پل ریکور یکی از بزرگترین نظریه پردازان در حوزه ی تفکر انتقادی معاصر است. کتاب سه جلدی او، زمان و روایت، در برگیرنده ی آراءِ اصلی او در باب نظریه ی روایت اوست. با وجود کارایی بسیار بالای این نظریه در ادبیاتِ روایی، تا کنون کوشش های اندکی در اعمالِ مستقیمِ این نظریات به آثار بخصوصِ روایی صورت گرفته است. این تحقیق با هدف عملی کردن این نظریات وبه ارائه ی خوانشی جدید از رمان پایان رابطه اثر گراهام گرین این رمان را تحلیل می پردازد. این تحقیق با محور قرار دادن دفتر خاطرات، رمان را به سه بخش تقسیم می کند: آشنایی و جدایی سارا و بندریکس، خواندن دفترخاطرات توسط بندریکس و تغییر نظر او در مورد سارا. در واقع، این سه بخش با سه سطح محاکاتِ پیشنهاد شده توسط ریکور برابر هستند. ابتدا بندریکس پیش فرض هایی در مورد واقعیت دارد، یعنی یک پیکربندی پیشینی، سپس با خواندن دفتر خاطرات با یک طرح جدید از ماجرا روبه رو می شود، که همان عمل پیکربندی است، و در نهایت ماجرا را به شکلی جدید می بیند، که در واقع همان پیکربندی مجدد است. در واقع این رمان با محور قرار دادن موضوعِ روایت نویسی تمام جوانب دیگر را نیز در سایه ی تحت الشعاع قرارمی دهد. مسئله ی کاتولیسم که از دیدگاهِ بسیاری از منتقدان مهمترین موضوع این رمان است نیز تنها یکی ازدستمایه های داستان است که توسط راوی به پیکره ی روایت پیوند می خورد. کلید واژه ها: پل ریکور، گراهام گرین، زمان، روایت، پیکربندی پیشینی، پیکربندی، پیکربندی مجدد