شبکه های حس گر بی سیم نوع خاصی از شبکه های سیار موردی هستند که در آنها گره ها از نوع حس گر بوده و به صورت بی سیم به هم متصل شده اند. این شبکه ها از نظر منابع مانند انرژی، حافظه، سرعت محاسباتی و پهنای باند دارای محدودیت هایی هستند که ناشی از اندازه ی محدود و هزینه گره های حس گر می باشند. در برخی کاربردهای شبکه های حسگر مانند سیستم تشخیص و جلوگیری از گسترش آتش سوزی، سیستم پیش گیری از سرقت یا تشخیص حملات هسته ای، بیولوژیکی و شیمیایی، سرعت پاسخگویی شبکه که یکی از معیارهای کیفیت سرویس است، اهمیت زیادی دارد. برآورده کردن نیازمندی های کیفیت سرویس در شبکه هایی که با محدودیت منابع روبرو هستند، مانند شبکه های حسگر، بسیار چالش برانگیز و مشکل است. بنابراین لازم است پروتکل های مسیریابی خاصی برای تامین تاخیر انتها به انتها، که یکی از فاکتور های مهم کیقیت سرویس در کاربردهای بلادرنگ است، برای شبکه‎های حسگر طراحی شود. تاکنون بیشتر تحقیقات انجام شده در زمینه ی شبکه های حسگر بر روی بهینه کردن مصرف انرژی تمرکز داشته است. اخیرا پروتکل هایی که تامین تاخیر انتها به انتها در مسیریابی را مورد توجه قرار می دهند، یا به عبارت دیگر پروتکل های مسیریابی بلادرنگ نیز مورد توجه قرار گرفته اند. مساله ی مهم در پروتکل های بلادرنگ افزایش تعداد بسته هایی است که به موقع به مقصد می رسند. در این پایان نامه پس از بررسی و دسته بندی پروتکل های مسیریابی بلادرنگ در شبکه های حسگر، پروتکل جدیدی برای تامین تاخیر انتها به انتها ارائه شده است که با استفاده از مکانیزم کنترل توان فرستنده، سعی می‎کند کارایی بهتری هم از نظر تامین تاخیر انتها به انتها و هم از نظر مصرف انرژی نسبت به پروتکل های قبلی بدست آورد. این پروتکل با کاهش تعداد بسته هایی که دور انداخته می شوند باعث افزایش کارایی می شود. نتایج شبیه سازی نشان دهنده ی بهبود کارایی این پروتکل نسبت به پروتکل های موجود می باشد.