی، به صورت در دسترس از جامعه آماری مورد نظر (معلولین بستری در آسایشگاه خیریه کهریزک) انتخاب شدند، سپس به طور تصادفی به دو گروه آزمایش (10 نفر) که شیوه ی بافت درمانی بر آن ها طی 20 جلسه انجام گرفت و گروه گواه (10 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی ها در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون توسط مقیاس خودکارآمدی شرر و افسردگی بک مورد ارزشیابی قرار گرفتند. در نهایت جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آماره های توصیفی شامل میانگین، انحراف استاندارد و آماره های استنباطی شامل خی دو استفاده شده و تجزیه و تحلیل فرضیات پژوهش با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر انجام شده است. نتایج حاصله نشان داد که انجام شیوه "بافت درمانی" بر کاهش افسردگی و افزایش خودکارآمدی معلولین بستری تأثیر معناداری را نشان می دهد. کلید واژه ها: هنردرمانی، بافت درمانی، قالیبافی، افسردگی، خودکارآمدی.