دیدگاههای متفاوت در زمینه کمال گرایی و رویکردهای متفاوت درباره اهداف پیشرفت، منجر به مطالعاتی در زمینه رابطه بین کمال گرایی و اهداف پیشرفت شده است. استوبر و همکاران (2009) الگوی روابطی از کمال گرایی و اهداف پیشرفت در بازیکنان نخبه هاکی روی یخ نوجوان سنین زیر 16 سال نشان دادند که تلاش های کمال گرایانه با اهداف پیشرفت تبحری ـ گرایشی و عملکردی ـ گرایشی همبسته، و نگرانی های کمال گرایانه با اهداف تبحری ـ اجتنابی، عملکردی ـ گرایشی، و عملکردی ـ اجتنابی همبسته شدند. همانطور که محققان خاطر نشان کرده اند، جهت گیری های هدف پیشرفت در ورزشکاران ممکن است تغییر یابد وقتی که ورزشکاران بزرگتر می شوند (الیوت و کونروی ، 2005؛ اسپری و کیگان ، 2005)، بنابراین هدف از این تحقیق تکرار و تعمیم این یافته ها با یک نمونه 134 نفری از ورزشکاران بزرگسال رشته های مختلف ورزشی برای تأیید روابط بین تلاش های کمال گرایانه، نگرانی های کمال گرایانه، و اهداف پیشرفت 2×2 در شهر اهواز بود. نتایج مدل معادلات ساختاری نشان داد که همچنین در ورزشکاران بزرگسال، تلاش های کمال گرایانه با اهداف پیشرفت تبحری ـ گرایشی و عملکردی ـ گرایشی همبسته است، در حالیکه نگرانی های کمال گرایانه با اهداف تبحری ـ اجتنابی و عملکردی ـ اجتنابی همبسته می شود. یافته ها تأیید کننده اهمیت تفکیک قائل شدن بین تلاش های کمال گرایانه و نگرانی های کمال گرایانه هنگام بررسی کمال گرایی در ورزش هستند، چرا که تنها نگرانی های کمال گرایانه (و نه تلاش های کمال گرایانه) با الگوهای ناسازگاری از اهداف پیشرفت همبسته می شوند. با وجود این، الگوی این روابط بر اساس معنی دار شدن چند شاخص در مدل معادلات ساختاری بود، بنابراین به تحقیق بیشتری در ارتباط با کمال گرایی در ورزش نیاز است.